Warmth of Home | Home Series #1

Chapter 40

Chapter 40

Manang Rosie and Daddy went out so the three of us could talk. Ngayon ay kaming tatlo na lamang ang natitira sa loob ng kuwarto.

Si Xienna na nakayakap pa din saakin at umiiyak tapos si Apollo na nakatayo pa din ngunit nasa harapan namin.

Katahimikan ang lumukob sa loob ng kuwarto bukod sa hikbi ni Xienna. Wala akong lakas ng loob para magsalita. Tila ba lahat ng lakas ko ay biglang nawala at tanging panunuyo ng lalamunan ang nararamdaman ko.

My heart beats faster when Apollo started to walked slowly towards us. I couldn't look at him straight in the eyes because I'm afraid that I could see the hurt in it.

Hindi ko kaya.

It hurts to see him shot but it hurts more to see the pain in his eyes.

Apollo sat on the chair next to us. He was just silent and the silence slowly killing me.

Ang totoo ay hindi ko masabi ang katotohanan. Hindi ko alam kung paano at kung saan ko sisimulan.

My mind couldn't process well.

Hinintay naming tumahan si Xienna. Habang nakayakap sa akin ang anak ko ay umatras ang ulo nito upang silipin ako at doon ako pinatitigan.

"You're real, right Mommy?" I smiled a bit but nodded.

"Yes, baby." I softly said and gently wiped the tears on her eyes. "Mommy's real..."

Napanguso ito habang nakatitig sa akin at muling namasa ang mga mata.

"I was so scared.." Xienna started. Hindi mapigilan ng puso ko ang masaktan dahil sa nakikitang sakit sa mga mata ng aking anak. "I thought bad guys took you and... a-and did something very bad.. I don't... I-I don't want that.."

Humikbi ito pero agad ding pinunasan ang luha at ipinagpatuloy ang pagkikwento. 

Nahihirapan itong magsalita dahil sa pag-iyak, inalo ko ito at hinaplos ang likod upang tumahan.

Ang sakit makitang umiiyak at nahihirapan ang anak ko dahil sa akin.

Hindi ko mapigilan ang sariling sisihin dahil sa mga nangyari. Kung sana ginawa ko ang tama ay sana walang ganito.

Hindi sana umiiyak ang anak ko ng dahil saakin.

I sighed.

Habang pinapatahan si Xienna ay hindi sinasadyang napatingin ako kay Apollo n ahimik lamang na nakikinig ni sa anak namin.

Anak... namin..

Hindi ko alam pero nakakatuwang sabihin ang salitang anak namin. It's feels like we are completed and there's nothing could take us apart.

"I-I don't want to lose you, Mommy..." Napaluha ako pero halos humagulgol na ako sa idinugtong ni Xienna. "I've already lost my father and I can't bear to lose you too, Mother."

"Xienna.." I cried and couldn't stand it and hugged Xienna who also cried.

Napatingin ako kay Apollo na napayuko at napahawak sa gilid ng kama, tila ba'y doon kumukuha ng lakas. Napansin ko ang pagyugyog ng mga balikat nito at doon ko lang napagtanto na umiiyak ito.

Apollo is crying.. my both baby were crying.

Ang sakit palang makitang nasasaktan ang mga mahal mo sa buhay dahil sa maling nakaraan.

Kung sana'y matagal ko nang sinabi ay hindi aabot sa ganito ang mga nangyari. Sana hindi kami nasasaktan ng husto ngayon.

I could've done better to prevent this from happening. I could've tell it to Apollo but no, I was so scared.