Töre'de AŞK Ne ARAR?

Bölüm 35

İyi Okurlar;

2 ay sonra.

Bebeğim doğalı iki ay olmuştu. Dayem isimsiz kalmasın babası yoksa ben varım dedi ve ismini koydu. Bebeğimin adı mirza olmuştu.

Her şeyden habersiz etrafa gülücükler saçıyordu miniğim. Günden güne büyüyordu. Keşke Barlas'ta görseydi seni böyle.

Ama bak miniğim baba seni yukarıdan izliyor. Miniğimi uyutup mutfaktan dayemle kendime çay koyup salona hozan dayenin yanına gittim. Düşünceli, düşünceli oturuyordu.

"Dayem bak çay getirdim sana."

"Gel kızım otur şöyle. Benimde seninle konuşacaklarım var."

"Buyur daye."

"Kızım, bende böyle olsun istemem ama herkes konuşur olmuş. Demem o ki biliyorum acın daha çok taze ama burada dul kalamazsın."

"Nasıl yani daye beni babamın evine mi gönderiyorsun."

"Yok, kızım Bizde töre ne derse o olur biliyorsun. Ağalar toplanmışlar ve bir karar vermişler."

"Ne kararı vermişler daye."

"Ahlasa seni münasip görmüşler kızım. Bebek var babasının evine gitmek yakışık almaz demişler."

"Ne diyorsun sen daye o benim kocamın kardeşi ben nasıl evleneyim."

"Kızım töre bunu emretmiş elden ne çare gelir."

"Daye yapmayın ne olur ben Barlas'a ihanet edemem."

"Ben diyeceğimi dedim kızım. Yarın akşam ikinizin imam nikâhı kıyılacak haberin olsun şimdi odana çıkabilirsin."

Duyduklarıma inanamıyordum Barlas öleli daha kaç ay oluyordu.

Koşar adım odama çıktım ağlıyordum. Hem kaderime hem de Barlas'a.

Bir kez daha ayırıyorlardı bizi birbirimizden.

Yatağa miniğimin yanına uzandım. Kokusunu doya, doya içime çektim mis gibi kokuyordu.

Her şeyden bir haber yavrum uyuyordu melek gibi. Bilseydi annesinin ne kadar zor durumda olduğunu susar mıydı oda savunmaz mıydı annesini.

Kapattım gözlerimi usulca, bıraktım kendimi uykunun kollarına, esiri olmuştu gözlerim uykunun. Bende uyumak istedim. Uyuyup, her şeyden kaçıp uzaklaşmak istiyorum Belki orada kavuşurduk Barlas'la.

Barlas'ı şuan yanımda oğlumuza ve bana sarılıyorken hayal ettim. İkisi de melek gibi uyuyordu. Bir süre onları izledim. Sonra birden hayali kayboldu gözlerimden. Sanki bu onu son görüşüm gibiydi. Son vedası.

Aksam yemeğini yemek için odalara toplanmıştık herkes sus pus oturuyordu.

Dayem arada bana bakıp duruyordu. Yemeğimi yemiştim zaten fazla bir şey de yiyemiyordum.

"Kızım yediysen yukarı bebeğinin yanına çık." Olur, anlamında başımı salladım. Belli ki bir şeyler konuşacaklar.

Odama girdiğimde miniğim hala uyuyordu. Uykucu şirinim benim.

Bende yanına kıvrılıp uyudum geçte olmuştu zaten.

Sabah uyandığımda miniğim yoktu. Saate baktığımda öğlen on olmuştu. Yataktan kalktım. Üzerimi değiştirdim. Ellerimi yüzümü yıkayıp aşağı inmek için kapımı açtım. Kapıyı açar açmaz miniğimin gülücük sesleri geliyordu. Aşağı avluya baktığımda dayemle ikisi oynuyorlardı.