Nauczyłam się że jesteś
Dziś na twym ramieniu wypłakać się mogę
Pocieszysz me zbolałe serce
Bo tylko tak uratować się mogę
A gdy przyjdzie na mnie czas
Nie uda Ci się uratować nas
Pójdziesz ze mną
Do tunelu ciemnego
I pójdziemy wstecz
Do piekła nieskończonego
A zapłakać za nami nie zdoła
Nikt na środku pustego pola
Ciał nie znajdą
A nasze dusze wędrowne
Dziś po świecie szamoczą się przeciągle
Za ręce swe niewidzialne chwycone
I wysoko w niebo uniesione
CZYTASZ
w ciemnościach
PoetryBo w ciemnościach nie widać szklistych spojrzeń... Wiersze pisane na parapecie przez uzależnionego od herbaty autora. Autora, który czasem wychyla się z okna nieco za daleko. Autora, który lubi określać się tym mianem.
