{Traanman VS poestijger}

59=[de vrijheid van Nederland]

'Poestijger is dood! Traanman wint de strijd!

Nederland is bevrijd! Deze morgen is er telefoon binnengekomen dat Poestijger, die nog steeds onbekend is, overleden is tijdens een gevecht met de Traanman! Leve de vrijheid! Traanman is vanaf nu onze grote held.'

Pov Jeremy

Het is feest in heel Nederland. Ik krijg een medaille voor moed en zelfopoffering. Maar ik ga niet. Ik zit al drie dagen in de zetel thuis met een deken rond me. Hoe kunnen mensen blij zijn? Ik heb een vriend van mij vermoord. Er is een hele familie dood. De stamboom stopt en dat allemaal door mij. Ik krijg kotsneigingen van mezelf. Je kan nu wel gaan zeggen "ja maar Link was toch een klootzak?". Dat is misschien ook zo. Maar ik ben jaren met hem vrienden geweest. Naast alle slechte dingen, zijn er ook goeie dingen gebeurt. Ik had een fase dat mijn punten heel slecht waren, omdat ik verliefd was op een meisje uit onze klas. Toen ze me afwees waren mijn punten lager dan vier en Link heeft me daar door geholpen. Niet Joost, niet Harm maar Link.

Ik hoor de hakken van Roos. Ze gaat naast me zitten. Ze zet haar handtas op de grond. Ze legt haar twee handen op mijn schouders. Haar hoofd legt ze op mijn linker schouder.
'Waarom Roos? Waarom deed ik dat?' Fluister ik.
'Sssst.' Ze kust me zacht op mijn wang en streelt met haar vinger zacht over mijn wang.
'Je zit al drie dagen binnen, ga eens mee naar buiten. Het is zomer. Binnenkort word het weer slecht weer.' Fluistert ze. Ik schud mijn hoofd.
'Neen.' Zeg ik.
'Ga weg. Ik wil allen zijn.' Ik blijf gewoon voor me uit staren.
'Oke.' Ze zucht zacht en staat op. Ze doet het deken beter over mijn schouders en kust me op mijn wang.
'Ik kom morgen wel nog eens terug.' Ze pakt haar handtas. Ik hoor haar in de keuken fluisteren tegen mijn moeder.
'Wat vreselijk. Zo een wallen! Hij ziet er tien keer bleker uit. Het gaat echt niet goed met hem.'

Enzo zet de tv aan en komt naast me zitten.
'Vind je-?' Ik kijk hem aan.
'Doe maar.' Hij knikt. Ik staar weer voor me uit. De nieuwe bokswedstrijd van Roediementair komt op tv. Ik zie Enzo zenuwachtig worden.
'Enzo! Doe dat uit!' Sist mijn moeder die binnenkomt. Enzo doet de tv uit en staat op.
'I-ik ga studeren.' Stottert hij en loopt laar boven.

De avond valt en het is donker. Rond acht uur gaat iedereen slapen. Mijn moeder kust me op mijn wang.
'Slaapwel liefje. Ga zelf ook terug je bed in. Je slaapt al drie dagen hier op de zetel.' Ik staar haar kil en zonder emotie door haar ziel heen. Ze loopt de kamer uit en doet het grote licht uit. Een paar kleine sfeerlampjes blijven aan. Als het een uur of elf is kruip ik uit de zetel. Ik ga even naar het toilet en staar door het keukenraam naar buiten. Ik loop naar buiten en ga een stukje rijden. Ik rij langs Harm zijn cafe. Samen met die kaaklijn jongen, is hij vrolijk aan bedienen. Hoe kan hij zo blij zijn? Er is iemand dood gegaan die hij ongeveer elf jaar kende. Ik rij door naar mijn bedrijf. Ik parkeer mijn auto op de meest asociaalste manier ooit en loop de brandtrap op. Tot mijn verbazing zie ik Joost zitten. Hij huilt nog steeds. Hoe lang zit hij hier al?
'Euhm...' zeg ik. Joost draait zich razend snel om. Ik denk zonder dat hij het doorheeft, groeit er een vlijmscherpe ijspegel in zijn hand. Het word de vorm van een mes.
'Blijf... uit mijn buurt.' Ik hoor de woede en het verdriet.
'Joost luister! Ik wou Link er niet afduwen!' Ik begin weer te huilen.
'Het ging perongeluk. Je haat me en dat snap ik.' Ik veeg een van mijn tranen weg met mijn mouw.
'Je bent een moordenaar! Wie zal er naar Link zijn begrafenis gaan?! HÉ?! Hij heeft geen familie! Hij had alleen MIJ! Ik had een relatie met hem... hij... hij hield van me Jer! Hij hield van me!' Schreeuwt hij huilend.
'Je hebt de jongen van mijn dromen uit mijn leven gesleurd! Hypocriete klootzak!' Schreeuwt hij.
'Ik vergeef je dit NOOIT!' Hij draait zich om en rent weg. Op zijn baan van ijs verdwijnt hij.
'Het spijt me Joost... het spijt me zo...' fluister ik en staar voor me uit in het donker. Helemaal alleen.

