Allaria: The Blazing Fire

32 Memories

Josh's POV

"Masters, wag kayong magpapadala sa lungkot. Alalahanin ninyo, may mga bagay na dapat nating mas pagtuunan ng pansin," HM said, "Kailangan niyo ng simulan ang inyong misyon na hindi natuloy dahil sa nangyari. Hindi dapat ito ipagpaliban."

It was two days since that incident happened at galit na galit pa rin ako sa pag-iwan namin kay Ara sa bundok na iyon. We shouldn't have left her there alone with those monsters. Gustong-gusto ko siyang balikan pero hindi ko magawa. Hindi ako makapasok sa loob ng bundok kahit anong gawin ko, so we ended up going back without her in the academy.

Since that day, hindi ko sila kinakausap. The atmosphere also was dark and silent. It was the opposite when my dongseng was here. Palagi kaming masaya at nagtatawan. Our faces were too down and lifeless. Para kaming namatayan. Tangina. Sana naman hindi.

Hindi ko alam kung kaya ko.

Amara was my friend, my motivator. I love her, not romantically but as my sister. She made me realize my worth. Siya ang umintindi sa akin at dumamay sa akin nung mga panahong akala ko wala akong kwenta. Siya lang ang nandyan para sa akin.

Hindi ko namalayang tumutulo na pala ang mga luha ko. Pinunasan ko naman kaagad bago pa may makakita sa akin.

"Josh," Gail called. I smiled at her, but my tears started to flow continuously ng yakapin niya ako. "Shh, she'll come back," she said, and I nodded. Sana nga. Sana naman.

"Amara is not what you think she is. Kakaiba ang batang iyon. Maghintay lang kayo, babalik siya," HM assured us. "Now, let's focus on your mission---"

Napatingin kami sa may pinto ng may humahangos na estudyante na pumasok sa loob ng HMO. "H-headmaster," she stuttered. She was trembling in fear na ikinakunot ng noo ko.

"What is it?" HM asked.

"There w-was a d-dead b-body in t-the f-field." Nanlaki ang mata ako at hindi kaagad nakagalaw. No. Hindi siya yun Josh. Hindi siya yun.

Nabalik ako sa ulirat ng humahangos na tumakbo si Xander papalabas. Fear was visible on his face. Pero tangina, hindi ko siya mapapatawad kapag... kapag si Ara yun.

I teleported on the field at mas tumaas ang tension sa katawan ko ng makita ang mga estudyanteng nakapalibot sa gitna, some were crying, and others are shocked. I clenched my fist. Namamawis na rin ako dahil sa kaba. Hindi siya yan Josh. I calmed myself and walked towards the middle. Kusa namang nagbigay daan ang mga estudyante pero natigil ako at natulala ng makita ito.

Kusang rumagasa ang luha sa mga mata ko. My knees weakened at the sight of her lifeless body.

"Dongseng..." I cried. She was lying on the cold grass and unmoving. Inayos ko ang sarili ko at lumapit sa kanya. Tulog lang siya Josh, tulog lang siya.

"Hoy, dongseng, gumising ka, diba sabi mo hindi mo ako iiwan?" inalog alog ko siya pero hindi na talaga siya gumagalaw. "Ano ba Amara! Hindi ako natutuwa sa mga biro mong ganyan!"