BEGONVİL|| YARI TEXTİNG

BEGONVİL SON DEM

Uzuun zaman sonra lakin bu sefer son defa herkese merhaba, begonvillerim.

Hepinizi çok özledim... Bölüm sonunda biraz konuşalım...

Multi medya...

Bölüm şarkısı: Pinhani, aşk bir mevsim.
(Şarkıya aşığım.)
*
-Uzun yıllar sonra-

Sonbaharın sararmış, solgun yaprakları birbir terk ediyordu ait oldukları ağaçları. Gözlerim sonbaharın güzelliği ve sakinliğiyle kapandı. Huzur vericiydi.

"Bir sonraki toplantınıza iki dakika, Andaç Bey." diyerek bana hatırlatma yapan asistanımla kafamı sallayıp dosyaları aldım ve toplantı odasına yürüdüm.

"Bana bir kahve getirir misin İnci?" dediğimde İnci hızla başını sallayıp bana kahve yapmak için yanımdan ayrıldı. İnci yeni asistanımdı, işinde oldukça iyiydi. Nur ve Hamza'nın çocukları olduğu için Nur artık benimle çalışmıyordu, sanırım böylesi ikimiz içinde daha iyiydi.

"Buyrun Andaç Bey." dedi İnci kahveyi önüme bırakarak yanımda dikildiğinde elimle oturmasını işaret ettim.

"Nerede kaldılar?" dedim aksi bir sesle bekletilmekten de beklemekten de hazmetmiyordum.

"Trafik olduğunu ilettiler Andaç Bey." dedi İnci robotik bir sesle. Zaten gerçekten robot olduğunu düşünüyordum. Tepkisizdi. Telefonumun çalmasıyla ayaklandım,

"Bekletilmeyi sevmediğimi, dakik insanlardan hoşlandığımı bu yüzdende toplantıyı iptal ettiğimi söyle." dedikten sonra telefonu açarak çıktım.

"Efendim?" dedim italik bir sesle,

"Okulda bir problem oldu, gelebilir misiniz?"

"Hemen geliyorum."

Kafamda dolanan düşüncelerle okula varmıştım bile, hızla okuldan içeri girdiğimde Aleda koşarak bana sarıldı.

"Babacığım! Yamaç çok yaramazlık yaptı yine." diyerek boynuma sarıldığında gülümsedim. Kendimi iyi hissettiğim tek yer Aleda ve Yamaç'ın yanıydı. Uzun zaman önce daha bebek iken onları evlatlık edinmiştim. İkizdiler, dünyada en sevdiğim şeylerdi.

"Ne yaptınız yine Yamaç Bey?" dedim Yamaç'ın saçlarını karıştırarak.

"Ya baba ya, bir şey yapmadım Aleda uyduruyor." dedi dudaklarını büzerek yanaklarını sıktım.

"Hoşgeldiniz Andaç Bey." diyen Serpil Hanım'la ayaklandım: "Hoşbuldum." dedim çocukları yanıma çekerek.

"Çocuklar siz biraz içeri geçin biz babanızla konuşalım olur mu?" dedi Serpil Hanım, çocuklar önce bana baktımlarında başımla onayladım ve sınıflarına geçtiler.

"Andaç Bey, nasıl söyleyim bilmiyorum ama..." dedi ve duraksadı. "Yamaç çok huysuz hiçbir şeyle mutlu olmuyor. Arkadaşlarına karşı da son derece huysuz. Sınıflarında Tanem isimli bir kız var onu sürekli rahatsız ediyor." dediği anda duraksadım sanki o kelimeden sonrası benim için tamamen buğuluydu.

(Şarkıyı açalım mı?)

Çok geç olmuş, tam vakti gitmenin
Ama hoşça kal demiyor ki gözlerin
Ellerin elimde hala, kokun daha hafızamda
Sonu yok bu elveda deyişlerin

Gözlerimi açıp kapadım girdiğim o andan çıkmak istedim. İçim acımıyormuş gibi dinlemeye çalıştım: "Tanem ismi sizin için bir şey mi ifade ediyor. İkisininde resimlerinde sürekli onu çiziyorlar." dediğinde yutkundum.