Aysar +18

23.Bölüm

Çağrıya onu sevdiğimi söylemem beni de şaşırtmıştı. Çağrı olanların şokundan çıkamamışken odadan çıkmıştım. Bunu söylemek doğru muydu bilmiyorum. Aslında seviyor muyum onu da bilmiyorum. Belki de sadece bir hoşlantıydı. Kafam allak bullak. Anlık bir gazla söylemiştim.

Benim ona bu itirafı yapmamı beklemediği için kala kalmıştı. Ben de boşluğundan yararlanıp hemen odadan çıkıp gittim.

Asudeyle alış verişe gitmiştik ve bir sürü şey almıştık. Eve geldiğimde yorgun olduğum için direkt uyumuştum. Çağrıyı beklememiştim.

Sabah kalkar kalkmaz annemi aramıştım gelmesi için ama açmamıştı telefonu. Acaba başlarına bir şey mi geldi diye düşünmeye başlamıştım.

Çağrı da evde değildi. Bu aralar yoğun olduğu için arayıp ona sormak da istemiyordum. Zaten eve gelmek üzereydi.

Bu sırada telefonum çaldı. Arayan Çağrıydı.

"Efendim?"

"Baban kalp krizi geçirmiş hastanede annenler. Sen de gitmek ister misin?"

"Babam değil o adam."

"Neyse ne. Annen pek iyi değil sanırım. Gitmek istersen diye sordum. Şu an eve geliyorum. İstersen kapıya çık. Seni alıyım oraya geçelim."

Üzüldüğüm o adam değil de annemdi. Annem bu tarz şeylerden çok etkilenen bir kadındı. Çağrı demese de durumunun iyi olmadığını tahmin edebilirdim.

" Tamam olur. "

" 10 dakika içinde gelmiş olurum. "

" Görüşürüz. "

Diyip telefonu kapattım.

Annem hamile olduğumu bilmiyordu. Bolca bir şeyler giymem lazımdı. Ama karnım saklanacak gibi de değildi.

Kıyafetleri karıştırınca bolca bulduğum bir sweati üstüme geçirdim. Altına pantalon ve üstüme de büyük ceket almıştım. Evet yazın bu sıcağında ceket.

Çanta da alıp aşağıya indim. Evden çıkınca Çağrının beni beklediğini gördüm. Hemen arabaya bindim.

"Neden kat kat giyindin? Sana bakınca sıcak bastı beni."

"Annem hamile olduğumu bilmiyor ya hani."

"Aman ne kastın. İstersen ben söylerim direkt hamile olduğunu."

"Yok sakın! Sonra annem de kalp krizi geçirir falan. Çok da durmayacağım. Yoksa annem anlar."

Onbeş yirmi dakika içerisinde hastaneye gelmiştik. Annemlerin olduğu kata gelince gözlerim annemleri aradı.

Ömer Azra ve annem oturmuş gergince bekliyordu.

Hemen yanlarına gittim.

" Annem! "

Bizi fark edince bakışlarını bize çevirdiler. Annem tahmin ettiğim kadar kötü değildi.

Anneme sarılmamıştım. Sarılsak direkt karnımı hissederdi.

"Cidden yanında bunu da mı getirdin?"

Ömer  ne kadar mal bir çocuk oldun görmeyeli.

"Laflarına dikkat edersen senin için daha iyi şeyler olabilir."

Çağrı sakince cevaplamıştı.

Ben onları duymamazlıktan gelip annemin yanına oturdum.

"Anne yardım edebileceğim bir şey var mı?"