LINKED HEARTS

CHAPTER 37

Chapter 37

Natapos ang buong araw at wala akong ginawa kundi ang matulog ng matulog. Wala talaga akong hilig manuod ng basketball play. Straight winner ang architecture pepartment kanina. Masyadong malapit ang score ng Architecture at Engineering kanina ayun ngalang naka score pa sa last minute ang team nina Gremlin.

Hindi ako sumabay sa kanya dahil pare-parehas kaming mga pagod na. Ayoko namang maging pabigat kaya sumabay nalang ako kay mommy.

"Are you going to stare at the ceiling all night? Get up and eat!"

Napatigil ako sa pag muni-muni nung pumasok sa kwarto ko si kuya kagat-kagat ang pizza.

"Who baked that?" I asked.

"Baker in the Pizza hut?" sarkastikong sagot niya.

"I thought it was baked my our chef. Where did you go all day?"

Pinitik niya ang kamay ko, "working. Ano bang iniisip mo dyan?! Why are you absentminded?"

Napatingin ako sa hawak-hawak kong cellphone. Aba e kanina pa ako nag-aantay ng text mula kay Gremlin alas otso na ng gabi pero wala pa rin text! Kahit sinabing, UY NAKAUWI NA AKO! wala talaga as in!

"Why don't you text him instead of waiting? Walang mawawala sayo kung mauuna kang mag text kapatid!" saway ni kuya habang ngumunguya pa ng pizza ngunit biglang tumayo at tsaka nanlaki ang mata at parang umuusok na ang kanyang ilong.

"NO! WHY AM I SAYING THIS TO YOU?! TURN OFF YOUR PHONE AND EAT DOWNSTAIRS VHASTIANA! DON'T STARVE YOURSELF WAITING FOR HIM TO TEXT YOU!" he shouted sounds furious.

"Get out of my room bro, you're so fussy."

I stole the pizza from his hand chew it, "labas na, sumasakit lalo puson ko dahil sayo."

"Look who's fussy here." he murmured and get out of my room.

Kumirot ng sobra ang puson ko, hindi ko alam kung anong ginawa ng mga ancestors namin kung bakit ganito kami tuwing may dalaw. Parang sinumpa naman masyado. Napakagat labi ako habang iniinda ang kirot na nararamdaman. Kahit iinom pa ako ng gamot, ilang minuto lang babalik din naman ang sakit. Naiisip ko palang na ilang taon pa ang pag-titiis ko rito parang gusto ko ng maghukay ng sariling libingan.

"How I wish mag menopause na ako. I can't endure the pain anymore! Ughhhhh!"

Tinakpan ko ng unan ang buong mukha at parang baliw na sumisigaw-sigaw.

"YOU HAVE VISITOR."

'Did I heard someone said, BWESITOR?!'

I slowly sit on my bed and saw that it was my brother wearing his cold expression standing next to my door.

"Why are you here again? What do you need?"

"I don't need anything. Mom told me to inform you that your visitor is waiting downstairs." he said.

Unti-unti kong pinilit ang sarili ko para umupo.

"I can walk by myself downstairs. Mauna ka ng bumaba kuya." sabi ko kay kuya nung akmang tutulungan niya na ako.

"You look so unwell. How could I let you walk in that condition?" pailing-iling niyang sagot tsaka sinablay ang kaliwang braso ko sa balikat niya.

Inalalayan niya ako palabas sa kwarto at pababa sa hagdanan. Masyadong masakit talaga at parang ayoko nalang gumalaw hanggang sa mawala ang sakit.

"I pity girls for being in pain by the evil menstrual cramps." he sounded angry.