Aysar +18

32.Bölüm

6 Yıl Sonra

  Begüm oğluyla beraber sahibesi olduğu otele giriş yaptı. Bugün bu oteli başka bir firmaya devredecek ve yeni yapılacak olan otele burdan aldıkları parayı devredeceklerdi.

"Anne çok yoruldum. Lütfen beni kucağına al!"

"Annecim biz ne konuşmuştuk? Artık büyüdün ve kendin yürüyebilirsin. Zaten odaya çıkınca dinlenebilirsin."

Aslında olay onu taşıyıp taşımaması değildi. Yağız sürekli kucakta taşınmak isteyen bir çocuktu. Artık 5 yaşında olmasına rağmen hala bu duruma alışamamıştı.

" Bana ne ben yürümeyeceğim. İstemiyorum! "

Yağız yürümeyi bırakmış ve olduğu yerde sabit kalmıştı. Begüm de bu yüzden yürümeye devam edememişti.

"Yağız! Üzüyorsun beni."

Yağıza bu durum işlememiş hatta ters tepki yapmıştı ve lobide bağırarak ağlamaya başlamıştı. Ağlamasının yalandan olduğunu uzaktan bu sesi duyan herkes anlayabilirdi.

Herkesin bakışları Begüm ve küçük Yağıza kayınca Begüm daha fazla diretmemiş ve Yağızı kucağına almıştı. Kucağına alır almaz Yağızın ağlaması kesilmiş ve içinden sevecen bir çocuk çıkı vermişti.

Begüm resepsiyona ilerleyip oda kartını aldı.

"Teşekkür ederim anne."

Begüm onun bu hallerine artık alışmıştı. Ancak bu durumdan haz ettiği söylenemezdi.

Begüm kucağında Yağızla beraber Asansörlerin olduğu tarafa ilerlemeye başladılar.

"Bir daha böyle bir şey olsun istemiyorum. Artık büyüdün. Tek başına bir şeyler yapmayı öğrenmen lazım."

Begüm bunları anlatırken asansöre binmişlerdi. Asansör kapanacakken takım elbiseli bir adam asansörün tuşuna basıp kapıların açılmasına sebep oldu. Begüm ve Yağızı görünce arka tarafa dönüp konuştu.

" Çağrı Bey bu asansör dolu başka asansör çağırıyorum hemen."

"Anne ama istemiyorum. Hemen yoruluyorum."

Begüm duyduğu isimle gerilmiş ve tüyleri diken diken olmuştu. Yaşadıklarını hala unutmuş değildi. İyisiyle kötüsüyle her şeyi hatırlıyordu ilk günkü gibi. Ona olan sevgisini bastırmaya çalışıyordu. Görmezden gelip yok saymaya çalışıyordu ancak nafile. Hala ona karşı bir şeyler hissetse de bunu inkar ediyordu. Son dönemleri aşk dolu geçse de Begüm büyük acılar yaşamıştı. Yaşadığı acıların haddi hesabı yoktu. İkisi de kızını kaybetmişti.

"Acaba sana cezamı versem? Çikolata yememe cezası?"

"Anne hayır!"

Begüm Yağıza pür dikkat odaklanmış bakıyordu. Onu bu esnada gören Çağrıdan haberi bile yoktu.

Çağrı hayatının şokunu yaşamıştı. Onu görmeyeli uzun zaman olmuştu. Ona olan sevgisinden o da Begüm gibi bir şey kaybetmemiş yokluğunda uzun süre ne yapacağını bilememişti.