pma | jenkai

P51。

JENNIE

Two days ago...

Unti-unti kong binuksan ang aking mga mata. Wait.. matagal na pala akong natutulog? Anong nangyari sa akin? Oh, I'm tired.

Ang labo ng paningin ko at puro puti ang nakikita ko. Patay na ba ako? Nasa langit na ba ako?

"Jennie! Gising ka na!" boses yun ni.. Somi.

Dahan-dahan ko naman nilipat ang tingin ko kung saan nanggaling ang boses na yun. Tinignan ko sila ng mabuti. Unting-unti naman akong napangiti nung nakita kong sina Somi, Taeyong at Jisung yun.

"Are you okay?" Jisung.

"Ang tagal mong natulog, Jennie. But we're so happy because you wake up." Taeyong.

Ningitian ko lang naman sila, "Masyado akong napagod. And yeah, I'm okay. Thank you." nakangiting sambit ko sa kanila. Ningitian naman nila ako.

"Kaya mo na ba, Jennie? Masakit pa ba ang pakiramdam mo? Grabe yung mga sugat mo e." nag-aalalang tanong sa akin ni Somi.

"Honestly, kaya ko na. Pero medyo nararamdaman ko pa yung mga sugat ko." sagot ko sa kanila. At dahan-dahan akong umuupo sa kama na hinihigaan ko ngayon.

"Dahan-dahan, Jennie. Baka hindi mo kaya." Jisung.

Natawa naman ako, "No, kaya ko. Ano ba kayo." natatawang sambit ko at nakaupo na nga ako. Tinignan ko sila at ningitian ko sila, "So, kamusta na kayo?" tanong ko sa kanila.

"Okay lang. Ikaw lang ang iniisip namin, kung kelan ka gigising. Excited talaga kami at araw-araw ka talaga naming dinadalaw dito." sabi ni Somi.

"Pero ang saya namin kasi gising ka na. Lahat kami na-miss ka e." nakangiting sambit ni Jisung sa akin.

Ningitian ko sila, "Thank you for your concern, guys. Na-miss ko din kayo." nakangiting sambit ko sa kanila at napatango naman sila.

"Umm, Jennie. May sasabihin pala si Taeyong na dapat mong malaman. Sana wag kang mabibigla, ha? Gusto niya lang kasi na malaman mo." sabi ni Somi sa dahilan na nagtaka ako.

"Yeah Jennie. Wag mong iiwasan si Taeyong ha?" natatawang tanong ni Jisung.

"Huh? Ano ba yun?" nagtataka kong tanong sa kanila pagkatapos tinignan ko naman si Taeyong at nakita kong nakatingin na siya sa akin.

Nakita ko namang lumapit siya sa akin at umupo siya sa gilid ng kama ko at nabigla naman ako ng hinawakan niya ang kama ko, "Matagal ko na 'to sanang sabihin 'to sa'yo Jennie, e. Pero eto na nga, kahit huli na ako, kailangan mo pa ding malaman 'to dahil tungkol din naman 'to sa'yo." nakangiting sambit niya sa akin.

Dahan-dahan naman akong napatango habang nakatingin sa kanya, "Okay. Ano ba yun?"

"Jennie, matagal na. Sobrang tagal na." nakangiting sambit niya sa akin at mas lalo lang naman akong nag-taka.

"Sobrang tagal?" nagtataka kong tanong sa kanya.

He smiled to me, "Matagal na kitang mahal."

Nang dahil doon, natigilan naman ako at nanlaki naman ang mata ko. I don't expect that either. Pero.. mahal niya ako? Why?

I'm glad that he love me. But I love Kai. He's my only special friend to me. I don't want to hurt him because he don't deserve that. But I don't know how to say. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya na.. si Kai yung mahal ko.

He looks so happy and direct.

Huminga ako ng malalim, "Sorry, Taeyong. For me, you're just my special---" I'm shocked because he cutted my words.

"Special friend. Yeah, I know. Naalala ko yan. Sabi mo, special friend lang ako sa'yo." nakangiting sambit niya sa akin.

"Alam kong mahal mo si Kai, Jennie. I feel that." dagdag niya pa. "Don't worry, okay lang sa akin. Kahit mahal kita at yung mahal mo ay hindi ako, masaya ako sa inyo ni Kai."

"Kung saan ka masaya, masaya na din ako para sa'yo Jennie. Tanggap ko na hanggang special friend lang ako sa'yo. Masakit sa akin kasi akala ko parehas tayo ng nararamdaman, pero para pala kay Kai."

"Pero gagawin ko ang best ko para mag-move on sa'yo. Tsaka nandito lang ako para sumuporta sa inyo ni Kai."

He smiled to me, "I hope, friends pa rin tayo nang malaman mo ang lahat ng 'to." nakangiting sambit niya sa akin.

Ningitian ko siya at yinakap ko siya, "Of course, Taeyong. You're important to me. Thank you for loving and understanding me. Mas inisip mo pa ako kesa sa nararamdaman mo. I'll never forget you." nakangiting sambit ko sa kanya.

He chuckled and he hugged me back, "No problem Jennie, basta ikaw." sabi niya at bumitaw na siya ng tuluyan sa akin.

Ningitian niya naman at ningitian ko naman siya ng pabalik. Pagkatapos, bumalik naman siya sa tabi ni Jisung. Pero ngayon ko lang na-realize na bakit.. parang kulang sila? Where's he?

"By the way, hey.. where's Kai?" tanong ko sa kanila.

Hinintay ko ang sagot nila. Kaso hindi nila ako sinasagot at bigla silang tumahimik. Nakita ko namang nagkatinginan silang tatlo. Pero maya-maya, iniwas din naman nila ang tingin nila sa isa't isa. Medyo naman akong kinabahan. Bakit hindi nila ako sinasagot? Saan si Kai?

"Bakit hindi niyo ako sinasagot? Saan siya?" kinakabahan kong tanong sa kanila.

Nakita ko namang huminga lang ng malalim si Jisung, "Yun nga, Jennie. May kailangan kang malaman. Pero sana, hindi ka namin mabigla. Balak pa sana namin kasi 'to itago sa'yo. Pero hindi kami pwedeng mag-sinungaling sa'yo." sabi niya sa dahilan na kinakabahan na talaga ako.

"Ano yun, Jisung?"

"Papunta si Kai ngayon sa America. Sasama siya sa parents niya. Tsaka.. hindi na siya babalik dito. Dahil doon na siya sa America, forever." sabi ni Jisung sa dahilan na natigilan ako at kumirot ang puso ko.

"Siya sana ang mag-sasabi sa'yo neto Jennie. Kaso tulog ka pa. Kaya.. hindi na siya nakapag-paalam sa'yo." dagdag niya.

"Mahal ka ni Kai, Jennie, pero kailangan ka niyang iwan dito sa Pilipinas. At habang buhay na kayong hindi magkikita. Sana maintindihan mo si Kai."

"Sana.. hindi kita nabigla, Jennie. Pero sorry, buo na talaga ang desisyon ni Kai." sabi ni Jisung.

I don't know, I'm starting crying here right now. My heart's starting breaking into pieces. I don't expected this. Ang sakit-sakit. I miss him so much.

Pero ano 'tong narinig ko? Papunta siya sa America ngayon? At habang buhay na siya doon? Paano na ako?

Mas pipiliin niya pa ang America kesa sa akin? Akala ko ba mahal niya ako?

- - -