BEGONVİL|| YARI TEXTİNG

19. Bölüm

Merhaba begonvillerim!

Nasılsınız? Nasıl gidiyor?

Bölüm şarkısı: Sezen Aksu, Begonvil.
*

Yemekte ortamı saran bir sessizlik vardı, yemekten sonra ise salonda oturuyorduk ki dayanamadım.

"Begonvil şarkısını açar mısın?" dedim kibar bir şekilde.

"Ne o bana mı söyleyeceksin?" dedi alayla. Ona başımı eğip alayla baktığımda başını iki yana sallayıp telefonundan bir şeyler yaptıktan sonra evin içini begonviller sardı. Ayağa kalkıp ona elimi uzattım:

"Dans edelim mi?" dediğimde, kafasını iki yana salladı. "Hayır." dediğinde dudak büzerek kolunda tutup onu kaldırdım.

"Hani itiraz etmeyecektin?" dedim sorar gibi.

"E kalktım ya, sen ben istemesem nasıl kaldıracaksın beni?" dedi alayla kollarını belime doladığında kollarımı sıkıca beline sardım. Yüzünü inceliyordum, bronz teni göz alıcıydı. Yüzünde iki adet elmas var gibiydi haki yeşili gözleri. Kaşının hemen yanında yara izi vardı.

Begonvil boy vermiştir şimdi
Yasemen basmıştır Bodrum'u
Kokusu geldi rüzgarın
Bi kelebek öptü boynumu

Elim boynunda biten saçlarını okşadı. Gözlerine öyle bir bakıyordum ki, onun bana bakışlarının da değiştiğini görebilmiştim. Parmağımı kaşındaki yaraya getirdim: "nasıl oldu?" dediğimde gerildi. Yüzünü elimle hafifçe sevdim, gözleri kısıldı.

Sen şimdi gerdanını maviye
Göğsünü bir yelkenliye
Gönlünü ilk önüne, çıkan yaz seferine
Bağlamışsındır, aaah
Vurunca dibine, sakız rakısının
Biraz da ağlamışsındır

"Gönlünü ilk önüne çıkana bağlasana." dedim hafifçe, belimdeki elleri sıklaşmıştı. "Gamzen var." dedim hafifçe, şaşırdığını fark ettim. "Ama hiç gülmediğin için fark etmemişsin bile. Oysa ben fark ettim." dedim gülümseyerek. Konuşmamı istemiyormuş gibi beni etrafında döndürüp kendine çekti.

Benim yerime de sev, bekletme hayatı
Bu kadarına razıysan, yaşa gitsin
Kaç kişiyiz savunan sevdayı?

"Abi!" diye bağırarak içeri giren bir korumayla hızla benden ayrıldı, bunun beni güldürmesine sinir olduğunu biliyordum. Telefonumun çalmasıyla izin isteyip bahçeye çıktım.

"Efendim kraliçem?" dedim telefonu açtığımda.

"Neredesin sen? Sabah gittin hala yoksun!" diye bağıran Nur ile telefonu kendimden uzaklaştırdım.

"Eniştenleyim." dedim hafifçe kıkırdayarak. İki dakika ses gelmediğine yemin edebilirim. "Evindeyiz." Sonrasında ise beklediğiniz çığlık ve telefonu kendinden uzaklaştırma.

"Ne!"

"Ay sen niye her şeye şaşırıyorsun biricik arkadaşım?" dedim sitemle.

"Sen Andaç Bey'i tanımıyorsunda ondan şaşırmıyorsun. Andaç Bey ve birini evine almak mı? Andaç Bey hayatta yapmaz öyle şeyler." dediğinde kaşlarımı çattım.

"Sen arkadaşını çok hafife alıyorsun hayatım." deyip telefonu kapattığımda, arkamdaki bedenin varlığını hissettim.

"Sende beni çok hafife alıyorsun begonvil." diyen Andaç'a döndüğümde alaylı gülümsemesi yüzündeydi.
*
Bölüm Sonu.

Andaç'da hiç az değildir arkadaşlar!