Mabilis ang pintig ng puso ko, hindi ko alam kung saan ako patungo. My knees are trembling from running. Patuloy parin ang aking pagtakbo. Hindi ko alam kung nasundan ba ako o hindi, hindi ako tumingin sa likod, ang ginawa ko lamang ay tumakbo.
Sino ang mga iyon? Ano ang kailangan nila sa akin? Wala naman akong ginawang masama!
Hates and anger are all on me. Hindi ko lubos na maisip na nasa ganitong sitwasyon ako. I don't deserve this. I don't deserve to feel this pain. Bakit? Bakit ako?
Hingal na hingal akong tumakbo. Hindi ko alan kong gaano kalayo ang tinakbo ko basta't nagpatuloy lamang ako.
Sa aking pagtakbo ay patuloy parin ang pag agos ng aking luha kasabay ng sumisikip na aking dibdib. I'm emotionally and physically tired.
Sana pala bumalik nalang ang dati, kung saan hindi ko nararanasan ang ganitong pagdurusang hindi ko lubos maisip kong bakit.
Sa aking pagtakbo ay may mga taong nakatingin. Nakikipag patentero ako sa mga taong dumadaan habang nakayuko at tagaktak ang mga luha.
Hingal akong nakarating sa mga madaming tao. Lahat ng tao ay aligaga at pawang magsisiuwian na. The sun is falling down. Ikinalat ko ang aking mata. Napapraning ako, hindi ko alam kung sino ang mga kakampi ko at kung sino ang aatake sa akin.
I looked around, all I saw is everyone who is busy doing their own things.
Ang takipsilim na napakaganda, na hudyat na darating ang kadiliman, ngunit ano ang nasa kadaliman? Nananatili ba itong payapa? O misteryo? Kung ang kadiliman ay payapa, susubukan kong manatili, para hindi na lumiwanag, liwanag na puno ng pagdurusa.
Sumakay ako ng pampasaherong bus papuntang manila, ito lamang ang natatanging paraan para makaalis at tumakas.
Hingal at hikbi lamang ang nagawa ko bago makasakay. Alam kong pinagtitinginan ako ng mga tao ngunit wala na akong pakealam. Ang mahalaga lamang sa akin ay ang aking pagkalayo sa mga taong nais akong saktan.
Mabilis namang umandar ang sasakyan. Halos mapuno ang sasakyan. Walang tumabi sa'kin.
Tulala lamang ako buong biyahe. Hindi ko nagawang matulog na kahit ilang munito lang. Dilat ang aking mata, namamaga na din siguro ito dahil sa pagiyak.
Magtatatlong oras noong nakarating, mabilis ito ngunit nagmistulang sumakay ako buong araw.
Huminga ako ng malalim noong umapak ako dito sa Manila. Finally, I'm home.
Ang lugar na ito ay magiging maliit sa akin, madaming mga tao, hindi ko alam kung sino ang pagkakatiwalaan ko. Kailangan kong magpakalayo layo.
Hindi ko na inisip na pumunta sa aking condo, pati na rin sa mansiyon ng aking magulang. At mukhang wala nadin akong mauuwian dahil itiknakwil ko na ang magulang ko dahil sa isang kriminal.
I only have five thousand in my pocket. Naiwan ko lahat sa hotel at sa sasakyan.
Ang mga ilaw sa nga kalye ay nakasindi, lahat ng building at mga tindahan ay may mga ilaw. Ang kalye ay puno ng mga ilaw dahil sa mga sasakyan na umiilaw.
Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Naguguluhan ako, sana dalhin ako ng tadhana kung saan magiging mapayapa ako.
Kung saan walang mga pasakit, pagdurusa, at galit.
Ngayon lang ako hihiling ng isang senyales, senyales kung saan ako nararapat na pumunta.
Sa aking paglalakad ay napunta ako sa isang istasyon ng mga bus.
Kahit gabi ay maraming nga tao, ibat ibang uri ng mga tao, hindi alam kung sino ang may plano sa iyo o kung sino ang wala.
Humakbang ako, tumingala ako para makita ang kabuoan ng istasyon.
Malapit na ako sa mga bus. Huminto ako at napagtantong lumalakas ang kalabog ng aking puso.
Isang pangalan ang umalingawngaw sa buong ispasyo.
"Tarlac! TARLAC!!" Isang mamang kondoktor ang sumisigaw.
Ako ay natauhan. Ngunit patuloy parin ang kalabog ng aking puso.
Pumikit ako at dinama ang nararamdaman ko.
Nang iminulat kong muli ang aking mata.
Parang tinatawag ako ng lugar na ito. Ito na ba ang senyales?
"Tarlac?" Paos ang pagkakasabi ko kahit halos pabulong.
"Mukhang ito na, I hope this place will be good for me." Saad ko sa aking sarili.
Ang aking boses ay namamaos dahil sa aking pagiyak.
Sana ito na.
Agad akong sumakay sa bus.
Mabilis din itong umandar.
Wala akong plano, ukupado pa ako para mag isip. Ang tanging alam ko lang ay tinatawag ako ng lugar na ito kung saan naging malapit sa puso ko.
Sa biyahe ay wala akong nagawa kunti mag hangad na sana umayos ang lahat.
I wish Enzo is with me right now. Kabayaran nga ba ito ng pagsama ko kay Enzo?
Ngunit wala na ako sa kanya, lamayo ako dahil may mga kailangan siyang pagbayaran na kasalanan. Hindi pa ba sapat iyon? Ako na ang nag sakripisyo ngunit bakit parang ako ang napipirwisyo?
Kapag ba bumalik ako sa kanya babalik din ang lahat? Hindi ko maisip, hindi ako sigurado, siguro nga mas mabuti na ito.
Nakaramdam ako ng pagod sa gitna ng byahe. Hindi ko namalayan na unti unting bumibigat ang talukap ng aking mata.
I feel exhausted.
Sa isang oras kong pagkakatulog ay nagising ako sa isang maingay na mga boses. Hindi umaandar ang bus.
Napabalikwas ako ng bangon. Electricity filled in my body after I heard those laugh from somewhere.
Umayos ako at tumayo.
My jaw dropped and my eyes widened.
There are three man. Ang mga ibang lalaki ay nakaunopormi ng companya ng bus at ang iba ay topless.
Ang mga lalaki ay nag iinuman at nagtatawanan.
Natatakot ako, kinakabahan ako.
My tears fall to my cheeks. Patuloy na umaagos. I can't breathe properly.
After what happened ito mangyayari?
BINABASA MO ANG
After The Truth
Romance[Completed] | [Under Revision] SYNOPSIS: Si Savannah Toran Davis ay nagmamahal ng isang taong hindi niya inaasahan. Kasabay ng kanyang pagmamahal ay isang katotohanan ang nalaman niya sa buo niyang pagkatao. Ngunit papaano kung ang taong pinakamamah...
