KURUCUNUN YILDIZLARI

1. BÖLÜM: ACI HİSLER

Bir adım daha attım. Artık uçuruma çok yakındım. Doruğun yanına gitmem için bir adım kalmıştı.

''Melis saçmalama gel lütfen yanımıza.'' dedi Yağmur.

''Melis böyle yapmanı Doruk istemezdi. Lütfen yapma.'' dedi Kaan.

''Melis bunu yaparsan çok pişman olacaksın. Hadi tut elimi.'' dedi Kayra.

Son kez onlara baktım. Yüzlerinde korkuyu ve acıyı görebiliyordum. Eğer onlarda yüzüme bakıp görüyorlarsa eğer, acının yüzümde çok fazla olduğunu görebilirlerdi. Bu hayatı yaşamak için bir sebebim kalmamıştı. Tüm sevdiklerimi kaybetmiştim. Daha 1 saat öncesinde Dorukla sevdiğimiz şarkıyı söylerken şimdi ise kendimizi bir uçurumun kenarında bulmuştuk. Doruk bizi bekleseydi belki bu olanlar hiç olmazdı. Ben bu uçurumdan atlamazdım. Hayat tüm sevdiklerimizi bir gün bizden alır ve bizi onların olmadığı bir dünyaya alışmamızı ister. Ama hayat bilmez ki biz onların yokluğuna hiç alışamayız.

''Sizi çok seviyorum. Üzgünüm.'' dedim ve önümü uçurumun kenarına döndüm. Hırçın dalgalara bakıyordum.

''Melis Yapma.'' dedi Yağmur ve ağlamaya başladı.

Kollarımı açtım ve bedenimi bıraktım. Sonra bir el beni vücudumdan tuttu ve uçurumun kenarından alıp kenara doğru aldı ve yuvarlandık. Beni kimin kurtardığına baktım ve Kayra beni kurtarmıştı. Şaşkınlıkla ona baktım.

''Bunu yapmana izin veremezdim.'' dedi.

''Neden kurtardın beni Kayra?''

''Oradan atlasaydın eğer çok pişman olacağını bildiğim için. Melis kısa sürede olsa seni tanıyorum. Sen bunları yapacak bir kız değilsin. Bu yaptıklarını sen yapmıyorsun, bunları yapan duyguların ve acın. Aç gözlerini etrafına bir bak. Evet, sevdiklerin gitti ama biz varız. Bizi unutma Melis. Biz seni seviyoruz ve her zamanda yanında olacağız.'' dedi ve Kaan ve Yağmurda yanıma gelmişlerdi. Kayra haklıydı. Acımla hareket etmiştim. Ama düşündükçe dayanamıyordum. Çok fazla acı vardı içimde. Ve bunlarla nasıl baş edeceğimi bilemiyordum. Ağlamaya başladım ve Yağmur gelip sarıldı. Sımsıkı sarıldım ve ağlamaya devam ettim.

''Hadi gidelim buradan.'' dedi Kaan.

''Doruk ne olacak?'' dedim. Onu bulmaları gerekiyordu. Son kez sarılmak istiyordum ona.

''Ben arıyorum şimdi yardım ekibini. Onlar bulduklarında bize haber verirler.'' dedi Kaan.

''Burada kalmak istiyorum.'' dedim.

''Dinlenmen gerekiyor Melis.'' dedi Yağmur.

''Tamam, ama bir şey olduğunda haber veriyorsunuz.'' dedim ve yerden kalkıp Yağmur'un koluna girdim ve arabaya doğru ilerledik. Arka kapıyı açtım ve oturdum. Sonra Yağmur yanıma geldi ve omzuna kafamı koydum. Kayra da şoför koltuğuna oturdu ve gaza bastı. Kaan burada kalacaktı. Doruk'u bulduğunda haber verecekti. Gözyaşlarım tekrar akmaya başlamıştı. Boğazım düğümlenmeye başlamıştı. Nefes alamıyordum. Doruk ölmüştü. Ve ben ona bir kez daha sarılamadım. Bir kez daha kokusunu içime çekemedim. Birbirimizi uzun zaman sonra bulmuşken bir anda benden gitmesi çok acı vericiydi. Bu güçler olmasaydı her şey yolunda olacaktı. Ailem ve sevdiğim adam yanımda olacaktı. Kurtulacaktım bu güçlerden. En kısa zamanda. Teo sonunda ölmüştü. Kötüler yok edilmişti. Keşke biraz daha hızlı sürseydim Doruk'u kurtarabilirdim. Ağlamaya devam ettim.

*

Araba durduğunda gözlerimi açtım. Kayra kapıyı açtı ve inmeme yardımcı oldu.

''Benim eve geldik. Kaan öyle söyledi. Benim yanımda olmanız daha güvenli olur.''

''İyi yaptın. Doğru düşünmüşsün.'' dedi Yağmur. Bende sadece kafamı salladım. Sonra üçümüz Kayraların evine girdik. Ve bahçeye baktım. Daha 3 saat öncesinde şu masada mutlu bir şekilde yemek yiyorduk. Doruk'un oturduğu masaya baktım ve kafamı çevirdim. Tekrar gözlerim doldu ve akmalarına izin verdim.

''Melis burada kalabilirsin.'' dedi soldaki odayı göstererek.

''Tamam olur. Yağmur sen de gelir misin?''

''Tabi gelirim.'' dedi Yağmur ve Kayra'nın gösterdiği odaya girdik.

''Bir şey olursa ya da başka bir şey seslenmeniz yeter.'' dedi.

''Tamam söyleriz.'' dedi Yağmur ve kapıyı kapattı.

Yalnız kalmak istemiyordum. Yağmur'un yanımda olması biraz iyi hissettiriyordu.

''Teşekkür ederim Yağmur benimle kalmak istediğin için.''

''Öyle şey olur mu hiç Melis tabi ki de yanında olacağım.''

''İyi ki Varsın.'' dedim ve sarıldım. Bu sefer şiddetli bir şekilde hıçkırarak ağlamaya başladım.

''Şşşş...'' dedi Yağmur ve sarılmaya devam ettik.

''Tutma kendini ağla canım. Tutarsan için koca bir okyanus olur.'' dedi.

Kendimi tutmadım ve ağlamaya devam ettim. O kadar ağladım ki yüzüm ve başım ağrımaya başladı. Bu durum beni kötü hissettiriyordu. Nefesim oydu ve ben nefessiz kalmıştım. Nefes alamıyordum. Yağmurdan ayrıldım ve camın kenarına geldim. Yıldızlara bakıyordum. İçimin huzurla dolmasını bekledim. Ama olmuyordu. Yıldızlar kaybettiğim insanların acısını dindiremezdi. Arkamı döndüm Yağmur bana bakıyordu.

''Yatıp dinlenmen gerekiyor.'' dedi.

''Peki.'' dedim ve yatağa girdim. Sonra Yağmurda geldi ve kafamı göğsüne koydum. Tekrar ağlamaya başladım. Bu hayatın benimle neden bu kadar uğraştığını bilmiyordum. Bu kadar acıyı bana yaşatmasına anlam veremiyordum. Neden bendim? Neden başkaları değildi de ben acı çekiyordum? Kafamda o kadar çok düşünce vardı ki bu düşünceleri asla susturamıyordum. Gözlerimi kapattım ve bu acının son bulmasını istedim. Ama biliyordum bu acı son bulmayacaktı.