LINKED HEARTS

CHAPTER 60

Chapter 60

Vhastiana's point of view

I stayed up all night to prepare all his things that he will be needed to bring with him to other country. I know I'm still injured and tired but I want to do those things before he leave me. I don't know when we will meet each other again.

"You know how much I want to see my mom? How did you know about it Vhastiana?" he ask and sounds like he is about to cry.

"It's not important right now. Take a bath first and I will accompany you to the airport." I said and look at him seriously.

I thougt  he would go upstairs but he pulled me closer to him and hug  tightly.

"Are you mad because I hide it from you Vhastiana?"

"Do I look like mad?" I ask calmly and caress her back.

In just a blink of an eye I hear him sobbing. He tried to be silent for  awhile.

"Why are you crying? You'll not going to leave me forever right? Come on, you'll be back here soon. I'll wait for you no matter how long it is." sabi ko na halos maluha na rin.

'I will miss him for sure.'

"The more you say those words, it makes me cry so hard Vhastiana. Can you just scold me? You're so understanding." naiiyak na sabi niya.

"I won't scold you. You did nothing wrong. Just prepare yourself okay? I'll wait for you here. Go."

Pinilit ko siya na kumalas at tinulak paakyat sa kwarto niya. Tinitigan ko ng mabuti ang suitcase na dadalhin niya. Kung pwede lang sumama sa kanya gagawin ko pero ayoko namang kunan siya ng privacy. It's his family matter and I don't have the right to deprive him to do what he wants, it is his pricavy after all.

Tumulo na ang kuhang kanina ko pa pinipigilan ngunit kaagad ko ri  itong pinahiran baka mahalata niyang umiyak ako. Ayokong dagdagan ang bigat sa nararamdaman niya. Gusto kong umalis siya na ramdam ang suporta ko sa kanya.

Umupo ako sa sofa, napangiti ako dahil kahit ilang oras o araw nalang ay makikita niya na ang nanay niya. Kahit na iiwan niya ako, okay lang as long as masaya siya. Alam kong miss na miss niya na ang nanay niya kaya maging ako ay excited na rin para sa muling pagkikita nila.

Nawa ay maging masaya at magkasama na sila nang sa ganon ay mabawasan ang lungkot sa kanilang mag-ina. Sa likod ng seryosong mukha niya ay isa palang malungkot na nangangailangan ng pagmamahal mula sa ina.

Naramdaman kong unti-unting pumipikit ang talukap ng mga mata ko dala na rin siguro ng antok dahil wala akong tulog kaya hinayaan ko nalang.

Nataranda akong napatayo nung pagkagising ko ay wala na ang suitcase na inihanda ko para kay Gremlin.

"Gremlin? Are you still there?" sigaw ko sa buong bahay ngunit lumipas ang ilang minuto ng walang sumasagot.

Nag pa-panic akong lumabas sa bahay, my jaw dropped when I didn't saw his car in his garage. Siguro nga ay hindi niya na ako inantay. Nakanguso akong pumasok ulit sa bahay nila at bumalik sa sofa.

Nakita kong may iniwang susi at letter sa itaas ng lamesa. Hindi na ako nag-abalang basahin yun dahil maiiyak lang ako bagkus ay niligpit ko ito at tinago sa maliit na drawer sa living room.

"Sana kahit sa huling beses man lang ay hinayaan mo akong makasama ka kahit sandali lang." mapait kong usal at tsaka binagsak ang katawan sa sofa.