pma | jenkai

P31。

JENNIE

It's evening here. Konti lang kami dito sa loob ng room namin. Yung iba, nasa labas pa. Nandito ako, nagmumuni-muni kung magpapasalamat pa ba ako kay Kai nang dahil sa pagsalo niya sa akin kanina.

"What are you waiting for, Jennie?" tanong sa akin ni Somi.

I just shrugged, "I don't know what do to, Somi. Dapat ko ba gawin yun?" tanong ko.

"Sabi mo na nga kanina ah. Andyan na siya oh." bulong niya sa akin.

Yeah, he's here with us. Ang dali-dali lang sabihin kanina na magpapasalamat ako sa kanya. Pero sa ngayon na nakikita ko na siya, ang hirap pala.

"I'm shy." I said.

Somi laughed, "Nahihiya ka pa? Magpapasalamat ka lang naman. Nako, kung di ka pa kikilos, mas lalo ka lang maging conscious diyan." sabi niya.

Huminga nalang ako ng malalim, "Fine. Basta.. samahan mo ako." sabi ko sa kanya.

"Anong sasamahan? Ikaw yung magpapasalamat. Hindi ako. Gagawin mo pa akong third wheel ha." natatawa niyang sambit sa dahilan na nanlaki ang mata ko.

"What? No! Samahan mo na ako. Nahihiya kasi ako sa kanya." bulong ko sa kanya.

"Bakit ka naman mahihiya sa kanya? Di mo naman siya crush. Tsaka si Kai lang yan. Kaya mo na yan, Jennie. Believe ako sa'yo." natatawa niyang sambit.

Huminga nalang ako ng malalim, "Fine. Ako nalang nga. Goodluck to me." sambit niya at kinindatan lang naman ako ni Somi. Cute but crazy.

Tinignan ko naman si Kai. Tsaka nakita kong nakahiga lang siya sa kanyang kama na parang may iniisip. Tinitignan ko pa lang siya, kinakabahan na ako. And my heart beat.. is so damn fast.

Huminga ako ng malalim at hindi ko alam.. kahit hindi pa ako ready, nagsisimula na akong lumalapit nang dahan-dahan sa kanya. Mas lalo lang naman bumibilis ang tibok ng puso ko nang mas lalo lang akong lumalapit sa kanya.

And holy crap, nakikita niyang papalapit ako sa kanya. And here he go again, he's staring to me again like holy shit. Pero di ako tumigil sa paglapit sa kanya.

Naiilang ako habang lumalapit sa kanya dahil tinititigan niya ako. Mas lalo lang akong kinakabahan. What's his reaction if I'll thank him?

Tumigil naman ako sa harapan niya. Hindi pa ako makapagsalita dahil mukhang hindi pa talaga ako handa. Kinakabahan naman ako lalo at nanginginig na yung mga tuhod ko. Ah, I'm not even sure that I'm going do this for now. Mas lalo lang hindi ako makapagsalita dahil sa grabe na ang titig niya sa akin. Nadadala na din ako sa titig niya kaya napapatitig nalang din ako sa kanya.

Dahil sa sobrang tagal kong nakatitig sa kanya, nararamdaman kong parang familiar na naman yung mukha niya sa akin. Yung mukha niya. Parang nakita ko na dati pero feel ko talaga hindi pa talaga. Promise. Familiar siya pero wala akong maalala.

Ano ba yung sinasabi niyang remember something? Nakakainis siya! Gusto ko siyang tanungin.

"Are you going to stare me only here?" dinig niyang tanong sa akin.

Nang dahil doon, bumalik ako sa katinuan at napaiwas ako nang tingin ng mabilis sa kanya. Shit! Nakakahiya! Napansin niya pang nakatitig lang ako sa kanya. Ang dami kong naiisip kaya nagiging pahiya na naman ako dito.

Kahit naiilang ako, huminga ako ng malalim at tinignan ko siya ulit, "May gusto lang naman akong sabihin sa'yo."

I'm shocked when he smirked at me, in front of me, "Really? What is it?"

Mas lalo naman akong kinakabahan nung tinanong niya. Pero hindi na akong pwedeng umatras. Ang dami ko pang arte. Tsk. Magpapasalamat lang naman ako sa kanya.

I don't know why, I just smiled at him, "About sa pagsalo mo kanina sa akin, dapat hindi mo na ginawa yun at okay lang naman na mahulog ako. But still, thank you so much for catch me, for save me. Malaking bagay na yun sa akin." ningigitian ko siya ngayon.. kahit nakakainis pa din siya.

Hinintay ko lang naman na magsalita siya. Pero yan na naman, tinititigan niya naman ako. But later on, he smiled to me. Not a smirk anymore, it's his really his real smile.

"No problem, Jennie." sabi niyang nakangiti sa akin.

Kahit tapos na akong mag-thank you sa kanya, hindi pa din ako umaalis sa harapan niya dahil tinitignan ko lang siyang nakangiti sa akin. Hindi ko alam, ang sarap pagmasdan nang ngiti niya. Parang masarap sa kalooban. Yung parang mapapangiti ka din. Mas lalo lang siyang gumagwapo kapag ngumingiti.

"May sasabihin ka pa ba?" tanong niya sa akin sa dahilan na nabigla na naman ako.

Mabilis naman akong napailing, "No. Yun lang." mabilis na sabi ko at tinalikuran ko na agad siya. Papabalik na ako sa kama ko nang...

"Akala ko naalala mo na ako."

May binubulong si Kai pero hindi ko marinig. Kaya nilingon ko siya uli, "What did you say?" I asked him.

"Sabi ko, asahan mo lang ako lagi. Dadating ako kaagad." nakangising sambit niya at nagulat ako na kinindatan niya ako. I don't know why I feel weird feelings when he just said and winked to me.

Medyo naman ako nabigla sa sinabi niya pero nanatili lang siyang nakangisi sa akin. Pero tinalikuran ko nalang uli siya ulit at papabalik na ako sa kama ko. Nakita naman ako ni Somi at ningingisihan niya lang ako.

Mabilis naman akong napahiga sa kama ko. Tsaka agad akong napapaisip dito, what did he just said? Aasahan ko lang siya lagi at dadating agad siya? Ang korni niya!

Pero sana tinanong ko nalang yung about sa sinabi niya sa akin nung sinalo niya ako. Curious din ako doon sa sinasabi niyang remembered something. Tsk. Baka talaga trip niya lang yun.

But he's really familiar to me. Parang nakita ko na siya, pero parang hindi din naman. Tsk. Hindi ko lang talaga maalala kung ano yung ibigsabihin niya dahil hindi ko din naman siya nakukuha. Ang gulo!

Pero nang naaalala ko yung nangyari bago lang. Argh! Ningitian ko pala siya kanina at baka ano pang isipin niya. Para pa akong baliw kung makatitig sa kanya at napapansin niya pa ako. Nadadala ako sa titig niya kaya napapatitig nalang din ako sa kanya.

But when I just remembered his real smile to me, his smile that makes me soft...

I don't know why I'm smiling like crazy here.

- - -