Aklıma eskiden düşündüğüm şeyler gelince bir iç çektim. 'Işte onlar çok tehlikeli,hem bana geçmişi hatırlatıyor hemde aklımı başımdan alıyorlardı. Simsiyah gözleri bir uçurumu andırırken her o harelere baktığımda o uçurumdan atlamak için can atıyord...
Geçmiş unutulur muydu?Yoksa geçmiş her zaman bir yolunu bulup gelecek mi olurdu?
"Esila sen ne dediğinin farkında mısın?Sen salak mısın niye bana yardım ediyorsun?Babanı niye karşına alma riskine giriyorsun? Seni kesin baban yolladı değil mi? Bize oyun oynamak için!"
Derin bir iç çektim "Ya salak mısın? Ne oyunu! Size yardım etmezsem ölürsünüz.Babam borcu olanları çok yaşatmaz o yüzden o kolyeyi size vericem.Aslında size o parayı vermek isterdim ama babam ne kadar para harcadığımı görüyor yani anlar.Hem Babam ile aramız zaten iyi değil."
Kerem bana şok içinde bakıyordu "O dikiş izleri..."sözünü bitirmeden başımla onayladım "Babamın kişilik bozukluğu var,şöyle ki arada bir oluyor.Yani Babam aslında beni çok seviyor ama bu hastalığı yüzünden bana zarar veriyor.Çok sinirlendiği zaman zarar verir insanlara."
Yutkundu "Sana sinirlendiği için mi seni bu hale getirdi." başımı onaylamazca salladım "Geçmiş aklına gelince acı çekiyor sonra sinirleniyor ve sinirini benden çıkarıyor.Eskiden bunu sık sık yapardı artık ara ara yapıyor.Beni ya bıçaklıyor yada hastanelik edene kadar dövüyor."
Kerem bana aciyormuşçasına bakınca "Sakın bana acıma Kerem,o bunları kendi elinde olmadan yapıyor Ben onu hala seviyorum.Zaten kim Babasını sevmez ki?"
Gözlerim iyice dolmaya başlamıştı.Birine geçmişimi anlatmak ne kadar zor gelsede rahatlatıyordu.
Gözümden bir yaş akınca anında sildim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ağlıyor musun sen?"Keremin dediği ile başımı hızla salladım "Toz kaçtı." Kıkırdayıp beni kendine çekti ve sarıldı.
"Meğer o çilek kokulu küçük Rapunzel neler çekmiş." dediğinde başımı kaldırıp ona baktım "Çok şey çekmedim,alıştım Babamın bu hallerine."
Bana uzun bir süre baktı "Keşke küçüklüğümüzde kalsaydık." dediğinde gülümsedim "Büyük olmakta güzel Kerem hem ben takmıyorum bile.Bak!Yaşıyorum,sağlıklıyım daha ne istiyeyim ki?"
"Esila,biliyorum kalbinin bir yerlerinde Baban için üzülüyorsun." yutkundum "Biraz öyle olabilir." gözlerim yine dolmuştu,nefret ediyordum bundan.
Kerem yüzümü avuçlarının arasına alıp gözlerime baktı "Yaralarını sarmak için her şeyi yaparım."
"Benim kardeşimi kimse üzemez şimdi gider onlarla konuşurum ben."Abimi durdurdum "Abi bırak ya uğraşma onlarla." Bir iç çekti "Güzelim..görmüyor muyum sanıyorsun.Kalbinde koca koca yaralar var.Bırak sarayım o yaraları."
Gülümseyip ona sarıldım "Seni çok seviyorum Abicim." O da bana sarıldı "Bende seni Esila'm."
Aklıma gelen oniki yaşındaki halimle burukça gülümsedim.Sonra Kereme baktım ve ona sımsıkı sarıldım.
