{Traanman VS poestijger}

37=[diamond]

Nog een paar dagen later...

Pov Jeremy

Vandaag komt een of andere peper dure diamant naar Nederland. En de politie heeft Traanman en Tolman gevraagd om een extra oogje in het zeil te houden.
'Met die Poestijger weten we het nooit.' Zegt een agent. Ik zit in het politiebureau als Traanman samen met Tolman en Don. Harm zit aan allemaal spulletjes zit de prutsen die op een kast staan.
'Tolman, hou nou op.' Sist Don. Er word op de deur geklopt. Harm schrikt en gaat met zijn handen achter zijn rug staan. Ik grinnik even. Ondertussen komt er een man binnen. Hij ziet er vrij streng uit.
'Aangenaam heren. Jullie mogen mij Agent Morrog noemen. Ik ben van de geheime Nederlandse dienst.'
'Wel meneer Morrog, ik ben er zeker van dat Poestijger er niet op uit is om die diamant te stelen. Hij is druk bezig met tijdreizen en het leven van Traanman zeur maken.' Flapt Harm eruit. Ik sla met mijn hand op mijn voorhoofd of op de traanman zak.
'Tolman jij idioot.' Sist Don met op een geklemde kaken. Harm word rood en lacht ongemakkelijk.
'Tijdreizen?' Vraagt Agent Morrog nieuwsgierig.
'Die zaak hebben we al opgelost.' Zegt Don meteen. Agent Morrog knikt. Don kijkt Harm moordend aan.
'Ik begrijp het al. Maar goed. Ik kom jullie een briefing geven. Wij, van de geheime dienst, moeten de diamant dus zometeen op halen aan de haven. Er rijden drie auto's in verschillende richtingen door de stad heen. Maar één van ons heeft dus die diamant. Hij moet worden afgeleverd bij het museum voor een tentoonstelling. We zouden graag willen dat Tolman en Traanman ook door de stad rijden om alles extra in het oog te houden.' Iedereen knikt.
'Dat is dus het plan. Nog vragen?' We schudden van niet. Er komt nog een man binnen die wat fluistert tegen Agent Morrog.
'Oke, we vertrekken nu.' We knikken en staan op. Don rijd met mij mee en Harm gaat met zijn nieuwste Toltor. Die heeft Don speciaal voor hem gekocht. Hij was er zo blij mee.

We rijden achter de agenten aan naar de haven. Daar rijden we wat rond in de buurt. Als we zien dat de auto's vertrekken rijden wij in de buurt.
'Het gaat best soepel.' Zegt Don goedkeurend. Als de auto's bij het museum aankomen, voel ik me bekeken. Ik kijk naar de gebouwen er tegen over op het dak.
'Don. Ik voel me bekeken.' Zeg ik. Hij kijkt ook naar de daken.
'Wees voorzichtig.' Zegt hij. Ik knik. Uit alle drie de auto's worden zwarte kistjes gehaald. Wat slim dit. We lopen mee naar binnen. Als we bij het gedeelte komen waar de diamant komt te staan, komt er een soort ober achtig iemand naar ons toe.
'Aangenaam heren ik ben de directeur van het museum.' Zegt hij. Morrog opent zijn kistje. Er zit een vreemde diamant in.
'Ah. Onze parel.' Zegt de man genietend. Hij is zoals een standaard diamand vorm maar er steekt een smaragd, een stuk lapis lazuli en een stuk goud uit. Alsof ze er zijn in gespietst. Heel vreemd. Hij word in een extreem beveiligd glazen hok gestoken.
'Wat een aparte diamant.' Zegt Harm met een vragende blik.
'Ja, mooi eh.' Zegt Don vol bewondering. We krijgen nog een kleine rondleiding van de directeur, daarna bedankt hij ons en we lopen weer naar buiten.

'Traanman, Tolman, bedankt.' En we schudden Agent Morrog de hand.
'Graag gedaan.' Zeg ik blij.
'Jij ook Professor Ectomaan.' Zegt de agent.
'Het was een eer die diamant te zien.' Mijn aandacht word getrokken door een donker gedaante aan de overkant. Hij richt een snipper op ons.
'PAS OP!' Schreeuw ik en duw iedereen aan de kant. Maar te laat! Hij schiet! Agent Morrog grijpt naar zijn hart.
'Aah... help.' Hij valt op de grond. Er vormt eennplas bloed rond hem.
'TOLMAN! Bel een ambu!' Schreeuwt Don, ondertussen duwt hij op de borst van de agent om het bloeden te stoppen. De twee andere agenten lopen samen met mij naar de brandtrap van het gebouw. Maar het gedaante is al weg. Ik zie wel drie rode strepen.
'POESTIJGEEEEEEEER!' Schreeuw ik woedend. We rennen weer naar beneden. Don probeert de agent te reanimeren. Te vergeefs.
'Het spijt me heren.' Zucht hij.
'Het is oke. Bedankt voor de hulp. We hadden dus wel die extra beveiliging nodig.' Zucht een agent. De ambulance komt aan. Don sluit de ogen van Agent Morrog. Er word een overlijdens tent geplaatst. Zijn collega's komen ons vragen stellen.
'Doe geen moeite! Het was Poestijger! Ik zag zijn afdruk daar boven.' De agenten knikken en lopen naar het dak.

De mensen van de ambulance steken zijn lijk in een lijk zak. Ik, Harm en Don beschikken zoals de meesten. We rijden naar onze hide out. Ik plof geschokt neer.
'Wat wilde hij daar nu weer mee bereiken?' Vraag ik.
'Begrijp me niet verkeerd, maar ik denk dat het op jou gericht was.' Zegt Don meteen. Oh ja. Ik zucht en sta op. Een moord... voor mijn ogen... brrr... ik kleed me om.
'Ik ga naar huis ik moeten even bekomen.' Zeg ik. Ze knikken. Ik stap in mij Tesla. Ik begin plots te huilen. Ik besef het allemaal ineens. Een dode voor mijn ogen! Ik moest dat zijn! Niet een onschuldige agent. Als ik bekomen ben en mijn tranen droog rijd ik naar huis.

Pov agente aan de balie...

De telefoon gaat. Zoals wel vaker.
'Hallo met het Politiezone Amsterdam, waar kan ik u mee helpen?' Vraag ik vloeiend.
'Ik heb informatie over de gene die de moord gepleegd heeft op agent Morrog.' Zegt een vervormde stem. Mijn aandacht is meteen gericht op de vreemde stem.
'Vertel. Ik luister.'