Sebze Çorbası (Demi Lovato & Joe Jonas fan fic. )

Bölüm Yirmi Yedi : Madem sessizlikten ve saygıdan anlamıyorlar. Bizde konuşuruz!

Merhaba! Yeni bölümü sonunda yazmaya fırsat buldum umarım beğenirsiniz. :)

MM'da resmen koymaya yer aradığım, çok sevdiğim bir şarkı var ;)

Umarım beğenirsiniz *-*

İyi okumalar..

Sizi seviyorumm. :*

Vee yılınn ilk bölümüüü.. :D

"Hazır mısın?"

"Evet. hazırım!"

Değilim.. Kesinlikle hazır falan değilim. Ne yapmam gerek bilmiyorum. Acaba çekip gitsem mi? Evet, gideyim de Joe ile aramızda hiçbir bağ kalmasın değil mi? Yapmam gereken tek şey onun yanında olmak.

Şu an neredeyiz sanırım biliyorsunuz. Ama ben sizi yine de aydınlatayım. Annemin evinin önünde! Nasıl bir çılgınlık yaptığımız hakkında hiç fikriniz yok.  Sabah uyandığımızda kendimizce 'klasik' olan o  sahneyi yaşadık.  Yine o yanımda olduğu için mutlu oldum, yine kendi kendime 'iyi ki benimle!' dedim. Ve bunu ona söylemekten asla çekinmedim. Hiçbir zaman. Ondan ayrılmanın ne kadar kötü olabileceğini düşünürken bunu ikinci kez anlıyor olmak gerçekten berbattı. Ama atlattık, biz bunu tekrar başardık!  Sabah kahvelerimizi içerken gazetede bizim fotoğrafımızı gördük ve bu normal sınırlamasına girecek bir fotoğraf değildi. Kapının önünde öpüşürken. Aman ne hoş poz! O saatte evimin önünde kim fotoğrafımızı çekti bilmiyorum ama bu bizim için her şeyin ortaya çıkması demekti. Peki biz ne yaptık biliyor musunuz? Boşverdik, hem de herşeyi! Evin önüne geldiğimizde gaztecilerin önüne el ele çıktık.  Evet bu çok cesur bir hareket ama şimdi ben de o cesaretten eser yok. Şu an el ele annemin kapıyı açmasını bekliyoruz. Başımıza neler gelecek hiçbir fikrim yok!

İkimizde heyecanla beklerken annem nihayet kapıyı açtı ve beklemedğim bir şekilde;

"Günün çifti sonunda geldi. Ben de sizi bekliyordum, içeri geçin." Dedi ve odaya yürüdü.

Biz şaşkınlıkla birbirimizin suratına bakarken toparlanabildiğimizde içeri geçtik. Tamam her şeyi öğrenmişti ama bu kadar soğukkanlı olacağı aklımın ucundan bile geçmezdi.

"Anne?"

"Hoş geldiniz."

Annemin bu kadar soğuk kanlı olmasından korkmalı mıyım? Kesinlikle!

"Anne sen iyi misin?"

"Gayet iyiyim! Neden olmayayım ki?"

"Ben.."

"Sen? Ne düşündün? Bunun için seni azarlayacağımı falan mı? Senin için ne kadar korktuğumun farkındasın ama sen bile bile bunu devam ettireceksen bu senin kararın."

İşte annem şimdi normale döndü.

"Bakın biz.." Joe söze girdiğinde annem lafını kesip konuşmaya devam etti.

"Aranızdaki ilişki yüzünden size çocuk muammelesi yapacak ya da görüşmenizi engelleyecek halim yok öyle değil mi? İkinizde kendi kararlarınızı alabilecek insanlarsınız. Ama bu sefer olur da üzüldüğünü görürsem-"

"Joe, bizi biraz yalnız bırakır mısın sevgilim?"

Ne? Onun yanında annemin 'onun sana tekrar kötü şeyler yaşatmasını istemiyorum!' tarzı şeyler söylemesi pekte hoş olmaz sanırım.

"Hayır o hiç bir yere gitmiyor..." Dedi annem. "..Eğer bunun için kararlıysanız ne olursa olsun bir arada olmalısınız."

"Demi annen haklı." Dedi Joe.