Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Canının Yandığı Kadar Nefes Alırsın"
Atan şarteli kaldırınca evin içindeki ışıklar da dahil bahçede ki ışıklar da yandı.
"Sade"
"Arslan"
Elinin altında bornaza sarılı bu beden Arslan'ın vücudunu duygudan duyguya geçirdi. En son geriye ise titreyen bu iki bedende şaşkınlık kaldı...
.
.
.
İkisi de şaşkınlıklarını koruyarak birbirlerine bakmaya devam ediyorlardı. Ve ikisinin de şu an kafasında bambaşka şeyler geçiyordu. Arslan, Sade'nin ıslak saçlarından ve üzerindeki bornozdan yeni duştan çıktığını anlamıştı fakat çocukluğunu geçirdiği evin bahçesinde bu halde ne işi vardı işte bunu anlayabildiği pek söylenemezdi.
Sade için de aynı durum geçerliydi. Bu adam evimi nerden biliyor ve burada ne işi var diye içinden sürekli tekrarlıyordu. Nihayet akıllarına kafalarından geçirdikleri şeyleri sormak gelmişti. Sade konuşmadan önce hala bedeninin üzerinde duran elleri ittirerek kendini toparladı.
"Ne yapıyorsun sen benim evimde?"
"Senin evin mi?"
"Evet benim evim. Şimdi akşamın bu saatinde evime yaptığın bu ziyaretin sebebi nedir acaba, söyler misin?"
"Şey, ben ... Yani burası... Burası benim bir arkadaşımın eviydi. Çok önceleri burada yaşıyorlardı. Sanırım taşındılar."
Arslan için cümlenin gerçeğini söylemek çok zordu. Zaten bu yüzden doğru söylemek yerine yalan söylemeyi tercih etmişti. Burası benim çocukluğumu geçirdiğim ev, hatta burada geçirdiğim son gün hayatımı harabeye çevirdi diyemezdi.
"Anladım. Ama gördüğün gibi artık burada ben yaşıyorum. Benden önce kim oturmuştu bilmiyorum."
Boş boş kafasını anladım der gibi sallayan Arslan suskunluğunu korumaya devam etti. Ortamda garip bir hava vardı. İki kişi bahçede öylece durmuş, sohbet bile etmeden bekliyordu. Üstelik birisinin üzerinde bornoz vardı. Sade, üşüyünce durumun fakına varabildi.
"Şey içeri gelmek ister misin? Dışarısı soğuk, bir de malum.." diyerek üstünü gösterdi.
"İ-içeri mi?"
"Evet kahve yaparım ısınırız hem."
Cevabı beklemeden evin kapısına doğru ilerledi. Aralık bıraktığı kapıyı biraz daha açarak, ileride hala ayakta öylece dikilen adama baktı. "Sanki ölümsüzlüğün sırrını sordum, alt tarafı kahve içer misin dedim." gözlerini devirmeden geçemedi.
