TADIMLIK AŞK (TAMAMLANDI)

TADIMLIK AŞK - 12

Eymen Korel'in yatağında uyandığım harika bir güne gözlerimi araladım. Dün gecenin yorgunluğu üzerimdeyken onu izledim. Çok güzel uyuyordu. Dağılmış saçlarına elimi geçirerek yavaşça okşadım. Bu çok güzel bir duyguydu. Onunla ilk gecemi yaşamıştım. Onun artık gerçek anlamda da karısı olmuştum. Onu uyandırmamak adına sessizce yerimden doğrularak ayağa kalktım. Duşa girip çıktığımda onun bıraktığım gibi uyumaya devam ettiğini gördüm. Üstümü değiştirip yanına uzandım. Üzerimde had safhada olan utangaçlığımı atamıyordum. Kendimi çok tuhaf hissesiyordum.

Tuhaf hissediyordum ama bu duyguya ek olarak bugün çok daha mutluydum. Bu adamla olduğum her gün daha bir mutlu oluyordum. Her seferinde bu mutluluğun daha ötesi olamaz diyordum ve nasıl oluyorsa kademe atlayıp daha fazlasıyla karşılaşıyordum. Çekinerek de olsa Eymen'i uyandırmak istedim ve Eymen'in dudağına küçük bir öpücük bırakarak geri çekildim. Yaptığımın utancıyla yanaklarım kızarırken hemen ayağa kalkarak gülümseyen yüzümle ''Günaydın.'' dedim.

Eymen gözlerini zorlukla aralayarak ''Günaydın.'' dedi. Yattığı yerden doğrularak elleriyle yüzünü ovuşturdu. Sonra yatağından kalkarak banyoya ilerledi. Şaşkınlıkla arkasından baktım. Başka hiçbir cümle kurmamıştı. Aşağıya inerek kahvaltı hazırlamaya koyulmuşken yanıma geldi. Duştan çıkmış üstüne spor kıyafetler giyinmişti. Mutlu bir şekilde ona bakarken o bana karşı çok mesafeli duruyordu. Kaşlarımı çatarak

''Eymen bir sorun mu var?'' dediğimde umursamaz bir şekilde omuz silkti.

''B...Ben yanlış bir şey mi yaptım?'' diye sorduğumda bakışları o kadar boştu ki anlayamadım. Eymen bana hiçbir zaman böyle boş bakmazdı. Aramıza bu kadar mesafe koymazdı ki. Aklıma gelenlerden korktum. Elimdeki yumurta yere düşerken bir adım geriledim.

''Yok, bu olamaz.'' dedim korkuyla. Başımı endişeyle iki yana sallarken ''Güzel bir geceydi. Teşekkürler.'' deyip masaya oturdu. Anladıklarımın yanlış olduğunu düşünmek istedim. Ellerim korkudan titrerken bacaklarım beni taşımıyordu. Bedenimi zorlukla sandalyeye atarken korku dolu sesimle

''Eymen sen ne diyorsun? Lütfen, düşündüklerimi söyleme?'' diye çaresizce sorarken ''Ne düşündüğünü söylemeden bilemem ki!'' dediğinde bu olanlara lanet ettim.

Elimi alnıma götürerek sıkıntıyla ona baktım. Bir gecede olan değişiklikle kanım çekildi, kalbim soğudu, ellerimde un ufak oldu. Ciğerlerimdeki nefesin bana yetmediğini hissediyordum. Bu olamazdı, bunu kaldıramazdım.

''Benle abimin intikamını mı aldın?'' diye kendime yabancı olan bir ses tonumla sordum. Gözleri ışıldayarak ''Aferin, kolay kavramışsın. Gerçi olan oldu. Artık benimle evlisin.'' dediğinde gözlerindeki aşkın silindiğini gördüm. Gözünü hırs bürümüş bir ifadeyle bana bakarken hızla ayağa kalktım.

''Beni kullandın sen!'' diye sinirle çıkan sesimle bağırdım. Hiç şüphe etmeden tereddütsüz ''Evet.'' dediğinde düşüp bayılmamak için kendimi sıktım. Benim Eymen'im bu değildi ki. Bu bakışlar bana yabancıydı. Buna inanmazdım.

''Yalan söylüyorsun.'' dedim önümde bana göz kırpan bu zalim oyuna karşı.

O da benim gibi ayağa kalkarak ellerini umursamaz bir tavırla cebine koyup bana tepeden baktı.

''Anlatmamı ister misin bu intikam oyununa nasıl karar verdiğimi?''

En mutlu uyandığım sabaha böyle bir son reva değildi. Bunu hak etmemiştim. Her mutlu olduğum zamanın ardından kötü bir haber almamalıydım. Kendi mutluluğum mutsuzluğum olamazdı. Benim üstüme yük olup beni boğamazdı. Altında kalıp ezilmeyecektim. Yıkılmıştım, parçalanmıştım. Herkes iyice düşünmem gerektiğini söylerken ben ona inanmıştım. Yıkıldığımı, öldüğümü göstermemek için büyük bir çaba göstermeye çalışarak kendimi toparladım. Kendimden emin duruşumla meydan okur bir şekilde dikleştim. Görmüştü ilk andaki tepkimi, yıkılışımı ama yine de her şeye rağmen ayakta olduğumu; bu intikamın beni etkilemeyeceğini bilmeliydi.