"ေရွာင္းက်န္႔ကို ဘာလို႔ အလုပ္မလုပ္ခိုင္းေတာ့
တာလဲ"
"ငါ့နားက ထြက္သြားမွာစိုးလို႔"
"က်စ္!"
ေဆးလြယ္အိတ္ကို ခံုေပၚပစ္တင္လိုက္တဲ့
ယြီပင္းစိတ္ပ်က္သလို ဟန္ျပလာသည္။ရိေပၚ
တစ္ေယာက္ အျပင္ေလာကဆီ အၾကည့္ပို႔ထား
ရင္းက ေဒါသထြက္ေနမည့္ယြီပင္းဘက္
လွည့္ရင္း
"ဘာေတြ ေဒါသထြက္ေနတာလဲ။အလုပ္ေလး
ထြက္ခိုင္းလိုက္တာ အဲ့ေလာက္ ခံစားေပးေနစရာ
လိုလို႔လား"
"ခင္ဗ်ား အတၲႀကီးလိုက္တာ၀မ္ရိေပၚ။သူ႔ဘ၀ကို
သာမာန္လူေတြလိုျဖတ္သန္းခြင့္ေလးေပးလိုက္ပါ"
"သူေတာင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။မင္းက ဘာျဖစ္
ေနတာလဲ?"
"သူက ခင္ဗ်ားကိုကယ္တင္ရွင္လို႔ပဲျမင္ထားတာ။
သူ႔ကိုယ္သူ ၀ိဉာဥ္ပိုင္ရွင္မွန္းသိေပမဲ့ မိစၦာေတြ
ဘာေၾကာင့္ လိုက္ကပ္ေနမွန္းသူမသိဘူး။
တစ္ခ်ိန္မွာခင္ဗ်ားက သူ႔ကိုအတၲစိတ္နဲ႔အနားမွာ
ထားခဲ့တာမွန္း သိရင္....."
ဆက္မေျပာနိုင္ေတာ့သည့္ ယြီပင္းမ်က္၀န္းမွာ
ေငြ႕ရည္ေတြဖြဲ႕လာသည္။ေလထုရဲ႕ေအးစက္မႈနဲ႔
အတူသူတို႔ၾကားက စကားလံုးတို႔ရဲ႕ေအးစက္မႈ။
"ငါ့မ်ိဳးႏြယ္ကို ကယ္တင္ဖို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွထည့္မေတြးေပးနိုင္ဘူးယြီပင္း။"
"...."
"ငါ ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ကာလေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္
ဒီခံစားခ်က္ဆိုတာ ထည့္မတြက္သင့္တဲ့ အေပၚယံ
ေလးပဲ။ငါသူ႔ကို မထိန္းခ်ဳပ္ထားရင္ သူလုဟိုင္နဲ႔
ရင္းနွီးသြားလိမ့္မယ္။သူ႔ဘ၀ကို အဆံုးသတ္ေပးမဲ့
ဘယ္မိစၦာကမွ ၾကင္နာၾကတဲ့အမ်ိဳးအစားထဲ
မပါဘူး"
"ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းဆိုတာက အဲ့အခ်ိန္မေရာက္
ခင္ေလးမွာ သာမာန္လူလို ေနဖို႔ခြင့္ျပဳေပးဖို႔ပါ။
သူ႔တစ္ဘ၀လံုး မေပ်ာ္ခဲ့ရဘူး ရိေပၚ။ဒီအခိုက္တန္႔
ေလးမွာ လူတစ္ေယာက္ဘ၀ရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေလးကို
ခံစားခြင့္ေပးလိုက္ပါလား။"
ခပ္ေတြေတြရပ္ေနသည့္ ရိေပၚထံမွ စကားသံ
တို႔ကို အသက္ရူေအာင့္လ်က္သားနွင့္ယြီပင္း
ေစာင့္ေနမိသည္။ေတာင္းဆိုမႈေတြ ျပည့္ေနသည့္
သူ႔မ်က္၀န္းေတြေၾကာင့္ သက္ျပင္းခ်လို႔
တစ္ဖက္လွည့္သြားသည့္ရိေပၚက....
YOU ARE READING
Thunder(Completed}
Fanfictionငါကသားေခ်ာ့ေတးမဟုတ္ဘူးခ်စ္သူ! ငါကသားချော့တေးမဟုတ်ဘူးချစ်သူ!
