Herkese güzel günler dileyerek, yeni bölüme geçiyoruz..
Bölüm Şarkısı: Sezen AKSU - Adı Bende Saklı (Şarkıyı bana Sade söyledi. Özellikle dinleyecekmişsiniz)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Birbirimize sığınacağız elbet, sert rüzgarlarda limanlarımız dağılınca..."
"Neler oluyor?"
Arslan yanındakilere hiç çaktırmadan sanki Sade'nin hafta sonu planından haberi varmış gibi gözleri yerinden çıkmış kıza cevap verdi.
"Konuştuk ya seninle. Bu güzel çifti hafta sonu kahvaltıya çağıralım dedik. Ama anlaşılan sen biz gelmeden hazırlıklarına başlamamışsın."
Bahçenin güzelliğine dalıp giden çift ile Arslan Sade'ye biraz daha yaklaşarak;
"Ne dersin hırçın, biraz eğlenelim mi seninle?"
Eğer aralarında başlayan bir savaşsa, tek galip olacaktı. Eğer başlayan aşkın keskin kıvılcımları ise; iki yaralı kalacaktı...
.
.
.
Aşktan yana henüz şansı yaver gitmeyen Sade, hedefini belirlemişti ve tek galip o olacaktı. Eğer Arslan'ın istediği eğlence ise bu oyuna katılırım diye içinden naralar atıyordu. Tabi kendi kuralları ile. Arslan'ın amacı çok net açıktı; bir şekilde Sade'nin Cem'den hoşlandığını biliyordu. Bu yüzden sırf onu kızdırmak için Cem ile muhteşem güzellikte olan eşini tutup buraya getirmişti.
"Sana yenileceğimi sanıyorsun değil mi? Ama sen daha bu deli kızı tanımıyorsun. Madem eğlence var, o halde tüm şehrin ışıklarını yakalım Bay Dağlı!"
Sade'den böyle bir çıkış beklemeyen Arslan'ın biraz önceki neşesi tamamıyla yok olmuştu. Buraya geliş amacı ne kahvaltı yapmak ne de Sade'yi kızdırmaktı, geliş amacı o odanın içinde var olan kutuya ulaşmaktı. Geçen akşam yaşanılandan sonra durduk yere bir ziyareti tekrar Sade'nin kabul etmeyeceğini bildiği için, bu şekilde bir gelişe ses çıkarmayacağını da çok iyi biliyordu.
Misafirlerinin arkasından içeri giden Sade'den sonra Arslan, bahçede biraz daha oyalandı. Güneşin aydınlattığı bu ev, gece karanlığından daha çok korkutuyordu onu. Uzun zamandır anılar saldırıyordu, onlar korkutuyordu bu korkusuz adamı. Hepsine gücü yetiyordu ancak iş geçmişe varınca küçük bir çocuğa dönüşüyordu, tıpkı o günkü küçük Fatih Arslan gibi...
Bahçedeki sessizlik ona bir şeyler fısıldıyordu. Annesinin ihanetini, babasının ölümünü tekrar anlatıyordu sanki. Yalnız başına daha fazla burada duramayacağını anlayınca gidenlerin arkasından o da eve girdi. O akşam var olan kan kokusu yine burnunun genizlerine dolmuştu. Hiç gitmez miydi bu koku? Geçen sadece seneler miydi, eskide olmuş olan ne varsa aynı yerli yerinde duruyordu.
