Whispers of the Rain (Paraluman Series #1)

CHAPTER 44

Lunch

Naramdaman kong naistatwa siya sa ginawa ko kaya kaagad akong napahiwalay.

"Sorry, nadala lang ako" Sabi ko. Napatango nalang siya at napaayos ng tayo.

"Pasok ka muna" Aya ko sakaniya ng mabuksan ang pintuan ng Opisina ko. Pumasok naman siya at umupo sa Harapan ko.

"How much do you sell it?" Tanong ko sa kaniya ng makaupo ako.

"Memories"

"H-Ha?"

"My Memories, help me remember my memories with that Lady"

"Y-yun lang? I mean doctor mo ako at binabayaran mo 'ko para tulungan ka sa bagay na 'yon, I still have to pay you" 

"You don't have to, like what I said it belongs to you and your family, I'm just returning it"

"Pero binili mo 'yon, hindi pwedeng ibigay mo nalang ng basta-basta sa'kin kahit samin pa 'yon noon"

"Do you have a Five peso coin?" Biglang tanong niya.

"Ha?" Naguguluhang tanong ko. Nilahad niya lang ang kamay niya saka ako sinenyasan na ibigay sa kaniya iyon. Nakakunot noo kong kinuha ang bag ko saka kumuha ng limang piso don.

"There! You don't owe me anything now" Nakangiting aniya habang ibinubulsa iyong limang pisong binigay ko.

"Ha?! Ibig sabihin binenta mo 'yung bahay sa'kin sa halagang limang piso?! Baliw ka ba?!" Gulat kong saad ng marealize ang sinabi niya.

"Yeah? Hindi mo naman talaga ako dapat bayaran dahil binabalik ko lang naman ang kung anong sainyo kaso mapilit ka kaya pinabayad ko na" Aniya. Napakalkal ako sa bag ko at kumuha ng mas malaking halaga.

"Here, Ibalik mo sa'kin 'yung limang piso! Hindi pupwedeng limang piso mo lang ibenta sa'kin ang bahay" sabi ko habang pinipilit na ibigay sa kaniya ang pera.

"Want to have lunch?" Biglang tanong niya kaya napatigil ako sa pagbibigay sa kaniya ng pera na may kunot sa noo.

"What?"

"Lunch, Lets have lunch"

"Are you asking me on a date?"

"What? No" kaagad niyang sagot. Wow ha, diretsong "No".

"Then why are you asking me to have lunch with you?"

"Well... Aira is busy and I already reserved a restaurant, I don't want to go there looking so lonely" Aniya parang malungkot pa. Gagawin lang pala akong pampalit, pero sige libreng lunch.

"Sige, nakakaawa ka naman baka magmukha kang binusted at hindi sinipot ng date mo" Pang aasar ko.

"Sure thanks for cheering me up" Sarkastikong aniya kaya naman ako natawa. Nagulat ako ng bigla niya akong hawakan sa likuran na para bang inaalalayan ako sa paglalakad.

Nang makarating kami sa parking lot ay pinagbuksan niya ako ng pinto. Napansin ko lang na kahit nawala ang mga alaala ni Chase ay hindi parin nagbago ang mga kinikilos niya. Hindi kami naguusap habang nasa byahe dahil biglang may tumawag sa kaniyang kliyente kaya hanggang sa makarating kami sa restaurant ay tahimik lang ako.