Hedef

Başlama tarihi 28.10.2021

"Ada," sustu. "İyi misin?" Gözlerim dolmaya başlamıştı. Değildim hiç iyi değildim. "Evet, ne oldu ki?"
"Sesin kötü çıkıyor, ağladın mı sen?"
"Hayır," ses tonum yine aynıydı. Düzeltmek isterken daha kötüye gidiyordu. Boğazımda o düğün varsa doğru düzgün konuşmam imkansızdı.

"Neden aradın? Bir gelişme mi var?" Sustu, beni dikkatlice dinliyordu. "Geliyim mi oraya?" Yapma böyle ne olur. Daha da kötü yapıyorsun beni. Bırak beni, alışkınım görünmezliğe, umursamazlığa...

"Gerek yok, iyiyim ben." Gözlerimden yaşlar tane tane dökülerek elbisemi ıslatmaya başlamıştı. Kalbimdeki bu hiss sanırım özlemdi... "Ada," dedi tekrar o huzurlu sesiyle. "Tüm bunlar bittikten sonra oturup konuşuruz tamam mı?"

"Emir," artık dayanamıyordum. "Ben hiç iyi değilim. Çok yorgunum, çok yıprandım. Artık ayağa kalkacak gücüm yok. Kalbim zaten paramparça. Neden her şeyi bu kadar zorlaştırıyorsun? Bitti, sana karşı duygularım yok demiştin. Neden şimdi tam tersi hareketler yapıyorsun? Beni kırdığını düşünüyorsan merak etme ben kırılmaya alışkınım." Kurduğum cümleler boğazımda yeni bir düğüm oluştururken ağzımı sıkı sıkı elimle kapattım. Hıçkırarak ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. O kadar değersiz hissediyordum ki kendimi, Emir'in beni sevebileceğine asla inanmıyordum. Hatta ona hak bile veriyordum.