Whispers of the Rain (Paraluman Series #1)

CHAPTER 27

Papa

"Last thing, halimbawa ay may hindi inaasahang masamang nangyari sa 'kin. Ano 'yung huling bagay na gusto mong gawin kasama ako?"

"Maybe... Maybe, spend the whole day with you" aniya.

"Hindi ba parang mas masakit yon? You made another memory with the person"

"Yeah but atleast you won't have any regrets" sabi niya. Tumango nalang ako saka tumingin sa kalangitan.

"I'm having regrets" mahinang sabi ko habang nasa kalangitan pa din ang tingin.

"Huh?"

"I'm having regrets that I didn't spend the whole day with my mom. I'm having regrets that I didn't spend the time with her when she was still ok. I'm having regrets that even though in her last day I wasn't by her side" umiiyak nanamang sabi ko.

"I'm having regrets in everything" baling ko sa kaniya. Ilang oras niya akong tinitigan saka niya hinawakan ang magkabila kong pisngi.

"Babe, No one expected tita Wendy's death. I know if tita Wendy's still alive you would have preferred to be locked up in the hospital room with her." Sabi niya pa habang pinupunasan ang mga luha ko gamit ang hinlalaki niya.

"You wanna know what tita Wendy said to me in the phone?" Tanong niya pa. Tumango naman ako.

"She said that she's so lucky to have a daughter like you" nakangiting sabi niya habang diretso siyang nakatingin sa 'kin. Namuo nanaman ang aking mga luha.

"Gusto kong sabihin na swerte din ako na magkaroon ng nanay na katulad niya, pero paano? Paano ko masasabi yon? I want to tell my mom that she's the best mom and I want to see her face  blushing and saying I'm so cheezy. Gusto kopang marinig si mama na tatanungin kame kung kamusta ang pag aaral namin habang nasa hapag kainan. Gusto ko pa siyang makasamang mamili ng mga damit. Gusto ko pa siyang makakulitan sa kusina habang nagbabake. Gusto... Gusto ko pa siyang makasama" Napatakip ako sa mukha ko at humagulhol ng iyak.

"Pero... Pero paano ko magagawa 'yon? Paano pa namin magagawa 'yon kung wala na siya?" Umiiyak na sambit ko habang nakatakip pa din ang aking palad sa aking mukha. He didn't say anything.

He embraced me and said "I feel so useless seeing you cry while I'm just here hugging you. I don't want to see you crying but I can't force you to stop cause I know that you're hurting so I'm going to let you cry today. Cry it all out, love because tomorrow I promised to my self that I will see your smile again"

Ilang araw na ang nakalipas. Dumalo na ang lahat ng taong malalapit sa amin. Lahat sila ay nagtataka at gulat dahil sa biglaang nangyari kay mama. Halos maayos na din naman ako at unti-unti ko ng natatanggap ang nangyari. Si Dash naman ay halos maayos na din at nakikita ko na ulit ang kaniyang pag ngiti, hindi 'yung pilit at pekeng pag ngiti nya noon.

Sa aming tatlo ay si papa ang pinaka naapektuhan. Hanggang ngayon ay napapansin ko ang kaniyang paglalasing at minsan pay kinakausap niya ang sarili niya habang nangiti. Paulit ulit niya ring binibigkas ang pangalan ni mama sa tuwing nasa kusina siya at mag-isa.

Nailibing na kahapon si Mama at halos kakasimula na ulit ng klase namin. Ipinagpatuloy ko pa din iyong pagtrabaho sa club nina Ara kahit na wala naman na akong panggagastusan.

"Hoy halfday" sabi ni Lia ng makalapit sa'min sa Cafeteria.

"Huwag kayong maniwala" kaagad na sabi ni Autumn.