တံခါးေခါက္သံက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ေၾကာင့္
စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္ေနသည့္မ်က္လံုးေတြကိုပြတ္သပ္
လို႔ အိပ္ယာမွထလာလိုက္သည္။တံခါးေခါက္သူက
ေသခ်ာေပါက္ယြီပင္းလို႔ထင္လိုက္ေပမဲ့
တကယ္တမ္းျမင္လိုက္ရသည္မွာ ဒဏ္ရာေတြေပ်ာက္ေနသည့္မ်က္နွာႏုႏုေလးနွင့္
ထိုေကာင္ေလး။သံုးစကၠန္႔ေလာက္ သူၿပံဳးျပတာကို
ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိၿပီးမွ အနားေရာက္လာသည့္
ယြီပင္းေၾကာင့္ သတိ၀င္ရသည္။
"ဖ်ားေနတယ္ဆိုလို႔ လာၾကည့္တာ။ေရွာင္းက်န္႔..
ရိေပၚစားဖို႔ ဆန္ျပဳတ္ေလး လုပ္ေပးလို႔ရမလား"
"ဟုတ္ကဲ့.."
အမိန္႔နာခံလြန္းတဲ့ေကာင္ေလး ေအာက္ထပ္ဆင္း
သြားသည္နွင့္ ယြီပင္းက အခန္းတံခါးကို
Lockခ်လို႔ ရိေပၚေက်ာကို လက္နွစ္ဖက္နဲ႔
တြန္းကာ ကုတင္ေပၚအတင္းပို႔သည္။
"ဘာလဲကြာ!!"
"မွန္မွန္ေျပာ။အျမဳေတဓာတ္ အားနည္းေနၿပီ
မလား?"
သက္ျပင္းတစ္ခုနဲ႔အေျဖျပန္ေပးမိသည္နွင့္ ယြီပင္း
တစ္ေယာက္ သူယူလာသည့္ေဆးတစ္လံုးကို
ပါးစပ္ထဲ အတင္းၿဖဲထည့္လာသည္။ေဆးေသာက္
ေဆးစားၿပီး ေပ်ာ့ည့ံည့ံလူသားေတြလိုေနရတာ
ရိေပၚအမုန္းဆံုး။ဗိုက္ထဲ ေရအကူမပါဘဲ
ေဆးတစ္လံုးေရာက္သြားသည္နွင့္ ရိေပၚ
မ်က္ေစာင္းက ဒိုင္းခနဲ။ယြီပင္းကေတာ့ ဂရုမစိုက္
စြာပင္ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနတတ္သည္။
ထိုကဲ့သို႔ အေၾကာက္အလန္႔မရိွလို႔ ရိေပၚနားမွာ
ၾကာၾကာေနနိုင္တာ။
"ေတာ္ေသးတာေပါ့။ဟိုေကာင္ေလးသာ အခု
မင္းအိမ္မွာေန ေနရရင္ မင္းေတာ့ဒုကၡ!!"
သူ႔အမွားမပါေအာင္ေျပာသြားေသးသည့္ ယြီပင္းက
အိတ္အနက္ႀကီးတစ္အိတ္နဲ႔အၿမဲအလုပ္ရူပ္ေန
တတ္စၿမဲ။
"ဟိုေကာင္ေလးကို ဆန္ျပဳတ္သြားခ်က္ခိုင္းတာ
ငါဆန္ျပဳတ္ေသာက္ခ်င္တယ္လို႔မင္းကို
ေျပာမိလို႔လား"
"အဲ့ေတာ့ '၀မ္ရိေပၚႀကီး အသားစိမ္းစားခ်င္
ေနပါတယ္။အခုခ်က္ခ်င္း အသားစိမ္း၀ယ္ၿပီး
ခ်ေကြၽးလိုက္ပါ'လို႔ေျပာရမွာလား။မင္းစဥ္းစားေလ"
YOU ARE READING
Thunder(Completed}
Fanfictionငါကသားေခ်ာ့ေတးမဟုတ္ဘူးခ်စ္သူ! ငါကသားချော့တေးမဟုတ်ဘူးချစ်သူ!
