pma | jenkai

P17。

JENNIE

"Jennie sweety, Jennie." I heared someone's waking me up.

"Hmmmm." I'm so super sleepy yet. Pero bakit ginigising na agad ako? Hindi pa naman maaga.

"Jennie, wake up. This is your Mom and Dad." mahinang sambit ni Mom kaya dahan-dahan kong minulat ang mga mata ko. Napaupo nalang din ako ng tuluyan sa kama ko. Ang sobrang dilim pa.

"Mom and Dad." sabi ko at ningitian ko pa din sila kahit inaantok pa ako. Nakita ko silang nakabihis na.

And ngayon ko lang narealize na uuwi na pala sila ngayon sa Manila.

My Mom held my hand, "Jennie, uuwi na kami ni Dad mo sa Manila." sabi niya at ngumiti siya sa akin.

"Talaga, Mom?" nalulungkot kong tanong sa kanya. "Ang tagal naman nating hindi magkita. I'm sad."

"We know it, Jen." napaharap naman ako kay Dad. "But don't worry, soon.. makikita mo din kami. At don, marami ka nang matutunan dito." nakangiting sambit ni Dad.

"Kahit wala na kami dito, magkabuti ka dito Jennie ha? Galingan mo dito. But always remember us. Me and your Dad." nakangiting sambit ni Mom.

I can't resist my self to hug them both, "Mag-ingat kayo doon Mom, I'll miss you both always." nakangiting sambit ko habang nakayakap sa kanya.

I know I'm gonna cry. Pero pinipigilan ko lang ang mga luha ko dahil ayaw ko magmukhang bata sa harapan nila. Malaki na kaya ako.

Napabitaw naman sila sa akin pareho at ningitian nila ako pareho, "Okay. Aalis na kami ng Dad mo, Jennie. Naghihintay na yung van namin ngayon. Maaga yung flight namin ngayon." nakangiting sambit ni Mom. Napatango lang naman ako sa kanila.

For the last time, they kissed me both on my cheeks and they just smiled to me.

"Goodluck here, sweety." Dad.

"Thank you Dad."

"Okay bye Jennie, we'll go. We love you." nakangiting paalam niya sa akin.

"Bye Mom, Dad.. I love you both." nakangiting sambit ko kahit masakit sa akin dahil matagal ko silang hindi makikita.

Ipinagsisihan kong naging pasaway ako. Kung kelan may kapalit na sila sa akin sa mga pangbabastos ko sa kanila, doon pa ako bumabait. Pero ginusto ko naman maparito. Para din naman 'to sa kanila.

Nawala ang antok ko ngayong madaling araw. Halos lahat natutulog pa ang mga co-cadets ko. Ipinagmasdan ko lang naman sina Mom and Dad na papalabas dito sa room namin. Pero nung nakita ko yun, hindi ko na mapigilan umiyak dito.

Ginagawa kong umiyak ng tahimik dahil ayaw kong makadistorbo ng iba dito. Umiiyak ako dito dahil sobra kong mamimiss sina Mom and Dad. Kahit kasi nag-aakto akong pasaway sa kanila, nandyan pa din sila sa tabi ko bilang parents ko.

Pero ngayon, I'm cadet now. And for now, they're not on my side anymore to discipline me. But I'll do this by my own self and strength just for them. They're my inspiration.

Hindi ko alam, kahit kanina pa ako iniwan dito ni Mom and Dad, nagawa ko pa ding tumayo at papunta ako sa pintuan ng room namin para buksan yung pinto. Dahan-dahan ko namang binuksan yung pintuan. Ang sobrang dilim pa dito. Pero ipinagmasdan ko lang sina Mom and Dad na sumasakay sa van sa kalayuan. Pero mas lalo lang naman akong naiyak nang nakita kong lumalayo na dito ang van nila.

This is really final. Talagang iiwan na nila ako dito. Para lang naman akong batang iniwan sa kalsada dito kung makaiyak. Medyo lumalakas na yung iyak ko dito dahil nga di ko na sila makakasama pa. This is so sad. Pero ganito talaga eh.

Kahit nakikita ko silang malayo na sila dito sa PMA, di ko pa din naisip na bumalik sa loob ng room namin at patuloy lang ako umiiyak dito.

"I'll miss you Mom and Dad." sambit kong naiiyak pero natatawa ako dito na parang baliw. "But it damn hurts."

"Kung iiyak ka lang lalo, mas lalo ka lang masasaktan."

Napatigil naman ako sa pag-iyak dahil sa may nagsalitang lalaki. Dahan-dahan naman akong napaharap sa kanya. Nagulat lang ako na nandito pala siya. Kanina pa siya dito?

"Kanina ka pa diyan?" tanong ko sa kanya pero umiiyak pa din ako.

"Not really. But I saw you crying when your parents is saying goodbye to you." kalma niyang sambit at mas lalo lang akong naiyak nang sinabi niya yun.

He's right.

Mas lalo lang akong umiyak ng umiyak dito kahit nandito siya na ipinagmamasdan niya ako. Kaaga-aga nagmumukha akong baliw dito.

"Here. Wipe your tears."

Napaharap naman ako sa kanya, tsaka nakikita kong may inaalok siyang panyo sa akin. Sandali naman akong napatingin sa panyo na yun. Why he's doing this to me? We're not so close.

Pero sa huli, tinanggap ko din ang panyo na yun. Pinunasan ko naman yung mukha ko. His handkerchief smells so good tho.

"Stop crying, they're okay if you're okay. They miss you too." kalma niyang sambit sa akin at lumapit siya sa akin inayos niya yung buhok ko sa dahilan na natigilan ako.

Pero maya-maya humakbang siya medyo palayo sa akin, "Go back to sleep. It's only 2 A.M." sabi niya at nakita kong iiwan niya na ako dito sa labas.

"W-wait." sabi ko at napalingon uli siya sa akin.

I smiled to him, "Thank you Taeyong."

And I saw him he smiled back to me. Tsaka nakita kong pumasok na talaga siya pabalik sa room. Naiwan naman ako dito sa labas. Tsaka ko nalang pinagmasdan ang panyong pinahiram niya sa akin.

I'm so thankful because he comforted me on simple way.

-

SOMEONE'S POV

Yung ako na sana yung magcocomfort at lalapit sa kanya, pero bakit kailangan mo pang umepal, Lee Taeyong? Parang gusto kitang ilibing ng buhay.

But what the hell, I'm annoyed watching on them like that. Ako sana yung kasama niya. Pero nahuli ako. Naunahan ako ni Dude Taeyong. Malas naman.

I don't like her but why I'm pissed off when I saw them together? When they smiled each other? When Taeyong fixed her damn hair? When I saw Jennie looks so comfortable with Taeyong?

Damn, I don't know.

-