![[Unicode ]](https://img.wattpad.com/dd84f324041cb2d6860b39d7ccb9880db2f03e8b/68747470733a2f2f73332e616d617a6f6e6177732e636f6d2f776174747061642d6d656469612d736572766963652f53746f7279496d6167652f7657495055476f653843303741773d3d2d3238382e313634653731653664643430396561303239393838353536363634382e676966?s=fit&w=720&h=720)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
[Unicode ]
ဂျောင်ကုတစ်ယောက် အဝတ်ဗီရိုရှင်းပြီး
မနက်စာစားဖို့အောက်ဆင်းလာချိန် နံနက်
၁၀ နာရီတောင်ရှိပြီ။ထယ်ယောင်း မနက်စာ
အတူစားဖို့လာခေါ်တုန်းက ငြင်းလိုက်တာမို့
ယခု ဗိုက်ဆာလို့ဆင်းစားချိန်မှာ တစ်ယောက်တည်း။
စားသောက်ပြီးသောအခါ ထွေထွေထူးထူး
လုပ်စရာမရှိတာမို့သိချင်တာတွေမေးရင်း
စကားပြောဖို့ထယ်ယောင်းကိုလိုက်ရှာမိသည်။
အိမ်အပေါ်ထပ် အောက်ထပ်ပတ်ပတ်လည်သို့ လိုက်ရှာရင်းမှအိမ်၏ဖွဲ့စည်းပုံကို သတိထားကြည့်သည်။
နှစ်ထပ်အိမ်ဆိုပေမယ့် သိပ်မကြီးတာပဲ
တော်သေးတယ်၊ ခြံဝင်းကျယ်နဲ့တင်အိမ်က
အတော်ပင် ခြောက်ကပ်နေပြီ။
အိမ်ထဲမှာ ထယ်ယောင်းရဲ့အရိပ်အယောင်ပင်
မတွေ့တာမို့ ခြံဝင်းထဲဆင်းလာလိုက်သည်။
ဘေးဘီဝေ့ဝဲကြည့်မှခပ်လှမ်းလှမ်း၌သစ်ပင်ကိုမှီပြီးထိုင်နေသောပုံရိပ်လေးကိုတွေ့၏။
" အာ ... မောင်မနက်စာစားပြီးပြီလား "
ထယ်ယောင်းမှာ ဂျောင်ကုကိုတွေ့သည်နှင့်
အပြုံးလေးနဲ့ လှမ်းမေးသည်။
"အင်း ပြီးပြီ ထယ်ကရောဒီမှာဘာထိုင်လုပ်နေတာလဲ"
"ဒီလိုပါပဲ ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်တွေးနေတာပေါ့"
"ကိုယ်ပျင်းလို့ စကားပြောကြမလား။
အထူးသဖြင့် ကိုယ်မေ့နေတဲ့အကြောင်းတွေပေါ့"
ထိုစကားအဆုံး ထယ်ယောင်းမျက်နှာမှာ
ခံစားချက်တစ်ချို့ဖြတ်ပြေးသွားပေမယ့်ဂျောင်ကု
သတိမထားမိခင် အလျင်ထိန်းနိုင်ခဲ့သည်။
"ပြောကြတာပေါ့ မောင်သိချင်တာမေး"
"အင်း ဦးဆုံးကိုယ်တို့အလုပ်အကိုင်၊ပြီးရင်မိဘ၊
ပြီးရင် စတွေ့ခဲ့တဲ့အကြောင့် ပြီးတော့ "
