𝕳idden 𝕿ruth . 01 . ᴘʟ

05

Zaraz po tym, tuż za sobą usłyszał Jungkook krzyk jego przerażonej żony i ten jego ohydny ton głosu, tuż po tym, kiedy zobaczyli, co on właśnie zrobił. Chociaż tak naprawdę nie był wcale dumny z tego, co właśnie zrobił, ale nie miał innego wyboru jak to zrobić. Bo tak naprawdę było to jedyne wyjście z obecnej sytuacji.

A oni niech się sami tłumaczą przed odpowiednimi służbami, bo to nie był już jego interes. Gdyby nie to jak go traktowali, pewnie by tego, co teraz tak naprawdę nie zrobił. W ostatniej chwili złapał się metalowych schodów i podciągnął się do góry. Nie wspominając o tym, że mało brakowało, aby z Jungkook’a została mokra plama, bo źle ocenił odległość. Dyszał jak opętany, ale nie mógł na nich dłużej już zostać. Jeszcze chwila i mógł stracić przecież również życie, a tego przecież nie chciał, prawda?

━━ Teraz już odwrotu nie ma i pozostaje mi tylko iść do przodu... ━━ pomyślał po chwili Jungkook, skupiając się już na tym, co aktualnie robił i gdzie się znajdował.

A to dlatego, że to nie było życie, to był prawdziwy horror, z którego nie był Jungkook pewny, czy uda mu się obudzić a tym bardziej z niego uciec. Sam nawet nie był pewny, jakim cudem jeszcze udało mu się dożyć do tych szesnastu lat, a może jednak siedemnastu lat. To musiała być jego siła woli i przetrwania, że jeszcze się nie poddał i nie odebrał sobie życia w szkole, gdzie nie mogli go dosięgnąć.

Z kompletnie mieszanymi uczuciami stanął na przejściu dla pieszych, czekając na zmianę świateł. Czuł wzrok obcych mu ludzi na sobie, którzy zapewne zastanawiali się co on o tej porze, w taką pogodę robił bez parasolki na dworze. Z dodatkiem przelotnego jego żałowania, aby chwilę później zupełnie o nim zapominając, bo wracali do tego, co właśnie robili. Miał tak naprawdę wyjebanego Jungkook na ich żałosne żałowanie.

Nie mieli bladego pojęcia, z czym się borykał i nadal się borykał. A co popchnęło go do takiego, a nie innego czynu, jakiego aktualnie dokonał. Tym bardziej że nie miał on czasu, aby zwracać na nich swoją uwagę, bo nie byli oni tego warci tym ich żałosną próbą żałowania kogoś, kogo wcale tak naprawdę nie żałowali.

Już nieraz widywał tego typu spojrzenia u wielu ludzi, więc nie były mu one wcale obce. Stąd coraz bardziej miał ochotę wrzasnąć im w twarz, aby nie udawali, że się kimś przejmują. Kiedy tak naprawdę mają daną osobę kompletnie w gdzieś i robią to tylko po to, aby ich sumienie nie ścigało. Zebrał się w sobie i zaczął zbiegać po nich w dół, jak najszybciej potrafił. Wiedział, że oni tego ot, tak nie zostawią tego, był w stu procentach pewny Jungkook. Stąd tak naprawdę nigdzie nie był, prawdę mówiąc, bezpieczny.

Do tego dochodziła ta parszywa kwietniowa pogoda, która była jego sprzymierzeńcem, ale zarazem wrogiem w czystej postaci. Czuł Jungkook się paskudnie, ale z drugiej strony chociaż przez chwilę mógł poczuć. Co to znaczy być wolnym, ale jak dalece, tego niestety nie był już tak naprawdę pewny.

Nie miał zamiaru oglądać się za siebie, bo musiał brnąć przed siebie, to była kolejna z opcji, jaka mu teraz tak naprawdę pozostała. Poza tym od dawna czuł, że ten cały pożar nie był czystym przypadkiem, lecz ktoś specjalnie go podłożył, ale po co tego nie był już w stanie na tę chwilę dociec. A to, dlatego że Jungkook nie posiadał odpowiednich do tego informacji, co jak wiadomo nie było mu na rękę.

Nawet jeśli by powiedział o swoich spostrzeżeniach i tak nikt by mu nie uwierzył, ani też nie wziął ich pod uwagę. Bo przecież wówczas miał zaledwie pięć lat, więc nie miał nic do gadania. A jego wspomnienia ich zdaniem, mogłyby się po takim czasie zatrzeć i pozmieniać, co było kompletną bzdurą. Tak czy inaczej, musiał zostawić jak na razie je dla siebie, bo innego wyboru na to nie miał.