![[Unicode]](https://img.wattpad.com/cc08d8a94d1eb162625756e9e5d302214ae12fa0/68747470733a2f2f73332e616d617a6f6e6177732e636f6d2f776174747061642d6d656469612d736572766963652f53746f7279496d6167652f51446567753461576e4d636a75673d3d2d3239302e313635303032623037336135613437373934323030303431343537312e6a7067?s=fit&w=720&h=720)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
[Unicode]
ကောင်းကင်၌ အုံ့မှိုင်းနေသောတိမ်မည်းတွေက
ထယ်ယောင်းရဲ့ စိတ်ခံစားမှုကိုအားဖြည့်နေသလို ၊
တဖြူးဖြူး တိုက်ခတ်လာသောလေညင်းတွေ
နောက် ထယ်ယောင်းသည်သက်ပြင်းကိုလေးပင်
စွာချသည်။
"အထီးကျန်နေလား ဆွန်း "
ပြန်ဖြေသူမရှိ တစ်ယောက်တည်းရေရွတ်ပြီး
လက်ထဲမှ နှင်းဆီပန်းစည်းကို မြေမို့တစ်ခု၏အရှေ့၌ ညင်သာစွာချလိုက်သည်။
"တောင်းပန်ပါတယ် ငါမင်းကိုပစ်ထားသလိုဖြစ်သွား
တယ်။ နောက်ဆို မကြာခဏ လာခဲ့ပါ့မယ် "
တစ်စုံတစ်ယောက်သူ့ရှေ့မှာ ရှိနေသလိုခံစားမိလာတာကြောင့် ထယ်ယောင်းရဲ့မျက်ဝန်းလဲ့လဲ့လေးတွေက မျက်ရည်တွေစီးကျလာတော့သည်။
"လွမ်းတယ် ငါမင်းကိုတွေ့ချင်လိုက်တာ ဆွန်း၊
ငါ့ရင်ထဲ မွန်းကြပ်စရာတွေအများကြီးပဲ၊
ငါရင်ဖွင့်ဖို့ မင်းလောက်ယုံကြည်ရတဲ့လူမရှိဘူး ။
မင်းထွက်သွားပြီးတဲ့နောက် ငါလည်းတစ်ယောက်
တည်းရှင်သန်နေရသလိုမျိုးပဲအထီးကျန်လွန်း
တယ် "
တစ်ဦးတည်းသော သူငယ်ချင်းရဲ့မြေမို့ရှေ့မှာ
ဒူးထောက်ထိုင်ချရင်းသူဟာစိတ်လွတ်ကိုယ်
လွတ်ရင်ဖွင့်ပြောပြီးငိုကြွေးနေမိတော့သည်။
ထိုစဉ်ရုတ်တရုတ် အုံ့မှိုင်းလာသောကောင်းကင်
ကြီးအောက် လေပြင်းတွေကလည်းကျယ်လောင်
စွာတိုက်ခတ်လာသောအခါ ထယ်ယောင်းအလန့်
တကြား ခေါင်းထောင်ကြည့်သည်။
အတွေးတစ်ခုက ခေါင်းထဲတိုးဝင်လာသောအခါ
မျက်လုံးတွေက ကြောက်လန့်ခြင်းအဖြစ်သို့ပြောင်း
လဲသည်။
