Herkese Merhaba ve Keyifli Okumalar Dilerim Sizlere...
Bölüm Şarkısı: Göksel & Melike Şahin - Benden Geçti Aşk
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Pusulamdaki tüm yönler sensin, artık tüm yıldızlar seni gösteriyor ..."
Eli karanlık holden geçerken duvarda ışığı açmak için anahtarı aradı. Nihayet denk getirip holün ışığını açtığında odadan çıkan Arslan'ı gördü. Şaşkınlığına yenik düşerek, hayatında en son söylemesi gereken şeyi, en yanlış zamanda söylemişti...
"Fatih Arslan?"
.
.
.
Sade hep kendini şanssız olarak nitelerdi. Herhangi bir olayda başına gelen şeyler şanssızlık derecesini gösterirdi ona. Lakin şu an ki zaman diliminde Sade, tahmin edemediği kadar önemli bir şansı elinde tutuyordu. Arslan'a, onu görebileceği en sinirli anında Fatih diye ithaf etmişti ve Arslan bunu duymamıştı. Her durumda hiçbir şeyden çekinmeden ve lafını esirgemeden bağıra çağıra söyleyen bu cesur kız, ilk kez karşısındaki bu adamdan korkmuştu. O kadar sessiz mırıldanmıştı ki değil Arslan'ın, kendisinin bile duyduğundan şüpheliydi.
Ortalığı ateş gibi yakıp hara çeviren bu adamdan etrafındakileri ayrı bir korku sarmıştı. Hele bir kadın vardı ki, oğlunun hiddetinden saklanacak yer arıyordu. Çünkü tanıyordu oğlunu... Fatih ismini o vermişti. Oğlu bir şeylere her sinirlendiğinde kendi koyduğu bu ismi taşıdığını görüyordu. Şimdi ben Fatih değilim, diyordu ancak şu an o olduğunu bilecek kadar iyi tanıyordu.
Gözü dönen Arslan'ın hiç düşünmeden annesine saldırmak için üzerine doğru yürürken, aralarına babası gibi gördüğü hatta senelerce baba dediği adam girmişti.
"Arslan kendine gel, o kadının kim olduğunu bilmiyormuş gibi davranma! Benim evimdeysen haddini aşmayacaksın izin vermem!"
"Ne diyorsun sen baba! O kadın..! O kadın..!" adı anılmaması gereken bir lanet gibi dile getiremedi söyleyeceklerini. Halbuki Sade dışında herkes biliyordu ne söyleyeceğini..
"O kahrolasıca kadın, babamın katili. Onu nasıl evine alırsın?!" İçindeki zehri nihayet dışarı çıkartmıştı. Şimdi anlıyorum, dedi Sade; kendi kendine. Bu adamın insanlara duyduğu nefretini, kolay kolay kimseyi yanına yaklaştırmayışının sebebini, kaybedecek hiçbir şeyi kalmamış gibi ortalıklarda neden kibriyle gezindiğini... Şaşkınlığından daha ağır bastı, Arslan'a duyduğu üzüntü. Eğer söylediği şey gerçekse; hayır, kolay kolay hiçbir yürek bunu kaldıramaz. Altında kalır böyle bir yükün.
