Thunder(Completed}

Part 2

မ်က္ခြံေတြေလးေနတာသိၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး
ပူေနတာခံစားမိေပမဲ့ ေရွာင္းက်န္႔ မ်က္လံုးေတြကို
ကသိုက္ကရိုက္ဖြင့္လိုက္မိသည္။ေ၀ဝါးေနတဲ့
အျမင္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ မူးေနာက္သြားတဲ့ ဦးေခါင္းကို
အေလးမထားမိ။ပတ္၀န္းက်င္ကစိမ္းသက္ေနရင္
ေတာင္ ဒါဟာအထူးအဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါ။

အလင္းေရာင္ဖ်ဖ်တိုး၀င္ေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္ရဲ႕
တစ္ဖက္မွာ ထြက္ခါစေနမင္းက ေခါင္းတည္
ေနေလၿပီ။ကုတင္ေပၚက အျမန္ဆင္းလို႔
ထြက္သြားရမဲ့ တံခါးေပါက္ကို ရွာေဖြေနတုန္းမွာ
သူ႔ေက်ာဘက္က ေအးစက္စက္အေငြ႕အသက္နဲ႔
အတူ ေရွာင္းက်န္႔လက္ေတြ အခ်ဳပ္ခံလိုက္ရသည္။

"ဘာလုပ္ဖို႔ေတြးေနတာလဲ!!"

ၾသရွရွအသံေၾကာင့္ ဦးေနွာက္ကအလုပ္ေပးမႈနဲ႔
ညတစ္ညရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြက ေခါင္းထဲ
အစီအရီတိုး၀င္လာကုန္သည္။

သူ...ေရွာင္းက်န္႔ကိုကယ္တဲ့လူ။

ဒဏ္ရာထပ္ေနတဲ့သူ႔လက္ေတြကိုမညႇာမတာ
ဖိဆုပ္ထားတဲ့ထိုလူကေရွာင္းက်န္႔အေျဖမေပး
မခ်င္းလက္လႊတ္ေပးမဲ့ပံုမေပၚ။

"ကြၽန္..ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကိုဘာမွမလုပ္ပါဘူး"

ရယ္သံတိုးတိုးက ေရွာင္းက်န္႔နားထင္နားမွ
ျဖတ္ေျပးသြားၿပီး ဖမ္းခ်ဳပ္ခံထားျခင္းမွလြတ္ေျမာက္
သြားတဲ့ သူလက္ေကာက္၀တ္ေတြ။

"အားနည္းတဲ့လူတစ္ေယာက္က ငါ့ကိုဘာလုပ္
ခ်င္ေသးလို႔လဲ?"

ကုတင္ေပၚမွာ လက္ေတြကိုေနာက္မွာေထာက္ရင္း
ခပ္ေအးေအးၾကည့္လာတဲ့သူက မ်က္ခံုးတစ္ဖက္
ပင့္ျပသည္။မလွမ္းမကမ္း ကေနၾကည့္တာေတာင္
ထင္လြန္း လင္းလက္လြန္းတဲ့ထိုလူ။
အနက္ေရာင္အျပည့္ျဖစ္ေနတဲ့၀တ္စံုေတြက
သူ႔အသားအေရ ျဖဴစြတ္စြတ္နဲ႔ လိုက္ဖက္လြန္းစြာ
ရိွေနသည္။ေသြးေၾကာေတြထင္းေနသည့္ လက္ဖမိုး
တစ္စံုဆီ အၾကည့္ေရာက္မိေတာ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔
ညိဳရင္းေနတဲ့ ကိုယ့္လက္ေတြကို အက်ီ ၤလက္ထဲ
ဖြက္လို႔ ေခါင္းကိုသာငံု႔ထားရင္းမွ..

"အဲ့ေန႔ကအတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

"မလိုဘူး!"