Lies Beneath Love

Chapter 29

Nakatulala lang si Asha ngunit may mga luha pa ring bumabagsak sa mga mata niya.

Hindi niya pa rin lubos matanggap ang katotohanan na wala na ang anak niya.

Nais man niyang isisi ang lahat kay Simon pero alam niya mismo sa sarili niya na may kasalanan din siya.

Siguro kung sinabi niya noon pa lang ang totoo kung inamin niya lang na siya talaga yung nakapatay kay Bryan maybe hindi magagalit ng husto sa kanya ang kanyang asawa at baka hindi nawala sa kanya ang anak niya.

"Is this really my punishment, bakit sa ganito mo ko siningil sa kasalanan ko." sabi ni Asha habang nakatingala siya waring inilalabas niya sa diyos ang lahat.

"I know I made a biggest mistake, I know na dapat hindi ako nakapatay ng tao pero sana ako na lang, ako na lang yung kinuha mo. Do I really deserve this hindi naman ako ganon kasamang tao. I just wanted to feel how to be loved gusto ko lang naman na maramdaman ko yung pagmamahal ng magulang ko, pagmamahal ng lalaking mahal ko at ang pagtanggap nila sakin ng buong-buo okay na yun sakin pero you didn't allow it pero okay lang sakin, kahit nung pakiramdam ko I'm just a piece of trash okay lang sakin. Kahit pakiramdam ko isa lamang akong kagamitan okay lang sakin, kahit alam ko na ang tingin sakin ng magulang ko walang kwenta okay lang sakin, kahit sinasaktan ako ng lahat ng mahal ko okay lang sakin, kahit pakiramdam ko walang nagmamahal sakin okay lang sakin pero bakit kailangang pati yung anak ko hindi ako nagreklamo sayo sa tuwing nahihirapan ako ngayon lang bakit kinuha mo agad sakin yung anak ko.? Don't I deserve to be happy?" sabi ni Asha habang patuloy pa rin siya sa pag-iyak.

Nasasaktan siya,

Pakiramdam niya merong kung anong butas sa puso niya na hindi niya kayang punan.

Nahihirapan siya,

Nagagalit,

But she knows that she can't do anything but to accept everything that happened.

After all this is her punishment.This is what she deserve.

-------

Nasa may veranda ng kwarto niya ngayon si Simon habang hawak-hawak ang baso ng alak.

Kasama si Peter.

Hindi niya maiwasang maalala lahat ng sinabi sa kanya ng kanyang asawa.

Alam niyang galit ito sa kanya at siya ang sinisisi nito sa pagmamatay ng anak nila.

Ngunit hindi niya naman ito masisisi.

Kasi maging siya sarili niya ang sinisisi niya.

Because that is the truth it's his fault.

Only if hindi siya nagpadala sa galit niya.

Only if pinakinggan niya ang explanation ng asawa.

Only if hindi niya ito naitulak nung nagmamakaawa ito sa kanya.

Only if buhay pa sana yung anak nila.

"Fuck!!!!!!!" sigaw ni Simon sabay hagis sa iniinom niya.

Agad namang lumapit si Peter sa kanya tsaka siya nito hinawakan sa may balikat.

"Bro stop it!" pagpipigil sa kanya ni Peter.

"Kasalanan ko lahat Peter, it's all my fault."

"Bro it was an accident hindi mo ginustong mawala yung anak niyo."

"Yun na nga ehh I caused that fucking accident only if I let her explain."

"Simon wala na tayong magagawa, all we can do now is to accept the fact that your baby is gone. You need to be strong Simon kasi kapag bumigay ka rin pano na yung asawa mo?"

"She's fucking mad at me galit na galit siya sakin. At kahit ako mismo galit na galit ako sa sarili ko. Damn man I'm a fucking killer, I killed my child." saad ni Simon tsaka niya pinagsusuntok ang sarili niya.

Agad naman siyang pinigilan ni Peter.

"Come on Simon tingin mo may magagawa yang paninisi mo sa sarili mo, bro wala tsaka how many times do I have to tell you it was a fucking accident."

"My baby is gone Peter, what will I do now?"

"Be strong kailangan mong maging matatag hindi lang para sa sarili mo kundi para na rin sa asawa mo. Just forget everything for now and just be Asha's husband. No contract, no plans just be her husband." sabi ni Peter sa kanya.

Kasabay nito ang pagbagsak ng mga luha ni Simon.

Kanina pa niya pinipigilan ang pagbagsak ng mga ito.

Ngunit hindi niya na rin nagawa.

Naisip niya tama nga ang pinsan niya.

He needs to be strong for her wife.

Dahil alam niya mas matindi ang sakit na nararamdaman nito.

---------

Nagising si Asha ng maramdaman niyang may humahaplos sa buhok niya nakatulog pala siya sa sobrang pag-iyak niya.

Imumulat niya na sana ang mga mata niya ng may marinig siyang nagsasalita.

"Wife gumising ka na please, I missed you and I'm sorry hindi ko ginustong mangyari yun. I'm sorry kung pinairal ko yung galit ko I'm sorry kung hindi kita pinakinggan I'm sorry kung kinailangan mong pagdaanan ang lahat ng sakit na to I'm so sorry wife only if I can turn back the time hindi ko hahayaang masaktan kayo ng anak natin I will do everything to protect you. But I'm already late to do that to our baby but I can still do that to you I promise that this will be the last time na masasaktan ka I'm really really sorry my wife I hope someday that you and our little angel will forgive me I'm sorry." sabi ni Simon tsaka na lang naramdaman ni Asha ang pagdampi ng kanyang mga labi nito sa noo niya.

Ng marinig ni Asha ang pagsara ng pintuan dun niya lang iminulat ang mga mata ko.

At dun na tuluyang bumuhos ang mga luhang pinipigilan niya.

Nasasaktan siya,

Hindi lang para sa sarili niya pero para na rin kay Simon.

Hindi lubos maisip ni Asha kung bakit kailangan nilang pagdaanan ng asawa niya ang ganito.

Bakit kailangang mawala sa kanila ang anak nila.

Senyales na ba ito para malaman niya ang buong katotohanan.

Pero bakit kailangang ang buhay ng anak niya,

Ang maging kapalit nito.