{Traanman VS poestijger}

22=[Arme papa tijger...]

Pov Link

De training met Joost was echt goed gegaan. Ik ben trots op hem. Mijn vader zal blij zijn. Ik loop de woonkamer binnen. Ik schrik me dood als hij kermend op de grond ligt.
'PAP?! Wat is er gebeurt?!' Schreeuw ik geschrokken en ik kniel naast hem neer.
'Link...' kermt hij. Tranen hopen op in mijn ogen. Ik bel onmiddellijk een ambulance.

Ik zit in de wachtkamer van het ziekenhuis. Ik heb Joost gebeld. Ik heb nood aan mijn beste vriend. Ik hoor hem aan komen.
'Linkie!' Ik sta op en knuffel hem meteen. Ik begin heel hard te huilen.
'Rustig maar.' Troost hij me.
'Ik wil hem niet kwijt! Eerst mama... nu hij...' zeg ik bijna hysterisch.
'Rustig Link. Het komt goed.' Troost hij me.
'Euh...' ik laat Joost los. Er staar een Dokter bij ons.
'U bent de zoon van Meneer Van Tielen?' Ik knik.
'Ik heb slecht nieuws voor u... U vader zal niet lang meer leven. Het spijt me.' Ik laat de woorden even door me dringen.
'Hoe lang nog?' Vraag ik terwijl de tranen over mijn wangen stromen.
'We schatten hoogstens een uur... Het spijt me enorm.' Ik val weer huilend in Joost zijn armen. Hij wrijft met zijn armen over mijn rug heen.
'Bedankt, ik denk dat hij even moet bekomen.' Hoor ik Joost tegen de dokter zeggen.
'Ik wil ook niet opdringerig zijn, maar ik denk dat het tijd is om afscheid te nemen.' Zegt de dokter. Ik laat Joost los.
'Ik wacht hier wel. En laat het Harm en Jeremy weten.' Zegt hij. Ik knik en loop met de dokter mee naar de kamer van mijn vader. De dokter laat me binnen. Rilling lopen over mijn lijf. Ik krijg flashbacks van mama. Ze lag er ook zo bij. Alleen zij was buiten bewust zijn. Ik pak mijn vader zijn hand vast.
'Pap... Nu nog niet.' Fluister ik.
'Het spijt me.' Nog meer tranen stromen over mijn wangen.
'Ik wil niet dat je nu al dood gaat! Ik heb je nodig!'
'Link, jij als Poestijger moet je wreken op Traanman en Ectomaan. Dankzij hun lig ik hier.' Fluistert hij. Hij neemt mijn pols stevig vast. Ik krijg er even een enge flashback van vroeger van.
'Ik zal tegen mama zeggen dat je haar mist.' Zijn greep verslapt. Zijn ogen vallen dicht. De hartslag lijn op de monitor begint een rechte lijn te worden.
'PAP! NEE! Alsjeblieft! Nee!' Ik schud hem huilend door elkaar. Ik val neer op de grond en leun huilend tegen zijn bed.

Pov Joost

Harm en Jeremy lopen naar me toe. Ik sta recht tegenover de deur van de kamer van Link zijn vader.
'Wat is er aan de hand?' Vraagt Harm.
'Link zijn vader...'
'Oh nee... hij ook al...' zegt Jeremy geschrokken. We horen een lange piep uit de kamer komen en een schreeuwende Link. Zijn geschreeuw maakt me leeg. Ik krijg ook bijna tranen. Jeremy, Harm en ik kijken naar de grond. Ik zie dat de dokter er aankomt met twee verpleegsters. De deur gaat open Link heeft rode ogen. Hij loopt op me af en ik knuffel hem meteen. Harm en Jer knuffelen hem ook. We staan als een hoopje op elkaar. Omdat ik de grootste ben zie ik hoe er bed met een wit laken naar buiten word gereden. Ik neem Link nog strakker vast in mijn armen.

Ik heb Link meegenomen naar huis. We zitten op het dak van mijn huis te staren naar de stad. Ik voel me best eenzaam.
'Link?'
'Hm.' Reageert hij leeg.
'Blijf je slapen? Ik ben hier maar alleen...' zeg ik. Hij kijkt me aan.
'Graag zelf.' Zegt hij en hij staart weer met die lege en trieste blik voor zich uit. Moest de Poestijger me nu oproepen kom ik niet. Link is belangerijker voor me. Toen zijn moeder stierf kwam hij twee maand niet op school. Ze overleed tijdens een helikopter crash van de Leeuwin. Ik vergeet dat verhaal nooit meer. Hij was bij zijn tante. Ze gingen wat leuks doen in de stad. Zijn ouders kwamen net terug van een weekend Centerparcs. Toen die heli crashte reden ze juist op die plaats. Ik krijg er een rilling van.

Het is al goed donker.
'Link, zullen we naar beneden gaan?' Stel ik voor. Hij knikt. Via het dak raam van de zolder gaan we naar beneden. Daarna gooi ik wat macaroni in de microgolf. Link zit met zijn armen rond zijn benen in de zetel. Ik ga naast hem zitten en sla mijn arm rond hem.
'Het spijt me dat dit hard gaat klinken, maar je moet erdoor. Hier zo zitten huilen maakt je alleen maar verdrietiger. Huil eerst even uit en dan moet je er weer door.' Hij knikt.
'Bedankt Joost.'
'Graag gedaan Linkie.' En hij knuffelt me.

(Gast deze versie van "lovely" is beter dan het origineel en nog sadder 🥺 en Billie maakt gewoon de sickte nummers hihi) (luister dat nummer gewoon on repeat tijdens het lezen)