Bölüm 29

1.4K 105 29
                                    

 Kapıda buz gibi kesilmiştim. Vücudumu hareket ettiremiyordum. Hayal mi görüyordum? Tam karşımda bir zamanlar kömür gözlerine vurulduğum genç adam mı vardı? Şok içindeydim. Ellerim ve ayaklarım istemsizce titriyorlardı.

- Kim gelmiş, diye seslendi babam salondaki oturduğu koltuğundan.

Cevap veremedim babama. Donup kalmıştım kapının önünde.

- Benim Kemal amca, dedi Bekir o tok sesiyle.

Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum.

- Bekir sen mi geldin oğlum, dedi babam heyecanla.

Bekir kapının önünde ayakkabılarını çıkarmaya çalışırken, buzdan heykel gibi duruyordum karşısında. Yüzüne bakamıyordum. Gözlerimi eğmiştim ayaklarımın ucuna. O bana bakıyor muydu bilmiyordum.

- Tuana çekilsene kızım, çocuk içeri girsin.. dedi babam sesini yükselterek.

İrkildim. Kenara çekildim. Kendime gelmeye çalışıyordum. Bekir içeri babamın yanına geçti.

- Seni merak ettim Kemal amca, dedi.

- Kızım seni Bekir ile tanıştırmadım değil mi hiç, hani hep sohbet ettiğim bir genç var derdim ya sana, annenin vefatından sonra arkadaş oldu bana Bekir. Dedi babam.

Ondan öyle bir bahsetmişti ki. 'Ah baba seni de benim gibi kandırdı mı? Benim saf ve temiz duygularımla oynadığı gibi seninde yüreğinle mi oynadı?' diye geçirdim içimden. Sürekli bir gençten bahsederdi telefonda. Arkadaşım diye söz ederdi ama ben sıradan biri olduğunu düşünür sadece dinlerdim.

- Bekir bu da küçük kızım Zeynep Tuana, dedi babam.

Bekir başını kaldırıp bana bakmadı. Babamın yanında oturuyor ama konuşmuyordu.

- Bir çay demlede Bekir oğlumla karşılıklı içelim kızım, dedi babam.

- Yok Kemal amca seni görmeye gelmiştim birazdan kalkarım, dedi.

- O zaman kızım içecek bir şey ikram et Bekir' e, dedi babam.

Tamam dercesine başımı sallayarak mutfağa geçtiğimde gözlerimden iki damla süzüldü mutfak ocağının üstüne. Kalbim dışarı çıkacakmış gibi atıyordu. Gözlerimin önü bulanıktı, yıllardır yaşadığım evde bardakları bulamıyordum. Kafam allak bullaktı. Delicesine ellerim titriyordu. Onlara meyve suyu ikram ederken, kalbimin atışlarının seslerini duyacaklar diye çok korktum ve hemen odama çekildim.

Ne konuşuyorlardı hiç bilmiyordum. Tek istediğim onun bir an önce kalkıp bizim evden gitmesiydi. Nasıl olur da buna cüret edebilirdi? Babamla nasıl arkadaş olmuş olabilirdi ki? On – on beş dakika oldu olalı kapı sesi geldi. Gitmişti. Babamda uyumak için odasına çekildi. Ve... babam gözlerini ebediyen kapatmıştı.

BEKİR (TAMAMLANDI)Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin