KURUCUNUN YILDIZLARI

6. BÖLÜM: IŞIK

Bir anda büyük bir korkuyla gözlerimi açtım. Kötü bir rüya görmüştüm ama tam hatırlayamıyordum. Uyumak istemedim. Yatağımdan kalktım ve odamdan çıktım. Merdivenlerden indim ve mutfağa doğru yürümeye başladım. Kahve içip uykumu kaçırabilirdim. Mutfağa girdim ve ışığı yaktım. Kahve içmekten vazgeçip buzdolabını açtım. Soda ve meyve suları arasında gidip geldim. Limonlu sodayı içmeye karar verdim. Limonlu sodayı alıp buzdolabının kapağını kapattım. Sonra çekmeceyi açıp açacağı aldım ve kapağını açtım. Üst raftan yıldızlı bardağımı aldım ve içine döktüm. Sonra şişeyi çöpe atıp mutfaktan çıktım. Uykulu halimle düşmemek için emin adımlarla yürüdüm. Merdivenlere geldim ve yavaş yavaş çıkmaya başladım. Odamın kapısından içeri girdim ve balkona doğru yürümeye başladım. Balkona çıktım ve eve baktım. Bir süre öyle kaldım. Gözlerim doldu. Sonra sandalyeyi çektim ve oturdum. Gecenin serinliği tenime işliyordu. Yıldızlara baktım. Bundan sonra sadece yıldızlar vardı. Bir tek onlar kalmıştı benimle. Beni anlayan ve beni iyi hissettiren sadece onlar vardı. Sodamdan bir yudum aldım ve yıldızlara karşı şerefe dedim içimden. Burası bana acı veriyordu. Beklide gitmeliydim buradan ama yapamazdım. Aslında çekip gidebilirdim buradan ve her şeyi arkada bırakarak ama yapamazdım. Sanki onlar burada ve ben gidersem onları göremeyecekmiş gibi his vardı içimde. Anılar buradaydı. Yaşanmışlıklar buradaydı. Geçmiş buradaydı. Gidemezdim. Belki bir başkası benim yerimde olsa giderdi ama ben gidemiyordum. Sonra tekrar onun evine baktım. Bir süre öyle kaldım ve bir şey fark ettim. Evin içinden ışıklar geliyordu. Birileri vardı. Dikkatli bir şekilde bakıyordum. Evet, kesinlikle ışık yanıyordu. Görüyordum. İyi ama kimdi ki bu? Kim olduğunu öğrenmeliydim. Balkondan çıktım. Sonra dolabımı açıp siyah kapüşonlu hırkamı giydim. Odamdan çıktım ve koşarak merdivenlerden indim. Ayakkabılarımı hızlı bir şekilde giyip kapıyı açtım ve dışarı çıktım. Hızlı adımlarla bahçede yürüyüp bahçenin kapısını açtım ve Doruk'un evine doğru yavaş yavaş koşmaya başladım. Bahçeden içeri girdim. Etrafa baktım ve kimse yoktu. Kapı açıktı. Açık kapıdan içeriye girdim ve biraz kötü oldum. Daha önce hiç girmemiştim evine. Bunları düşünmemeliydim. İçerideki seslere doğru yavaş yavaş yöneldim. Şimdi sesler daha net geliyordu.

''Özgür biraz daha hızlı olur musun?'' dedi kız.

''Mia farkındaysan elimden geleni yapıyorum.'' dedi Özgür.

Demek içeride ki kişiler Özgür ve Mia. Peki, bunlar Doruk'un evinde ne arıyorlardı ki?

''Patron kızacak.'' dedi Mia.

''Evet, evet biliyorum.'' dedi Özgür.

''Tamam, da o dosyaları acil bulmalıyız.''

''Tatlım inan bende bulmak istiyorum ama yoklar.''

Ne dosyası arıyorlardı ki? Ve patron dediği kişi kimdi? Doruk bana hiç bahsetmedi dosyalardan. Acaba bu kadar önemli olan ne vardı içinde? Dedim ve kolum masada duran vazoya geldi ve yere düştü. İşte şimdi hemen gitmeliydim buradan.

''O ses neydi?'' dedi Mia.

''Biraz da sen ara. Nerden geldiyse ses bakarım ben.'' dedi ve Özgür odadan çıktı.

