လ်ွံထြက္မလာေအာင္ ပုလင္းဝမွာဆို႔ထားတဲ့ အပိတ္ကို ဆြဲထုတ္ကာ ခြက္ထဲအျပည့္ေလာင္းခ်လိုက္သည္။ တိတ္ဆိတ္လြန္းေနလို႔ နာရီသံတခ်က္ခ်က္က နံရံေပၚကေန က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္
ျမည္ေနတယ္။
နွာေခါင္းဝမွာတင္ စူးခနဲျဖစ္သြားေစတဲ့ အနံ႔က သူ႔လည္ေခ်ာင္းအထိ တိုးဝင္လာေပမဲ့ အနည္းဆံုးေတာ့ ဒါဟာ ခံစားေနရသမ်ွကို ခဏတာေမ့သြားေစနိုင္ေသးတယ္မဟုတ္လား။ မ်က္နွာကိုရွံု႔မဲ့ကာ ေရမေရာထားတဲ့ ယမကာကို တစ္ခါတည္းေမာ့ခ်ျပစ္လိုက္သည္။ ပူထူစြာစီးဆင္းသြားတဲ့အရသာက လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလ်ွာက္ အဆင္မေျပျဖစ္ေနေပမဲ့ ဆက္တိုက္မနားတမ္း တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ အ႐ြဲ႕တိုက္ကာေသာက္ေနလိုက္တယ္။
အရွိန္တက္လာတဲ့အရက္က သူ႔ေခါင္းေတြကို ခ်ာခ်ာလည္လာေစၿပီး ေတြ႕သမ်ွအရာတိုင္းက ေဝေဝဝါးဝါးနဲ႔။ မူးလာရင္ ခံစားေနရတာေတြ ေမ့သြားမယ္ထင္ေပမဲ့ မ်က္ရည္တစမ္းစမ္းနဲ႔သူက အခုထိဘာကိုမွ မေမ့သြားေသးဘူး။ ဒီတစ္ခါ အရက္ပုလင္းလိုက္ ေကာက္ကိုင္ကာ အကုန္ေမ်ာခ်လိုက္သည္။
"အား.....ဘယ္လို...လုပ္မွ...ငိုေနမိတာက ရပ္မွာလဲ။ "
စကားေတာင္ ေလးပင္စြာေျပာနိုင္ေတာ့တဲ့ အေျခေနၾကား ေမ့မသြားတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြအတြက္ တမင္တကာရယ္ခ်လိုက္မိရင္း စားပြဲေပၚခ်ထားတဲ့ ကားေသာ့ကို လွမ္းယူကာ မတ္တပ္ထလိုက္သည္။
"ကားပတ္စီးျပစ္မယ္~~~ "
ဒုန္း !!!!
ေျခမနိုင္ကာလွဲက်သြားတဲ့သူက ၾကမ္းေပၚအတုန္းအရုန္းျပန္လွဲက်သည္။ထပ္ၿပီး ေဘးကခံုကို လက္နဲ႔ေထာက္ကာ မရမကျပန္ထရင္း တံခါးဝဆီသြားသည္။ ညအခ်ိန္မေတာ္ႀကီး ကားပါကင္အထိဆင္းလာတဲ့သူက လမ္းေလ်ွာက္ေနရာက အႀကိမ္ႀကိမ္လွဲက်လိုက္ ျပန္ထလိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ကားေရွ႕ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။
"ေဂ်ာင္ဆူး !!!! "
ေနာက္ကေနလွမ္းဆြဲလာတဲ့ လက္တစ္စံုေၾကာင့္ စူးစိုက္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့...ေမေမ ? ပါကင္ထိုးၿပီးသူ႔ဆီလာေနတဲ့ေဖေဖေရာ။ ဟက္~~ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အခုခ်ိန္မွေပၚလာၾကတာလဲ။
YOU ARE READING
ဆု (Completed )
काल्पनिक"မင်းကိုချစ်ရတာ ထင်သလောက်လေးတောင်မင်းအတွက်မထိုက်တန်ခဲ့ဘူး"
