right here • yoonnie + taelice ✔

rh ✘ 1.9 "sh!t."

stan, eminem.

•

Tüm günüm bok gibi geçmişti. Lafta değil, gerçekten lanet olası bir gün geçirmiştim ve geçirmeye devam ediyordum.

Yoongi benimle gerekmedikçe konuşmamıştı. Salona geçerek film başlatmıştık ama asla ikimiz de filme odaklı değildik.

Yoongi bugün fazla tuhaf davranıyordu, ne olduğınu söylemiyordu ve bu yüzden endişeleniyordum. O asla bir şeyi kafaya takmazdı, önemsemezdi. Sorun olan da buydu, ne olduysa artık resmen tüm gün benimle konuşamayacak kadar umursamıştı.

Ve şu anda da arabada sessiz bir yolculuk sürdürüyorduk. Yoongi aniden akşam eve döneriz dediğinde açıkçası biraz kırgınlık hissetmiştim, onunla öyle bir yerde yalnız zaman geçirmek güzel olabilirdi. Neden oraya gittiğimizi bile anlamamıştım aslında. Karmakarışıktı.

"İki gün sonra abimin doğum günü, reşit oluyor resmen."

Sessizliği bozarak bir konu açmaya çalıştığımda sadece başımı sallayarak hımlamıştı. Tanrım, sinirlenmeye başlıyordum artık.

"Neden konuşmuyorsun?"

Beklemediğim bir şekilde sakince konuştum. Bakışları asla yoldan ayrılmamıştı ama dudaklarını gergince ıslattığını anlayabiliyordum. Ne oluyordu cidden?

"Yoongi, takmamazlık yapma beni."

"Odaklanamıyorum, başım ağrıyor." Sonunda konuşma zahmetine girdiğinde kaşlarım çatıldı.

"Peki, biraz daha hızlı gidelim istersen. Eve gidip dinlen."

"Başka bir işim var."

"Ne gibi?" Merakla sorduğumda sadece omuz silkti. Direksiyonu kırdı ve villaya giden yola girdi.

"Önemli olsaydı söylerdim." Arabayı evin önünde durdurmadan önce konuştuğunda hem şaşkın, hem de korkmuş bir şekilde yüzüne bakıyordum. Beni biraz daha ötede indirecek diye düşünmüştüm. Ama o resmen evin bahçesine kadar girerek beni arabayla bırakıyordu.

"Biri görecek, ne yapıyorsun?"

Kapıdaki güvenliklerin bakışları anında bizi bulduğunda heyecandan dudaklarımı dişliyordum. Aniden böyle yapması da neydi?
Bizi öğrenmesinler diye en çok çabalayan kendisi değil miydi zaten?

"Umrumda değil, Jennie. Evine git ve dinlen, akşama seni arayacağım."

"Pekala, aramasan da olur. Bir bok konuştuğun yok." Sinirle konuşarak çantamı elime alıp bir şey demesini beklemeden direkt arabadan indim ve hızlı adımlarla kapıya ilerledim. Arkama bakmadan kapıyı açıp içeri girdiğimde aklıma aniden annemlere ne diyeceğim konusu gelmişti. Cidden ne diyecektim?

"Jennie, tanrım. Neredeydin sen? Dün geceden beri sana ulaşamıyoruz, ne halt yiyorsun?!"

Abim merdivenlerden hızlı adımlarla yanıma adımladığında beklemediğim bir an ellerini belime sararak bana sarılmıştı. Pekala, beklemiyordum.

"Ben, bir arkadaşımda kaldım sadece."

"Neden haber vermedin? Okula bile gelmedin. Annem deliriyor." Geri çekilerek konuştuğunda yutkunmadan edememiştim.

Gergince dudaklarımı ıslatırken derin bir nefes aldım. "Daha sonra anlatacağım abi, biraz dinlenmek istiyorum."

Uzanıp yanağına bir öpücük bıraktıktan sonra adımlarımı merdivenlere yönelterek direkt odama girdim. Gergindim, çok fazla. Aynı zamanda sinirliydim de.