![[Unicode]](https://img.wattpad.com/a65f77b27c9bd3404329d239190e4f5a4f7595f1/68747470733a2f2f73332e616d617a6f6e6177732e636f6d2f776174747061642d6d656469612d736572766963652f53746f7279496d6167652f586d38706d55376c4f444b644c413d3d2d3237312e313635633939376366343131386361373835383237393131353036392e676966?s=fit&w=720&h=720)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
[Unicode]
"မောင် စားတော့လေ၊ အမေတို့ဆီသွားဖို့နောက်ကျ
နေဦးမယ် "
ဂျောင်ကုပခုံးအား ဆုပ်ကိုင်ပြီးသတိပေးလာသော
ထယ်ယောင်းအသံကြားမှဂျောင်ကုမှာမျက်တောင်တဖျတ်ဖျတ်ခတ်သည်။
"ဘာတွေတွေးနေတာလဲ ဆန်းဒဝှစ်မကြိုက်လို့လား"
မျက်နှာညိုးနွမ်းစွာဖြင့်သာ ထယ်ယောင်းကိုလှည့်
ကြည့်လာပြီးခေါင်းခါပြသည်။
တစ်စုံတစ်ခုကြောင့် ဝမ်းနည်းပူဆွေးနေသလို
ဂျောင်ကု၏ ပုံစံကိုကြည့်ပြီး ထယ်ယောင်းအနား
တိုးကပ်လာပြီး ချော့မြူသလိုခေါင်းကိုအသာအယာ
ပွတ်သပ်ပေးသည်။
"ဒီရင်ဘတ်ထဲမှာ တစ်ခုခုလွတ်နေသလိုပဲ "
သူ့ခံစားချက်တွေဖွင့်ဟဖို့ အစချီနေတဲ့ဂျောင်ကု
စကားတွေအား ထယ်ယောင်းငြိမ်သက်စွာဖြင့်သာ
နားထောင်ပေးသည်။
"ကိုယ့်မိဘတွေ ရုပ်ကိုမမှတ်မိဘူး၊
ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်အမေလို့ခံစားရတဲ့ မျက်ဝန်းတစ်စုံကို
တွေ့တယ်။သူ့မျက်ဝန်းမှာခံစားချက်တွေရောထွေးနေတယ် ၊ စိုးရိမ်ကြောက်လန့်နေတဲ့ အရိပ်အယောင်တွေ ၊ပြီးတော့ သူမျက်ဝန်းထဲမှာပဲ ကိုယ်နွေးထွေးမှု
တွေခံစားရတယ် ။ အဲဒါတွေကို ပြန်မြင်ယောင်ပြီး
နောက်ဆုံးအဲအရာတွေကကိုယ်နဲ့အဝေးဆုံးကို ထွက်သွားသလိုလွမ်းဆွတ်တဲ့ခံစားချက်ကြီးဝင်လာတယ်"
အားကိုးတကြီးထယ်ယောင်းကိုလှည့်ကြည့်လာတဲ့
မျက်ဝန်းတွေမှာ မျက်ရည်စတွေအပြည့် ...
"ကိုယ် ဘာလို့အဲလိုခံစားနေရတယ်ဆိုတာ
ထယ်သိလားဟင်၊ ကိုယ့်ကို ပြောပြပါ ကိုယ့်ဖြစ်တည်မှုရဲ့ အမှန်တရားကို ကိုယ်သိချင်တယ် ။မဖုံးကွယ်ထားပါနဲ့တော့ ကြာရင်ကိုယ်ရူးသွားမယ်"
