Behind Closed Doors

Chapter 35

Marcos's Pov

If being sick did something good on me that's being more observative. I started studying people, their behavior, their reactions and actions toward situations they experience in life. Maybe it's because of the idea of dying. I think knowing that i am dying made me appreciate everything around me. Something i've never done before in my life. I never knew life as fascinating, mysterious and full of wonders.

"Hey, back to earth." I snapped out of my thoughts when i heard Eva spoke.

"Sorry, what was that?" I asked, lost.

"Are you sure you're okay?" Eva asked me suspiciously.

"Yes, of course. I'm fine." Ibinaling ko sa ibang direksyon ang atensyon ko.

"Bakit ang lalim ng iniisip mo?" She doesn't seem convinced.

"Hindi naman ah." Palusot ko.

"Seriously Marcos, what is it?" I knew she won't let thisgo. Tinitigan ko sya.

"Do you still love me?" I asked.

"Oo naman. Bakit mo naman naitanong 'yan?" Sagot nya.

"Are you still in love with me?" Natigilan sya sa tanong ko then her phone rang.

"I have to take this. Excuse me."

Pag-alis nya. Isinandal ko ang ulo ko at pumikit. I thought about the day i met her. The day that i first saw the most beautiful smile i have ever seen. I knew from that moment that i finally fell in love.

She was so emotionally broken back then. Abused, threatened and used by her own husband. She's scared of the world. Pero nakita ko sa mga mata nya ang kagustuhang lumaban at makabangon. And thought to myself, this lady is the strongest person i ever met.

"Marcos i have to go. Kailangan ni Diane ng tulong sa opisina eh. Dito ka na muna ha? Susubukan kong makauwi agad." She kissed me on the cheeks. Ngumiti ako.

Habang paalis sya hindi ko napigilang mapaluha. I promised to love her and take care of her until the day i die. I intended to do just that until i made the biggest mistake of my life. Hindi ko sya dapat niloko. Hindi dapat ako nagpadala sa kahinaan ko at sa tukso. Dapat nanatili ako sa tabi sa tabi nya.

Pero wala ng mangyayari kahit magsisi pa ako. Hindi ko na maibabalik ang oras. Hindi ko na mababawi ang mga pagkakamaling nagawa ko. At alam kong hindi ko na rin mababawi ang babaeng pinakamamahal ko.

I may be too late to love her and win her back but i can still to something right for her. I can give her the happiness she deserves. And i know what i have to do now. I took out a pen and paper. Pagkatapos kong magsulat ay kinuha ko ang cellphone ko para tawagan ang kapatid ko. I think it's time for me to finally come home.

"Kuya? Kailangan kitang makausap." My voice breaks.

"Marcos? What's wrong?" Tanong nya sa akin.

"I'm dying. I'm sick and i'm dying. Will you take me home please?" Di ko na napigilang umiyak.

"What?! Where are you?! I'll come and get you. Stay still brother. I'm coming."

Ipinatong ko ang cellphone ko sa lamesa. Yes, it is indeed the time to come home.

-----

Eva's Pov

Tama pa ba itong ginagawa ko? Mahal ko pa ba talaga sya? Ano ba 'tong iniisip ko? Sino ba kasing niloko ko di ba?

Halos pagsasampalin ko ang sarili ko habang nagmamaneho papunta sa opisina. Naiinis ako sa sarili ko dahil puro kasinungalingan na ang lumalabas sa bibig ko. Nakakaasar!

I opened the glove compartnent of my car. Norman. I saw a picture of him and me while eating on a japanese restaurant. Sya ang nayayang kumain sa labas ng araw na 'yon. Gusto nya daw akong itreat dahil sa patuloy na success ng resto.

"Nasaan na ba kasi ang lalaking 'yon? Bakit ba kasi sya umalis?!" Patuloy ako sa pagdadrive habang naiinis pa rin sa sarili ko.

"Hindi man lang nagtetext! Hindi tumatawag! Umalis ng walang pasabi! Ano bang problema nya?!" Hindi ko namalayang tumutulo na pala ang luha ko.

"Bakit ba ko nagagalit na bigla nalang syang umalis? Ano bang pakialam ko? Bakit masakit?" I stopped the car on the side of the road.

Ipinatong ko ang ulo ko sa manibela at saka ako umiyak ng umiyak. Nung una galit na galit ako sa kanya dahil sya ang sinisisi ko sa pagkawala ng anak ko. Then i learn about the truth and i started to see the wonderful man that he is. I started to ask myself who would want to hurt a man like him.

Dahil dun nagsimula akong makaramdam ng pagkainis sa ex-wife nya. Kaya nung makita kong magkausap sila hindi ko napigilang pakitaan ng hindi maganda ang dati nyang asawa. Dahil walang matinong babae ang iiwan at sasaktan ang isang napakabuting lalaking kagaya ni Norman.

"Haha! Ano ba 'tong mga iniisip ko? Kung makapagdrama naman ako akala mo may relasyon kami." I'm talking to myself inside the car on the side of the road like a lunatic.

"Bakit ka ba kasi umalis ng walang pasabi? Hindi ko alam kung may nagawa ba akong kasalanan sa'yo. Naguguluhan tuloy ako." Lalo lang akong napahagulgol.

I miss him. I miss how he texts me every morning when he wakes up and every night before he sleeps. I miss how he will just show up unannounced to bring me lunch or to take me out.  I miss how he became more excited with my every achievements. God! I miss him. And now he's gone.

Pagkatapos ng kabaliwan ko ay inayos ko ang sarili ko at saka nagpatuloy sa pagmamaneho. I have to see him. Kailangan ko syang makausap. Kailangan kong malaman kung bakit bigla nalang syang umalis ng walang paalam. Hindi ako matatahimik hangga't hindi ko sya makikita.

"Hey, are you okay?" 'Yan agad ang bungad sa akin ni Diane pagpasok ko sa opisina.

"Huh? O-oo naman. Ano bang problema?" Sinubukan kong maging normal ang kilos kahit na wala talaga akong gana.

"Namumugto ang mga mata mo. Umiyak ka ba?" Nilapitan nya ako at pilit na iniharap ang mukha ko sa kanya. Hindi na ko nakapagpigil kaya yumakap ako ng mahigpit sa kanya. I cried on her shoulder until i get tired of crying.

"I miss him. It's crazy, i know. But i really miss him." Malungkot na pag-amin ko.

"Sa wakas, umamin ka rin." Natatawang tugon nya.

"Am i that obvious?" Natawa na rin ako.

"Gaano na ba tayo katagal na magkaibigan? Sa tingin mo ba may maitatago sa ka pa sa akin?" Oo nga naman.

"What should i do best friend?" Tanong ko sa kanya.

"Find him. Huwag ka ng magsayang panahon." Hinimas-himas nya ang braso ko.

"Paano si Marcos?" Nakukunsensya ako dahil sa kalagayan nya.

"May naghatid nito kani-kanina lang." Iniabot nya sa'kin ang isang sulat.

"Dear Eva, You have no idea how happy i am to have another chance of being with you. To wake up beside you every morning is a wonderful blessing. Pero alam kong hindi na ko ang nagmamay-ari ng puso mo. So i want you to find him. Find your love. You deserve to be happy. Huwag mo sanang sasayangin ang pagkakataong ito.  Ipinahatid ko na ang mga gamit mo sa bahay mo. Don't look for me Eva. I already found my peace. Now, it's your turn. I wish you all the happiness in the world. I love you Eva Vergara. Be happy."

Napaupo ako. He knew. Thank you Marcos.