right here • yoonnie + taelice ✔

rh ✘ 2.3 "lies."

Cygo - Panda E
•

Yorgun ve güçsüz bedenimi yataktan kaldırıp, duş alarak tekrar yatağıma geçmem üzerinden sadece yarım saat geçmişti ve ben ağlamamı durduramıyordum.

Gözlerimin şiştiğini banyodaki aynada gördüğümde resmen kendimden korkmuş ve bunun için de ağlamıştım. Kötü hissediyordum, çok fazla hemde. Kardeşim tarafından böyle bir şeye maruz kalmak beni çok üzüyordu, çok fazla kırılmıştım.

Yüzünü bile görmek istemiyordum, muhtemelen evde değildi zaten.

Babamın bana olan bakışları bile canımı bu kadar fazla acıtmıyordu. Üstelik Yoongi için endişeliydim de, her şey üst üste geliyordu ve ne yapacağımı şaşırıyordum.

Yastığa yüzümü biraz daha bastırmış, göz yaşlarımı silerken açılan kapı sesini duyduğumda bir tepki vermeden hareketsizce yatmaya devam etmiştim.

"Jennie, kendine gel ve kalk artık şu yataktan!"

Annem her bir saate gelip bana bu sözleri söylüyordu, ancak yapamıyordum tabii ki. Nasıl bir şey olmamış gibi davranabilirdim ki?

"Yapma anne, rahat bırak beni."

Ağlamaktan kısılan sesimle konuştuğunda topuklu ayakkabı sesleri duyulmuştu. Ardından üzerimdeki yorgan çekildi ve omzumdan tutarak beni kendine doğru döndürdü. Derince ofladım. Bulanık gören gözlerimi üstüne çevirdiğimde annem hep aynıydı, süslenik ve her yere hazır.

"Ne?" Sorgular gibi ona bakarken sadece göz devirmişti.

"Yoora aradı, akşama bizi yemeğe davet ettiler. Sizin konuyu konuşup kararlaştırmak istiyormuşlar."

Annemin dediğiyle gözlerim şaşkınlıkla açılırken, yerimden doğrularak gözlerine baktım.

"Ciddi misin?"

"Ciddiyim, kalk ve hazırlan. İki saatin var." Gitmek üzere olduğunda eline yapışarak onu durdurmuş, kararsızlıkla yüzüne bakarken "Abim evde mi?" diye sormuştum.

Yüzü anında düşerken dudaklarını ıslatarak başını iki yana salladı. "Erkenden çıktı, okula gitti."

Dediği rahatlamama neden olurken başımı sallayarak yattığım yerden ayaklandım. "Akşama bizimle gelmeyecek, rahat ol."

Odadan çıktığında büyük bir iç çektim. Gelmemesi herkes için daha iyi olurdu. Kendi kendisine yapmıştı her şeyi. Gerçi en fazla yaralanan şüphesiz ben oluyordum.

Hazırlanmaya kalkmadan önce Yoongi'yle konuşmak istediğimden hemen telefonumu aldım. Muhtemelen o da okula gitmemişti omzundan dolayı.

Dünden beri açmadığım telefonumda dolulan bildirimlere göz gezdirdiğimde Lalisa'dan iki çağrı, Jimin'den iki çağrı, Yoongi'den de üç cevapsız çağrı vardı.

Bildirimleri silerek direkt kişiler kısmından Yoongi'yi aradım.

Nemli saçlarımdan parmaklarımı geçirerek açmasını beklerken, koridordan gelen abimin sesi tüylemi ürpertmişti. Ellerim titremeye başlamıştı ve bunlar sinirdendi.

"Uyuyacağım anne, korkma gelmem hiçbir yere."

Bağırışı kesilip kapısının sesi duyulduğunda sadece bir nefes bırakarak telefona odaklandım. Sonunda açmıştı ve Yoongi'nin uykulu sesi duyulmuştu. "Evet güzelim?"

Boğuk ve kalın gelen sesi yutkunmama neden olurken, konuşmadan önce hafif bir sesle boğazımı temizlemiştim.

"Uyuyor muydun?"