𝕳idden 𝕿ruth . 01 . ᴘʟ

08

Tylko dlatego, że syn Łowcy Wampirów, o wdzięcznym imieniu Jimin przypadkiem do niego zagadał. Tuż po tym, jak Jungkook przeniósł się do jego szkoły. Z tego, co się Taehyung dowiedział, Jimin nadal nie zdradził tego, czym zajmuje się jego ojciec, co poniekąd było im i jemu na rękę. Nawet nie chciał myśleć, co by oni mu zrobili, gdyby dowiedzieli się, że on się przyjaźni z synem Łowcy Wampirów.

A, który bez problemu mógłby powiadomić prawdziwą rodzinę Jungkook’a, gdzie on się znajduje. Tak czy inaczej, tajemnica nadal nie została jak dotąd odkryta. Chociaż nadal go dziwiło, że państwo Wang nie sprawdzili znajomych tego, którego ukrywali przez tyle lat. A może oni nie zdawali sobie sprawy z tego, że on ma jakichś przyjaciół? Też to było bardzo możliwe, bo gdyby wiedzieli, inaczej by się w jego obecności zachowywali.

Stąd nadal nie mógł Taehyung pojąć, jak mogli pozwolić się nad nim ich własnemu synowi znęcać i jeszcze wmawiać, że to była jego wina, że jest tak traktowany. A poza tym, po jaką cholerę go porwali. Nie prosząc o żaden durny okup ani nic w tym stylu, bo przecież to byłoby lepsze, niż to, co obecnie robili, nieprawdaż?

Im bardziej się w to wszystko zagłębiał, tym więcej miał pytań aniżeli odpowiedzi na nie. Co mocno go irytowało, ale jak wiadomo, nic na to poradzić nie mógł. Teraz jedynie pozostało mu dotrzeć do niego, nim znowu stracą jego miejsce pobytu. Przez jakąś dobrą chwilę, zastanawiał się Jungkook czemu akurat w tak wredną, mokrą pogodę jak ta, zachciało mu się opuścić to jebane miejsce?

***

Przecież jak wiadomo, mógł poczekać jeszcze te kilka dni i zniknąć, kiedy by świeciło słońce, ale nie wolał uciekać w najgorszą pogodę, jaka mu się obecnie. Z drugiej jednak strony, mógł jednak tak nie narzekać, bo przecież nie było śniegu, który by zalegał na trawnikach, samochodach, ścieżce dla pieszych i ulicach.

Nie zapominając o tym kurewskim lodzie na, którym można było wybić sobie mordę i zęby, jeśli się dobrze nie uważało. Pokręcił jedynie Jungkook głową z dezaprobatą, poprawiając torbę na ramieniu, aby przełożyć jej pasek przez głowę. Zarazem wyciągając z kieszeni telefon, który na ten moment mógłby pozwolić go namierzyć.

Więc jedyną opcją na tę chwilę było to wyłączenie go i wyjęcie baterii z niego. Czuł, jak okropnie łomotało mu serce w piersi, zdając sobie sprawę z konsekwencji wykonanego czynu. Nie chciał nawet Jungkook myśleć o tym, co oni mu zrobią, jeśli uda im się go dorwać. Chociaż z drugiej strony, co ich tak naprawdę obchodziło, gdzie aktualnie się podziewał?

Przecież i tak w ich oczach był jedynie dla nich utrapieniem, więc jeśli by im zniknął, to byłoby im tylko lepiej. Nie czuł z nimi żadnej więzi, bo był tam, bo musiał być i tyle z tego tematu. Na co wcale zadowolony nie był, ale wiedział doskonale że nie miał innego wyboru, bo był niepełnoletni i to go mocno w tym wszystkim dobijało.

━━ I na co to wszystko mi było? ━━ spytał samego siebie Jungkook, który bardzo zastanawiał się, na co mu było takie życie.

Może rzeczywiście byłoby lepiej, gdyby odszedł z tego świata? Wówczas nie musiałby tego piekła raz za razem przechodzić. Jednak jak widać, musiał dalej żyć, bo inaczej dawno by się go tak naprawdę pozbyli. Westchnął tylko cicho i spoglądał w kierunku nieba, aby móc pozbierać po raz kolejny swoich myśli. Miał kompletny Jungkook mętlik w głowie i już niczego tak naprawdę nie był już pewny.