My Love, Physique Edifice

17

Chapter 17

We're at the mall. Kasama ko ngayon sina Atasha para mabilhan namin ng gamit ang kaibigan. At first I really don't want to come because I'm getting really sad about it everytime I think about Atasha leaving us in Asturias. Alam ko namang para sakanyang kinabukasan iyon.

"Hey, nakakunot ang kilay mo. Something bothering you?" lapit sa akin ni Atasha habang tinitingnan ko ang mga damit na naka-hang sa racker.

"Yeah, you're leaving na kasi. I'm sad and afraid, Atasha. What if something happened on you? Who will be there for you?" alalang sabi ko sakanya.

"Yuan is there for me, Blaire. Hindi niya ako pababayaan, kailanman." ngiti niya sa akin.

Something is different from Atasha. From the way she smiles at me when she mentioned Yuan's name is different. It's different from how she smiles at Timothy. Iba ang ngiti niya kapag si Yuan, and I'm more happy if Yuan is the one for her.

"Besides, kaya ko rin naman mag-solo 'no. Pero iba pa rin kapag nandiyan si Yuan sa tabi ko, may makakapitan ako sa tuwing tinalikuran na ako ng lahat." emosyonal na sabi sa akin ni Atasha at bahagyang ngumiti pa.

"I'm happy for you, Atasha. I hope you'll be happy there. Promise me you will not forget me, alright?" sabi ko pa sakanya ng nakangiti.

"Of course, I will not forget you dummy." tawa niya pa sa akin.

Nauna ng umalis si Atasha sa amin dahil doon na sakanilang mansion siya kakain sabi ni Tita Bea. Bukas na rin ang kanyang despedida at dalawang araw mula ngayon ay aalis na siya patugong London. 

Nabilhan ko si Atasha ng mga sweater, jacket, boots, at mga gamit na pang-lamig. Usually kaunti lamang ako kung bumili ngunit dinamihan ko na dahil sa kaibigan ko naman ito. Walang masama kung bilhan ko ng marami ang bestfriend.

Tumunog ang telepono ko hudyat na may tumatawag. Hindi ko ito tiningnan at basta ko na lamang itong sinagot at itinapat sa aking tenga. 

[Blaire.] tawag sa akin ni James sa kabilang linya.

"Yeah, what is it?" marahan ko ditong tanong.

[I love you.] he sweetly said to mo that makes my heart flatter.

"I love you, too. But what's up, why did you called me." tanong ko pa rito.

[Wala lang. Mmm, I just want to hear your voice. Bawal ba 'yon?" malambing niyang sabi sa akin.

"Okay, haha. I have to go, uuwi na kami ni Claire. I'll text you when I get home." I said to him.

[Alright.] then he hung up the call.

Pagkatapos ng tawag ay saktong tumapat na sa amin ni Claire ang sasakyan ni Mang Dodong. Binuksan ko na ang pintuan sa likod ng driver at pumasok na roon. Ang tahimik ng byahe namin ni Claire dahil parehas kaming may iniisip.

Pagkababa sa sasakyan ay sinalubong kami ng mga kasambahay. Pinagsilbihan nila kami hanggang sa nakarating kami sa hapag-kainan. I saw men wearing an all black suit. Nakatayo siya at pinagmamasdan ang pool area namin kung saan isang dipa na lamang ay mararating na niya iyon.

He's between his forties, I think. He resembles someone that I can't figure it out. Hindi ko alam ngunit pamilyar ang tindigan niya sa akin. He looked at me a bit stunned but he removed his gaze and turned to Claire who is standing beside me.

Biglang dumating si Dad ng may ngiti sa labi. The man also smiled at my father. He gestured us to sit down beside him in the table while I was infront of the man. His amused grin is not fading away. The maids placed the food and Dad lead the prayer for the dinner.