{Traanman VS poestijger}

2=[no worries]

Pov Link

Via de daken kom ik uit bij het huis van de commissaris. Ik zit op het dak bij de achterburen. Ik zie hoe hij zijn, ik schat, zestien jarige dochter een klap verkoopt. Zijn andere kinderen en vrouw zitten bang aan tafel te eten. Genoeg mishandeld. Maar ik moet me aan mijn plan houden. Ik moet nog een uurtje wachten ongeveer. Dan stuurt hij zijn kinderen naar boven en zijn vrouw vertrekt gegarandeerd naar de avond school waar ze les geeft.

En zo gezegd zo gedaan. Ik wacht tot zijn vrouw de straat uit rijd. En zijn kinderen naar boven gaan. Ik zie nog hoe hij alle lichten uit doet en de tv aan zet. Ik spring van het dak af de tuin in. Ik land mooi gehurkt en loop naar de achterdeur en maak hem zo stil mogelijk open en ga binnen. Ik doe zo stil mogelijk de deur dicht. Ik ga ook even naar de elektriciteitskast, en doe de hoofd knop uit. Hij begint te vloeken. Hij komt naar de gang, en ik sluip langs hem de woonkamer in en verstop me snel in de keuken. De tv begint weer te spelen. Ik hoor hem weer naar de woonkamer stappen, en neer ploffen in de zetel. Snel ga ik weg uit mijn schuilplaats en sluip de woonkamer weer in en ga achter hem staan. Ik pak mijn revolver. Ik klik het magazijn toe. Ik zie hem verstenen.
'Aangenaam kennis maken.' Zeg ik gemeen lachend.
'W-wie ben jij?' Vraagt hij bang.
'Ik?! Haha! Commisarisje, laat me niet lachen! Ik ben het. Je grote vriend. De poestijger.'
'Verdomme... jij weer... jij hebt al de grote baas van dat grote kleding bedrijf vermoord! En de wijk hier naast leeg geroofd!'
'Inderdaad! Dat heb ik gedaan. En kom nog iets van mijn lijstje schrappen.' Ik doe een extra geluidsdemper op mijn wapen.
'Oh ja? We zullen dat nog wel eens zien! Ik heb alles opgenomen.' En hij springt recht met een recorder in de ene hand en een wapen ik de andere. Ik lach gemeen.
'Je bent een domme kat! Wat sta je daar te lachen?! Idioot.' Zegt hij geërgerd.
'Oh moet ik bang zijn?' Vraag ik met een dode blik.
'Ja!' Hij wilt de trekker overhalen, maar ik ben hem voor! Ik knal de kogel recht door zijn hart. Hij valt eerst op zijn knieën, en dan face first op de grond. Ik loop naar zijn lijk toe. Ik pak de recorder en steek hem in mijn zak. Ik door zoek het huis extra. Niks. Gelukkig. Ik pak nog even mijn mes en maak drie diepe sneden over zijn rug. Je weet wel, net al een kat. Zo weet iedereen dat ik hier geweest ben. Ik sluip het huis weer uit net op de manier als ik ben binnengekomen, snel pak ik mijn motor en rij terug naar mijn hide out met een gemene grijns.

Pov Jeremy

Ik word wakker. Ik trek kleren aan en ga naar beneden.
'Goedemorgen Jeremy.' Zegt mijn moeder die net thee zet.
'Hoi mam, pap.'
'Goedemorgen Jongen.' Zegt mijn vader, terwijl hij even van op zijn krant kijkt. En ik geef ze allebei een kus op de wang. Ik wrijf broederlijk door het haar van Enzo.
'Jer.' Mompelt hij geïrriteerd, zoals elke ochtend. Hij staat op en loopt naar de spiegel op de gang. Op de voorpagina van de krant die mijn vader leest, staat een man van de politie. Ik probeer de kranten kop te lezen.
"Commissaris dood gevonden in woning. Is dit werk van de poestijger?" Lees ik de titel en een klein zinnetje luidop voor.
'Die poestijger... brrr! Ik krijg de rillingen van hem.' Zegt mijn moeder. Ze heeft ooit de leeuwin van dichtbij gezien.

De leeuwin is de voorganger van de poestijger. Niemand weet precies wie ze was. Maar er word wel gezegd dat de poestijger haar zoon zou zijn.

Mijn moeder wil niet opnieuw een confrontatie aangaan met zo een super villain. De leeuwin heeft ooit de kassa van een winkel leeg geroofd. En mijn moeder ging net afrekenen. Alleen zij gebruikte niet zo veel geweld als de poestijger.
'Was ik maar superman.' Zeg ik zacht.
'Je bent al één van mijn supermannen.' Zegt mijn moeder lief. Ik lach naar haar. Ik smeer wat Nutella op mijn brood. Hoe kan ik ooit een soort superman worden? Ik begin al scenario's in mijn hoofd te spelen die toch nooit zullen gebeuren. Ik staar naar mijn glas met water. Kon ik maar wat met water doen. En tot mijn verbazing begint het water te bewegen, een beetje zoals de zee maar dan in het klein. Ik kijk verbaasd naar mijn ouders. Maar die zijn bezig met het nieuws. Zelfs Enzo gunt me geen blik. Huh? Ik knipper met mijn ogen. Ik wrijf er even in en kijk weer naar mijn glas. Niks meer. Ik had het me gewoon verbeeld. Goed, ik moet me eigenlijk concentreren op mijn toekomst als CEO en niet als superman. Ik zucht zacht als ik daar aan denk. Ik wil zo een saai leven niet. Ik sta op.
'Ik vertrek al.' Zeg ik.
'Oke tot zo.' Zegt mijn moeder. Ik pak mijn spullen en loop naar mijn auto, ondertussen krijg ik een bericht van Link.

Link: vandaag komen er nieuwe sollicitanten
Link: hopelijk ben je DAT NIET VERGETEN?! 🙄
Ik: no worries!
Link: ... ik ken je al lang genoeg...

Oke. Hij heeft misschien gelijk. Oke! Ik lieg! Een beetje heel veel. Ik vergeet veel. Vroeger op school ook. Ik moest altijd van hem overschrijven. Of last minute een toets of tekstje leren. Maar het is minder erg. Denk ik. Ik stap in. Ik zet een heerlijk nummer op en rij naar het bedrijf.