BATAKLIK || SehYam

1.2

Kalbin ağrısı, bazen çektiklerimizden olur. Biz acısı, ağrıdı dinsin isteriz ama, o acı gelir tekrar yaşanır.

Peki, ya çektiğimiz acılar gelecek mutluluğumuzun önünü açar mı? Yoksa o mutluluğu görmeden, başka bir acı daha mı gelir?

"Kıskandım çünkü!"

Seher, duyduğu şeyle heyecandan hızlanan kalbine anlam vermiyordu. Yaman, onu kıskanmıştı. Ve bu Seher'in hoşuna gitmişti. Seher, git gide Yaman'a kapılmaya başladığını anlamıştı.

Ama kapılmak istemiyordu. Korkuyordu çünkü. Sözlüsü onu aldatmıştı, güvenini kırmıştı. Aşka olan inancını yıkmıştı. Ya şimdi tekrar aynı şeyleri yaşarsa?

Yaman, Seher'in başkasını sevdiğini hatırlayınca, kendini hemen geri çekti. Bu yanlıştı. Sevdiği kadının başkasını sevdiğini düşünüyordu. Ama kendisini sevsin istiyordu Yaman.

Seher, Yaman'ın hemen geri çekilmesine anlam vermemişti. Aklına Selim'in dedikleri gelmişti. 'O yüzden böyle davranıyor 'diye düşündü Seher.

Yaman, arkasını dönüp odadan çıkmak için hareketlendiği sırada, Seher'in dedikleriyle durmak zorunda kaldı.

"Biz Selim'le ayrıldık. Aramızda hiçbirşey yok."

Yaman, arkasını dönüp Seher'in gözlerine bakmaya başladı.

"Ben onu sevmiyorum artık."

Yaman, içine yerleşen mutluluğa kendi bile inanmamıştı. Bunu Seher'in ağzından duymak, onu daha da çok mutlu etmişti.

Yaman, Seher'e biraz daha yaklaştı. Yüzünün her noktasında gezdiriyordu gözlerini.

Seher'de Yaman'ın gözlerinin içine bakıyordu. Yenilmek istemiyordu tekrar aşka. Ya, Yaman'da Selim gibi yaparsa? Ya güvenini tekrar yıkarsa?
'Hayır! Güvenemem tekrar!' diye geçirdi içinden.

Ve gözlerini Yaman'dan çekip hızlıca odadan çıktı.

Yaman ise, Seher'in birden gözlerini kaçırıp hemen gitmesine anlam vermemişti. Neden kaçıyordu?

Bunları sonra düşünmeye karar verdi Yaman. Karısı, sevdiği kadın o adamı sevmiyordu. Şu an için aklında sadece bu vardı.

...

Sabah, kahvaltıda Yaman'ın gözleri yine Seher'deydi. Seher'de Yaman'a kaçmak bakışlar atıyordu. İkilinin bu tatlı bakışması Zuhal'i sinirlendirmişti.

Yaman, kahvaltıdan sonra şirkete gitmişti. Seher'de Yusuf'la ilgileniyordu. Yusuf'la oynarken duyduğu seslerle bakışları merakla sesin geldiği yöne döndü.

"Git, istemiyorum!"

Ziya beyin sesiydi. Seher, Yusuf'a dönüp başına bir öpücük kondurup konuştu.

"Teyzeciğim, sen burda oynama devam et. Ben hemen geliyorum."

"Tamam teyze."

Yukarıya çıkıp, Ziya beyin odasına ilerledi Seher. Odaya girdiğin de, Ziya'nın eşyaları dağıtarak bağırdığını gördü.

"Git, İkbal! Git!"

Seher, kapıya doğru gelen vazoyla kendini son anda geriye çekerek kurtarmıştı.

"Ziyacığım, sakin ol lütfen!"

"Çık dedim İkbal!"

İkbal, Seher'e çevirdi bakışlarını. Tedirginlik vardı bakışlarında. Ziya, tekrar "Çık!" diye bağırdığında hemen çıkmıştı İkbal.