Ik open mijn ogen. Ik sta op het dak. Link staat voor me.
'Heel treurig.' Zegt hij kil. Daarna grijnst hij breed. Ik knijp mijn ogen dicht en open ze weer. De vijf jarige Link staat voor me. Achter hem staan zijn ouders.
'Toe, ga maar naar Jeremy.' Zegt zijn moeder met een lieve en zachte stem. Link knikt en komt naar me toe. Hij lacht lief naar me. Tranen schieten in mijn ogen. Ik kniel voor hem neer, zodat ik even groot ben als hem.
'Jij bent Jer toch?' Ik knik.
'Ja dat ben ik.'
'Jij gaat mij doden.' Hij lacht lief. Ik schrik van die woorden. Hij draait een kwart slag naar rechts en rent naar de rand van het dak.
'NIET DOEN!' Schreeuw ik en ik ren naar hem toe. Hij springt van het gebouw af. Als ik naar beneden kijk zie ik meteen die opengesperde groene ogen weer. Ik voel een hand op mijn schouder en een koude adem in mijn nek.
'Kijk nu toch wat je gedaan hebt. Mijn enigste zoon. Dood. Nu kan hij bij ons komen liggen. Heel gezellig.' Zegt zijn moeder emotieloos. Ik grijp met mijn handen naar mijn haar.
'N-nee! Nee! NEEEEEEE!'

'NEEEEEE!' Schreeuwend word ik wakker. Ik begin meteen te huilen.
'Jer!' Mijn moeder en Roos lopen naar me toe en troosten me.
'Ik kan dit niet meer aan! Ik kan dit niet meer aan...' ik leg huilend mijn hoofd op mam haar schouder.
'Het is oke liefje, het is oke...' en ze kust me op mijn voorhoofd.

Vijf dagen later...

Link word vandaag begraven. Ik heb het via via kunnen regelen om de datum te weten. Joost doet geen mis. De regen valt met bakken uit de hemel. Joost staat eenzaam bij het graf van Link. Hij doet geen moeite om zijn paraplu te openen. Helemaal doorweekt staat hij te kijken. Ik verschuil me half achter een boom. Hij wacht tot het graf helemaal dicht is en de steen erop ligt. Als hij helemaal alleen is, knielt hij neer. Hij zegt een paar dingen, maar door de regen versta ik het niet. Uiteindelijk loopt hij eenzaam en alleen weg. Als hij uit het zicht is loop ik naar het graf toe. Joost heeft een veel te vrolijke foto van Link gekozen. Ik kniel neer en ga met mijn hand over de letters en cijfers.

"Link Van Tielen
15/01/1996 - 12/07/2021"

Hun familie foto hangt er bij. Ik slik even en schud mijn hoofd.
'Sorry. Het enigste wat ik wou was gerechtigdheid! Ik wou je opsluiten in mijn privé cel in de Traancave... je een lesje leren. Maar ik wou je NOOIT de dood injagen. Alsjeblieft, ik hoopte dat je ooit zou inzien wat je fout deed. Maar nu gaat het niet meer...' ik voel een arm rond mij en een hoofd op mijn schouder. Ik ruik dat het Roos is. Nadat ik ben uitgehuild en recht kom. Zie ik de bankzitters, Ronald, Wilbert, Don, Lotje, Duncan, pap, Enzo, mam en Harm.
'Het is oke.' Zegt Roos en ze haakt haar arm in mijn arm. Ik hoor iemand kuchen achter me. Ik draai me om. Met zijn hoofd wat naar omhoog gegeven steekt Joost zijn hand uit. Hij kijk arrogant, maar ik zie tranen in zijn ogen. Ik schud hem de hand. Hij houd mijn hand stevig vast. Hij heeft koud. Heel koud. Hij kijkt me doordringend aan met zijn waterige ogen. Hij laat mijn hand los en loopt weg.

(Ik vond dat het wel mooi was om Jer psychologische probleempjes te geven (he loved Link )) :,(