Kitabımı yayımladığım tarih:
6 Aralık 2020
Doğu'nun çocukları, ya bu illet töreye karşı gelip ayağıyla ezecekler ya da boyunlarına geçirilen urgana razı olacaklardı.
"Ben Asel Hayman. Dayatılan bu hayatı kendi elimle hazırlayıp, aşık olduğum bu adam...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Siz de sol alttaki yıldızı parlatarak bana destek olabilirsiniz, seviliyorsunuz ♥️❤️
Keyifli okumalar
Sırtını kalabalığa veren kadın kendini herkesten soyutlamış, kimseyi duymuyordu dakikalar öncesi.. Az önce yanlarından giden Ebru doktorla; Asel küçük bir kriz geçirince, sakinleştirici yapılmıştı ısrarla bunun doğru olmadığını bağırarak ağlayan kadına. Sıla astığı yüzüyle ayakta duran bedenini bozarak yatakta uzanan kadının üzerine eğilip öylece beklemeye başladı. Yanağını kadının omzuna bıraktı Sıla. Gözlerinden usulca süzülen yaşları Asel'in omzuna akıyordu. Dakikalar öncesi hıçkırarak ağlayan arkadaşı sakinleştiricinin etkisiyle sessizleşmiş, sadece gözyaşı akıtıyordu usul usul.. Ağabeyinin öfkeli sesi az önce hastane koridorlarında yankılanıyorken şimdilik sessizliğe bürünmüştü. "Ağrı kesicinin etkisi bitti mi, çağırayım mı hemşireyi?" dedi Sıla şevkat barındıran sesiyle. Duymadı Asel. Tek bir noktaya diktiği gözleriyle öylece yatıyordu hasta yatağında. Sıla'nın elleri kadının saçlarını okşarken, "Yapma böyle, seni kayıp ediyorduk. O imzayı atması gerekiyordu." dedi Sıla titreyen sesiyle. Asel'in gözleri öylece duvara değiyordu. Kimseyi duymuyor, yasını içinde yaşıyordu. Hastaneye getirildiğini hatırlayamıyordu. Zaten baygındı. Yattığı yerden doğrulmadı. Gözyaşları yanağından kayarak yastığını ıslatıyor, ıslaklıktan saçları da nemlenmişti. Annesi yine yanında değildi. Yalnızlığı iliklerine kadar hissediyor olması haksızlıktı. Bir anda hıçkırarak ağlayan Asel'e sarıldı Sıla. Hıçkırığı çığlığa dönüşen Asel'le içeri girmişti Karahan. Kapı ağzında ıslak gözleriyle izledi kadının acı çeken halini. Kapı kolunu sıkıyordu parmakları. Yatakta acı içinde ağlayan kadına yardım edememek kahrediyordu adamı. Yatağa yaklaştı. Sıla ayrıldı Asel'in baş ucundan. Odada ikiliyi yalnız bırakmadı. Kapıya adımladı. Çıkmadı. Melike ile Selim kapı ağzında ikiliyi izliyordu öylece. Asel'in yine bir kriz yaşaması an meselesiydi. Sıla yaşlı gözleriyle baktı; ağabeyinin düşük omuzlarıyla Asel'e güçsüz adımlarla ilerleyişini. Kapı ağzında duran üçlü sonunda dışarı çıkarak kapıyı arkalarından kapattı. Yatakta ağlayan kadının baş ucunda dikildi. Arkasını dönmüş kadına çıktı ıslak gözleri.. Eli kadının omzunu buldu. Kadının sarsılan bedeni aniden durulmuştu. "Mecburdum." dedi Karahan'ın acı çeken sesi. Dönmedi Asel. Birkaç saniye ağlamayı kesen kadın tekrar ağlamaya başlamıştı. "Nasıl kıydın?" dedi Asel fısıltıyla. "Bırakmayacaktı belki beni.. Terk etmeyecekti.." dedi kadın boşluğa bakarak. Akan burnunu hissetmiyordu. Arkasındaki sessiz kalan adamla döndü kadın. Baş ucunda dikilen adama öfkeyle bakmaya başladı. Omzunu okşayan parmakların sahibini itip, "Dokunma bana!" tıslayarak konuşan kadınla yumdu gözlerini. Eli havada yumruk olmuştu adamın. "Hiç düşünmeden, bir imzayla yok ettin onu.." dedi kadın konuşurken akan burnu gözyaşıyla karışırken. Arkadaşı Ebru doktorun cümlesi yankılanıyordu beyninde.
