"ငါတားလို႔ ခြင့္ရိွလား!"
တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ အခန္းတစ္ခုထဲ ထြက္ေပၚ
လာသည့္ယြီပင္းစကားကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ
ျပတင္းအျပင္ဘက္ေငးေနရင္း ရိေပၚေခါင္းရမ္း
ျပသည္။ေမွာင္မဲေနသည့္ ပတ္၀န္းက်င္ထဲ ရိေပၚ
မ်က္၀န္းေတြဟာ စူးရွရွ။
ယြီပင္းရဲ႕သက္ျပင္းခ်သံသဲ့သဲ့ေတြ အခန္းထဲညံစီ
သြားေပမဲ့ ခံစားခ်က္မဲ့ေနသူက ၀မ္ရိေပၚ။
"အဲ့လိုဆို မင္းဘာဆက္လုပ္မွာလဲ?"
"ငါသူ႔ကို အိမ္ေခၚထားမယ္။နွစ္၅၀၀ျပည့္တဲ့ေန႔
မတိုင္ခင္ ေျမေခြးမ်ိဳးႏြယ္ဆီပါသြားမွာမလိုလားဘူး"
ရိေပၚစကားဆံုးသည္နွင့္ ယြီပင္းတစ္ေယာက္
ကုတင္ထက္မွ နွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနသည့္
ေကာင္ေလးဆီအၾကည့္ပို႔မိသည္။နဖူးထက္မွ
ေခြၽးစေလးတို႔ကို အသာသုတ္ေပးရင္း သူတတ္နိုင္
သည္က သက္ျပင္းေမာခ်ရံုသာ။
"ငါလိပ္ျပာမလံုသလို ခံစားရတယ္"
"ဒါသူ႔ကံတရားပဲ။မင္း လူတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔
အဲ့ေလာက္ခံစားမေနနဲ႔"
ျပန္ခံေျပာသည့္ရိေပၚကို သူလွည့္မၾကည့္မိ။
ကယ္တင္ခါမွ ကိုယ္တိုင္သတ္ကြင္းထဲ ခ်ဳပ္ထား
မိသလို ခံစားခ်က္နွင့္ ရင္ဘတ္ထဲေလးပင္လြန္း
လွသည္။
"သူက မင္း၀ံပုေလြမွန္းသိသြားရင္ဘယ္လို
လုပ္မလဲ?
"လူသားေတြကပံုသြင္းရလြယ္ပါတယ္။အထူးသျဖင့္ နွလံုးသားေတြေပါ့။"
ေခါင္းကိုတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္လို႔အေျဖေပးသလို
လုပ္ေနသည့္ယြီပင္းက ေရွာင္းက်န္႔နဖူးေပၚမွ
လက္ဖဝါးေတြကိုဖယ္ရွားကာ အခန္းျပင္ဆီ
ထြက္ဖို႔လုပ္သည္။ကံဆိုးလိုက္သည့္ကေလးေလး။
၀ိဉာဥ္ေရာ နွလံုးသားကိုပါ စေတးရေတာ့မွာ။
"ပံုမွန္အတိုင္းပဲ ဆက္ဆံေပးပါ။သူသိသြားလို႔
မျဖစ္ဘူး!"
ရိေပၚသတိေပးစကားေၾကာင့္ တံခါး၀မွာ ရပ္တန္႔
သြားရသည့္ေျခလွမ္းေတြ။
"မင္းအတြက္ေဆးေပးေဆးယူတာ၀န္ပဲငါလုပ္ေပး
နိုင္မယ္ရိေပၚ။ဘာမွလည္းထုတ္ေျပာမွာမဟုတ္လို႔
အဲ့အတြက္စိတ္ခ်ပါ။"
YOU ARE READING
Thunder(Completed}
Fanfictionငါကသားေခ်ာ့ေတးမဟုတ္ဘူးခ်စ္သူ! ငါကသားချော့တေးမဟုတ်ဘူးချစ်သူ!
