After The Truth

Chapter 36

Nananatiling tanong parin sa aking isip ang huling mga salitang binitawan ni Majo. It's like a puzzle that I must solve to know whole answer.

We were so quiet when they got the body of Majo. Walang ni isang nagsalita, ngunit ramdam namin ang pangungulila ng bawat isa sa yumao naming kasamahan at kaibigan.

Ngunit mas nangingibabaw parin sa akin ang konsensya na nagawa ko sa taong inosente na ngayon ay pinaglalamayan na. This will not happen if it's not because of me. Lahat ng narito ngayon ay kagagawan ko.

I hate myself, I hate myself for being a curse to everyone, bakit ano ba ang silbi ko sa mundong ito kung lahat ng lumalapit sa akjn ay nasasaktan ko.

Lahat ng mga minamahal ko ay nadadamay dahil sa akin.

Alam kong hindi matutumbasan ang kahit ano mang pagmamakaawa upang patawarin ako ng kaanak ni Majo. Alam kong masakit para sa kanila ang nangyari, kahit pa siguro lumuhod ako sa bawat kaanak ni Majo ay upang magmakaawa ay 'di nila mamagawang patawarin ako.

Isa ng buhay ang nawala dahil sa akin, isang buhay na at pangarap ang nawala nang dahil sa akin. Ilan pa ba ang kailangan upang matapos na ang lahat ng ito? Kung meron pang mawawalan ng buhay ng dahil sa akin ay hinding hindi ko na mapapatawad pang muli ang aking sarili.

I'm alone sitting on the couch for almost two hours now. Malayo na ang tinakbo ng aking isipan. I'm still crying for almost a three hours now. Wala na akong mukhang maihaharap pa sa mga tao, gusto ko na lamang magtago at takasan ang mga sakit na ito.

I'm wiping my tears when  I heard a footsteps towards on the door. Then suddenly I heard a knock three times.

"Pwede ba kitang makausap? Importante ang sasabihin ko.... Ngunit kung hindi ka pa handa ay rerespituhin ko." The voice was familiar to me, malalim at nasisiguro akong si Doctor Mariano ito.

Ano kaya ang sasabihin niya? I'm gonna let him in?

I wipe my tears at inayos ang sarili bago magsalita.

"C-come in..." Namamalat kong boses.

Segundo lamang ay naaninag ko na si Doc Mariano, he doesn't look like a doctor now. Naka suot siya ng v-neck white shirt and a black short.

Dahan dahan siyang lumapit sa akin. Titig siya sa aking mukha at naninimbang.

"Are you comfortable to have a talk here?" Tanong nito.

I suddenly nodded.

Itinuro ko ang couch gamit ang aking mata at agad niya namang nakuha ang ibig kong sabihin.

Ilang sigundo lamang ay agad na siyang nagsalita, I don't know how to start a conversation in this situation.

"Kamusta kana? Maayos ka na ba?" Paguuna niya.

I smiled and I nodded.

"Sisimulan ko sa umpisa..." Si Doctor Mariano.

"Don't call me doctor, just call me Ethan." He smiled.

Pinagtaasan ko lamang siya ng kilay.

"Ito na talaga... Lorenzo was my friend since we are in high school. Madami na kaming pinagsamahan, nasaksihan ko lahat ng kasiyahan niya at mga kalungkutan. Kilalang kilala ko siya at kilala ko din ang mga nasa paligid niya at kilala nadin kita noon pa." Ni Doctor Mariano or Ethan.

"To make it shorter, ako yung isang humabol sa iyo noong tinakbuhan mo si Enzo sa Mindoro." Dagdag nito.

"Kami yung kumuha sa iyo noon para dalhin ka sa isang van upang ihatid ka muli kay Enzo..." Ani nito.