{Traanman VS poestijger}

60=[the end]

Één jaar later...

Pov Jeremy

Ik ben bijna zo goed als over de dood van Link heen. Hij is en blijft een vriend, ondanks de slechte dingen die er gebeurt zijn. Het hoofdstuk Traanman heb ik achter me gelaten. Tolman, is vanaf nu de grote superheld. Dat heb ik als Traanman aangekondigd. Ik ben me nu aan het focussen op mijn bedrijf. Enzo zijn studie is binnenkort rond en komt misschien ook hier werken. Dat gaat vonken geven... Roos is mijn persoonlijke assistent. Eerst vond ik dat wel moeilijk omdat Link dat altijd was. Ronald en Wilbert zijn terug gekeerd naar Nederland en helpen zo nu en dan Harm. Don is nog altijd de gene die hem helpt. Ik spreek Don nog veel hoor. Duncan, zijn zoon, is nu aan het studeren voor rechter. Hij zal in de voetsporen treden van zijn moeder treden en niet in die van zijn vader. Kaaklijn is een vrij man. Hij werkt nog altijd bij Harm in het café en weet nu af van zijn kleine geheimpje. Nu, met Harm is dat ook niet moeilijk. Die jongen praat nogal veel, soms TÉ veel... De bankzitters hebben weer heel hun geheugen terug en hebben vervroegde vrijlating gekregen. Ze zijn hun eigen voetbalclub begonnen voor jongeren in de minder goede wijken. En van Joost... heb ik geen idee van... hij is zelfs weg uit de stad. Niemand heeft hem nog gezien nadat we hem zagen bij het graf van Link. Ik heb een grote groepsfoto in mijn bureau hangen. Ze deden niet het goede, maar het zit ergens diep in hun hart. Dat weet ik zeker. De deur van mijn kantoor vliegt open.
'Hey lieverd!'
'Hey schat.' Zeg ik.
'We gaan zo wat drinken met Harm en zijn vriendin.' Ik knik.
'Waar?' Vraag ik.
'Oh dat zien we wel.' Wuift ze het glimlachend weg.

Ik en Harm zitten lekker een biertje te drinken. Roos en Naomi zijn een wijntje en cava aan het drinken. Ik staar een beetje naar de drukke straat. Ik kijk een beetje naar de mensen. Tot ik plots een bekende blonde kop zie. Ik doe mijn zonnebril af en staar met open mond.
'J-Joost?' Zeg ik verbaasd. Is het wel Joost? De man draait zich om en bukt zich. Maar als hij weer recht komt en omdraait ben ik best teleurgesteld.
'Alles oke Jer?' Vraagt Roos.
'Euhm ja... ik dacht dat het Joost was.' Ik zucht.
'Laat het nu maar los. Het is voorbij.' Lacht Roos lief. Ik lach terug. Ik zie nog een jongen met een kap op een beetje verdacht en snel door de massa mensen rond lopen. Hij verdwijnt in een doodlopend steegje. Weer zo een typisch joch. Ik draai met mijn ogen en ga weer mee met het gesprek.

Pov ...

Hij loopt het straatje in en gaat een verlaten huis in. Hij loop er door naar de voordeur. Ondertussen doet hij zijn trui uit en gooit die op een stoel in het verlaten huis. Hij mag niet opvallen. Hij loopt door een rustige straat naar de grote gebouwen. Hij moet op het dak zijn van het bedrijf naast dat van "Frieser's Transport". Hij kruipt de lange trap op. Uitgeput komt hij boven aan.
'En?' Vraag ik. Ik sta met mijn rug naar hem toe.
'Ze zaten wat... te drinken... ik kan... ook... water gebruiken...' zegt hij uitgeput. Ik draait me om en lach breed.
'Mooi. Mijn plan is na jaren gelukt. We kunnen terug naar 2047. Open het tijdportaal.' Lach ik breed. Ik doet teken en het portaal opent. Ik doe teken dat mijn bodyguards als eerste mogen gaan.
'Bent u daar zeker van?' Vraagt een van hen. Ik knik.
'Heel zeker. Want... dat stuk uitschot.' Zeg ik kil, terwijl ik me een kwartslag naar hun draai.
'Neem ik persoonlijk mee.' Mijn bodyguards knikken en lopen door het portaal. De andere twee kijken me boos aan.
'Vermoord ons gewoon!' Sist hij.
'Nee.' Zeg ik droog.
'Waarom niet?!' Vraagt de andere geïrriteerd.
'Omdat jullie gaan leiden hoe mijn vader heeft geleden.' Ze kijken me moordend aan.
'Maar Meneer-.' Zegt de gene die nog half uitgeput is
'Ssst!' Zeg ik.
'Geen ge-maar en ge-meneer.'
'Excuseer, ik wou zeggen Heer Rudi, wat gaan ze doen als u plots verdwijnt?' Vraagt de jongen. Ik draai me een kwartslag en lach breed.
'Maak je geen zorgen, daar ik had ik ook een plan voor. Ik heb hier jaren aangewerkt. Ik heb vastgezeten in jaren waar ik niet wou vastzitten. Ik heb mijn twee grootste vijanden nu eindelijk te pakken. Nu kan ik terug naar huis.' Ik lach blij en opgelucht.
'Neem jij die blonde gozer maar. Na u, Duncan.' Hij lacht, pakt een van de jongens beet en stapt het portaal in. Ik heb gedaan wat ik moest doen. Ik grijp dat ander stuk uitschot beet en duw hem het portaal door. Ik kijk nog even naar de stad
'Rudi, u vertrekt al.' Hoor ik achter me.
'Oh! Professor Ectomaan, ik had niet verwacht u nog te zien.' Zeg ik verbaasd. We schudden elkaar de hand.
'Sluit ze levenslang op, wil je?' Ik knik.
'Dat is de bedoeling.' Lach ik formeel.
'Veel succes in 2047. U "dood" is zoals gepland in scene gezet.' Ik knik blij en goedkeurend.
'Goed. Ik moet gaan. Ze zullen op mij aan het wachten zijn, aan de andere kant. Vaarwel professor.'
'Dat begrijp ik. Vaarwel Roediementair.' We schudden elkaar de hand.
'Vaarwel 2022.' Lach ik en ga het portaal door naar 2047...

The end...

To be continued?...