Bende koltukların arkasına saklandım. Gelmesin diye içimden dua ettim. Sonra ışık yandı ve kenardan kafamı uzattım. Yavaş yavaş Özgür bana doğru geliyordu. Sonra Mia geldi.

''Boş ver. Kedi girmiştir muhtemelen. Kapıyı açık bırakmıştık o da görüp girdi herhalde. Artık gidelim çok uykum geldi.'' dedi Mia.

''Haklısın. Bu saatte bizi buraya gönderdiğine hala inanamıyorum. Gidelim.'' dedi Özgür.

''Bir şey bulamadık zaten. Gerisini Ada halletsin.'' dedi Mia.

''Aynen Mia.'' dedi Özgür ve ışığı kapatıp evden çıktılar.

Biraz gitmelerini bekledim sonra cama yaklaştım. Özgür sarışın mavi gözlüydü. 1.70 boyu vardı. Mia ise kızıl saçlı 1.65 boyu vardı. Mia Özgür'e sarıldı. Sonra Özgür'ün elinden ateş çıktı ve uçarak gittiler. Bu sahneye şok olarak bakmıştım. Şok olmuştum. Nasıl olabilirdi? Bizden başkaları da var ve bunlar kesinlikle kötü insanlardı. Yoksa Doruk'un evinde ne arayabilirlerdi ki? Doruk bir şey saklamış ve bu çok önemli ki ikisi de bunu bu saatte aramaya gelmişler. Doruk ne sakladın? Keşke söyleseydin bana. Of... Arkadaşlarımı bu durumu haber vermeliydim. Hem de hemen. Evden çıktım ve eve doğru yürüdüm. Bahçenin kapısını açtım ve sonra kapattım. Evin kapısını açtım ve içeri girip kapattım. Telefonumu bulmalıydım. Nereye koymuştum? Of bulamıyordum. Sonra etrafa baktım ve koltuğun içine girmiş telefonumu gördüm. Hemen aldım elime ve tuş kilidine bastım ama telefon açılmadı. Harika. Dolmasını bekleyemezdim. Yeni bir kötülük kapıdaydı. Ve bunu hissedebiliyordum. Koşarak merdivenleri çıktım. Odama girdim ve dolabımın kapağını açıp siyah eşofman takımını aldım. Hızlı bir şekilde giydim ve odamdan çıktım. Arabamın anahtarını bulmalıydım. Merdivenlerden indim ve babamın ofisine girdim. Buranın halini görünce yutkundum. Dorukla gelmiştik en son. Burada öğrenmiştim artık bir ailemin olmadığını. Tekrar buraya girmek canımı yakmıştı. Derin bir nefes alıp kendime gelmeye başladım. Babamın kasasına doğru yürüdüm ve arabamın anahtarını aldım ve koşarak merdivenlerden çıktım. Hızlı adımlarla kapıya doğru yürüdüm ve ayakkabılarımı giyip evden çıktım. Garaja doğru koştum. Kumandasını unuttuğum için şifreyi girip garajın kapısını açtım. Açıldıktan sonra arabamın kapısını açtım ve şoför koltuğuna oturdum. Arabamı çalıştırdım ve gaza bastım. Yarım saat yolda geçecekti. Biraz daha hızlı sürüp yolun bitmesini diledim. İşte yine düşüncelerim başlıyordu. Daha dün akşamdan sonra şimdi onların yanına gitmemi çok tuhaf karşılayacaklardı. Ama bu umurumda değildi. Önemli olan güvende olmamızdı. Onlara kızgın ve kırgındım ama bunu bir kenara atıp onları düşünmem gerekiyordu. Ben böyleyim. Ne olmuş olursa olsun onları hala seviyordum. Ve onları korumak zorundaydım. Biraz daha gaza yüklendim ve sürmeye devam ettim. Sonra dikiz aynasından bir araba dikkatimi çekti. Evden çıktığımdan beri benimle yoldaydı. Öyle hatırlıyorum. Sonra gaza yüklenip yola devam ettim. Sevdiğim bir şarkıyı açtım. Şarkı'nın ismi Bırdy+Rhodes – Let It All Go. Biraz da olsa düşüncelerimi dağıtabilirdi. Şarkıyı dinleyerek sürmeye devam ettim.