Venüs'ün Afrazesi (Tamamlandı)

29.BÖLÜM

      Finalden önceki son bölümle beraberiz! Umarım beğendiğiniz bir bölüm olur. Sizi çok tutmuyor ve hemencecik bölüme uğurluyorum. Desteğinizi belirtmek isterseniz de oy ve yorumlarınızı bırakmayı unutmayın. Keyifli okumalar! 💙

~~~

      “Bir şey söylemeyeceksin galiba?”

      Başıma dayadığı silahla kafamı hafifçe ittirdiğinde derin bir nefes aldım. Yaptığım hareketler akıllıca olmalıydı.

       “Ölüm herkesi korkutur Ayla. Şimdi sen de korkuyorsun ve bunu biliyorum.”

      Yüzümde ruhsuz bir gülümseme belirirken ellerimi yumruk haline getirip gücümü toplamaya çalıştım.

       “Blöf yapmaya benzemiyormuş değil mi Ayla? Her yerde ben ölümden korkmuyorum demekle olmuyormuş.”

      Hızlıca yere eğilmiş ve arkama dönerek silahı tutan bileğini sıkıca kavrayarak yukarıya kaldırmıştım. O bunu beklemezken bir el ateş sesi her yerde yankılandı. Diğer eli beni tutarken hala silahı aşağıya indirmesine engel olmaya çalışıyordum.

       “Bu sefer beni alt edemeyeceksin küçük fare!”

      Onu umursamazken kolumu daha sıkı kavraması gerçekten de beni yenilgiye sürüklüyordu. Bacak arasına dizimi geçirirken acıyla inledi. Boştaki eli üzerimden çekilirken silahı tutan eli de gevşemişti. Dirseğimi sertçe eline geçirirken silah yere düştü. O ani bir hareketle silaha uzanacakken ayağımla silahı uzaklaştırdım. Geri çekilip hızla pantolonuma sıkıştırdığım silahı ona doğrulttum. Elimdeki silahı gördüğü gibi donakalmıştı. Yavaşça ona adımlarken evin etrafını siren sesleri çevrelemişti. Sesimi sakin bir düzeyde tutarken sakince konuştum.

       “Doğru, ölümden korkuyorum. Korkuyorum. Sizin gibi şerefsizleri hak ettikleri yere sokamadan gitmekten korkuyorum. Ve emin ol, hak ettiğin deliğe girdiğinde ben de huzurla ölümü bekliyor olacağım.”

      Sözlerim bittiğinde kapı sert bir darbeyle açıldı. Görkem hızla yanıma gelip sarıldı. Geri çekilip üzerimde hasar oluşup oluşmadığını kontrol ederken huysuzca konuştu.

       “Bir daha senin planına uyarsam bu aklıma tüküreyim! Ne saçma bir plandı bu böyle?”

      Gülümserken omzuna vurdum.

       “Bence gayet de eğlenceliydi.”

       “Ya, ne demezsin! Her an acaba ne tarafına kurşun yedin diye düşünmek aşırı eğlenceliydi(!).”

      Görkem ile anlaşmıştık. Ben buraya ilk olarak tek başıma gelecektim. Ben eve girdikten yaklaşık on dakika sonra da çıkmazsam polislere haber verecekti. Çünkü çıkmaman Cüneyt’i bulduğum anlamına gelecekti. Ve bunu da doğrulamıştık. Polisler Cüneyt’i yerden kaldırıp götürürken o deli gibi bağırıyordu. Arkasından duygusuzca bakarken evden çıkarılmıştı. Polis arabalarıyla karakola götürüldüğünde biz de yazlıktan çıktık. Beraber arabaya binerken ikinci durağımıza doğru yola çıktık.

▪︎▪︎▪︎

      Şirketin önünde duran arabadan indiğimizde arkamızdaki arabadan Barış, Berna ve Rabia üçlüsü de indi. Kendimden emin duruşumla şirkete giriş yaptığımda Cüneyt’in haberi bizden önce buraya ulaşmıştı. Çalışanlar bize bakarak aralarında fısıldaşırken duruşumu bozmamış ve hızla asansöre ilerlemiştim.